Archive: Engelsmannen die groot zijn in het zuiden van Europa, maar boven de lijn Voeren-Moeskroen nog maar weinig hebben doen bewegen. Dour ligt nog nét onder die lijn, maar krijgt heel wat Vlamingen naar Wallonië. Dat het soms goed is om te kijken naar wat ze over de skreve kunnen appreciëren, werd duidelijk dankzij dit optreden.
Hét optreden van Dour werd dit jaar immers verzorgd door de archivarissen. De groep rond Danny Griffiths en Darius Keeler zette een show neer die klopte als een bus: van de visuele look — stemmig blauw, veel tegenlicht, stijlvolle kleren — tot het feit dat géén woord bindtekst de lippen van zangers Pollard Berrier of Dave Penney ontsnapte voor het laatste akkoord van het laatste nummer wegstierf.
Met een zich machtig ontvouwend "Lights" wordt ijzersterk geopend. Muzikanten komen één na één op en bij elke nieuwe muzikale beweging is herkenningsapplaus te horen. Onontkoombaar en intens bouwt het nummer op tot dat eerste "it hurts to feel". Veertien minuten later mogen we noteren dat de outro van het nummer werd geknipt, terwijl de song ondertussen naadloos overging in de volgende.
Archive wordt meer dan eens met Pink Floyd vergeleken. Daar is iets van aan, zoals het afsluitende uitgesponnen "Again" bewijst, maar dan wel zonder dat de song ten onder gaat aan overbodig gesoleer, dit gaat meer om de trip, sfeer. Een nummer duurt gewoon zo lang als nodig . Soms is dat uitgesponnen als "Again", soms zijn vijf minuten genoeg als in "Sane" en "System".
Dit moest vloeien, en dat doet het. Maar het was niet vrijblijvend, daarvoor was een nummer als "Fuck U" te direct en liet de geflitste projectie van het gezicht van George W. Bush niets aan de fantasie over wat betreft het échte doelwit van de song.
Archive zette een ongenaakbare show neer. Clean, maar niet afgeborsteld. Afstandelijk, maar niet emotieloos. Dit benaderde het perfecte concert. Volgende herfst komt de groep Vlaanderen helemaal overtuigen met een concert in de AB. We tellen nu al de dagen af.