Het zijn de oudjes van The Who die de eer hebben gekregen om de festivalvrijdag af te sluiten. Van de vroegere leden blijven enkel nog Roger Daltrey en Pete Townshend over, maar die bewijzen wel dat ook heren op leeftijd nog rock-’n-roll in de stramme, reumatische vingers hebben.
The Who? Het is zowat de meest gestelde vraag op de Werchterweide deze vrijdag. Het gros van de festivalgangers stamt uit een generatie voor wie punk belichaamd wordt door Blink 182 en vraagt zich af wie die geezers zijn die na Muse geprogrammeerd staan. Een nieuwe technosensatie? De zoveelste gedaante van de Dewaele-broers? Keith Moon draait zich om in zijn graf en roffelt nog een solo op de binnenkant van zijn kist.
Dat The Who eigenlijk een levend anachronisme is, valt vast te stellen met één oogopslag over de ruimte voor het hoofdpodium. Het Teenage Wasteland van nauwelijks een uur voordien, heeft plaatsgemaakt voor een bende uitgelaten, overjaarse rockers met gescheurde jeansbroeken en kantoorjobs. Al durven kwatongen wel eens beweren dat Pete Townshend wel nog degelijk bepaalde bindingen met de jeugd zou hebben…
De publiekswissel heeft nefaste gevolgen voor de sfeer op de weide. Hoe hard Townshend en Daltrey, aangevuld met Zak "Ringo Starr Jr." Starkey en bassist Pino Palladino, zich ook geven, het publiek reageert vrij lauw met beleefde applausjes en schampere danspasjes. Nochtans passeren alle grote hits de revue en slagen de Britten erin zelfs "The Kids Are Alright" en "My Generation" overtuigend te brengen.
Het concert van The Who is zonder meer groots. Daltrey en Townshend zijn nog steeds uitstekend op elkaar ingespeeld, beleven hun vierde jeugd, en de plaatsvervangers vervullen hun ondankbare taak met glans. Als Sean Paul dit ziet, moet zijn zelfgenoegzame grijns aan diggelen liggen en kan hij enkel bidden dat de rockgoden hem zijn hybris zullen vergeven. The Who heeft rock-’n-roll in de sixties en de seventies gedefinieerd en toont alle inmiddels verloren gelopen schapen met een flinke snok aan de ketting opnieuw waar het eigenlijk allemaal om draait: feest, energie en tomeloze rebellie.
En toch wringt er nog steeds iets. Kijken naar een concert van The Who is als Napoleon de hand schudden: geschiedenis bekijken van op de eerste rij is een spectaculaire ervaring, maar het blijft geschiedenis bekijken. Kan The Who nog boeien? Absoluut. Is de band nog relevant? Zonder enige twijfel. En toch… toch speelt de groep hier hoog spel: Eeuwig blijven toeren op je historische reserve doet immers grondig afbreuk aan de mythe, zo bewijzen The Rolling Stones tour na tour en palmboom na palmboom. Hope they die before they blow it.
