"Hij is de nieuwe Dylan" wordt wel eens gezegd. "Niets origineels", wordt daar dan wat cynisch bij gedacht. "Ach, zelfs Bob Dylan heeft nog niet alles gezegd, er is ook voor mij plaats", riposteert singer-songwriter Josh Ritter. En of hij bestaansrecht heeft, zo bewees hij een slechts halfvolle AB-Box met een optreden dat bijwijlen machtig was en nooit minder dan goed.
Ritter is zo één van die artiesten die al snel een open doekje krijgen als ze optreden: een toffe, vriendelijke mens die met twee woorden spreekt en een hoop fijne liedjes onder de arm heeft, wordt hier al snel met een even grote glimlach onthaald. Belgen zijn naar het schijnt een fijn publiek, en sommige artiesten weten dat maar al te goed te waarderen. Ritter stráált vanavond, op zijn laatste concert voor hij weer naar de vertrouwde Verenigde Staten vertrekt. Of hij met dat afscheid van Europa blij is, is maar de vraag, af te leiden uit de vele sneren naar het Bush-regime….
Nochtans zit het bij aanvang niet allemaal juist. "Other Side" is niet meer dan een opener, meteen daarna geeft Ritter met "Girl In The War" hét prijsbeest van zijn nieuwe The Animal Years weg. Al snel blijkt dat het delicate nummer de behandeling met volledige band niet goed verteert: drums lijken wel op stadionformaat te galmen en het orgel overheerst opdringerig. Het is gelukkig het enige nummer dat daar onder lijdt, langzamerhand groeit de band in de set en wordt een evenwicht gevonden.
Van "Good Man" krijgen we een wel erg dansende versie, en meteen valt op dat Ritters Dylantrekjes live heel apert zijn. Je zou zelfs gaan zweren dat hij bijna zo nasaal zingt als Baawb. En dan krijgen we langzamerhand de Josh Ritter te zien die achter The Animal Years schuilgaat: oprecht verontwaardigd over de oorlog in Irak en het religieuze fanatisme thuis. Een beetje cynisch, maar niet bitter wordt "You Don’t Make It Easy" opgedragen aan Dick Cheney, met een sneer over het jachtincident er achter aan. Even later zal een intens gebracht "Thin Blue Flame" een pleidooi voor opperste verwarring meekrijgen. "God bescherme ons tegen fundamentalisten", besluit Ritter, en de ironie gaat niet verloren.
De jonge bard vergeet overigens ouder werk niet. Na "Me And Jiggs" komt ook "Harrisburg" aan bod en het is meteen een hoogtepunt. Het nummer wordt een stuk steviger gebracht dan op The Golden Age Of Radio en wanneer de bassist een stukje "Papa Was A Rolling Stone" binnensmokkelt, is de pret compleet: het publiek heeft ondertussen elke reserve die er misschien nog was laten varen.
Ritter zelf is langzamerhand ook op temperatuur gekomen en zijn mond staat tussen twee nummers niet stil. "Welk koppel heeft mekaar hier via internet leren kennen? Niemand? Jammer, want ik weet niet goed waar ik moet beginnen." Waarna het in "Monster Ballads" over "Ones and zeroes" mag gaan, alsof er een verband zou kunnen zijn. Een euforisch "Snow Is Gone" sluit de set af en het mag dan een maar half gevulde AB-Box zijn, ze is enthousiast als moest ze een volle zaal vertegenwoordigen.
Natuurlijk wordt een bis afgedwongen, en plots beslist Ritter dat dat — samen met een tweede gitarist — unplugged dient te gebeuren. Onder één enkele — wel heel toevallig goed geplaatste — spot, op de rand van het podium, wordt "California" van op Hello Starling opgediept. Wanneer op het einde ook het licht dooft en enkel de sterretjes van de omringende gordijnen gloeien terwijl het publiek meegaat in samenzang, is de intimiteit volmaakt. Enkel krekelgetsjirp ontbreekt om de zaal helemaal in kampvuursfeer te laten verzinken.
Een uitgesponnen "Leaving" sluit af, Ritter maakt nog een laatste ommetje door de zaal. Hier hangt de sfeer van een caféconcert, en dat bedoelen we niet negatief: Ritter creëert een gezellig samenzijn en geeft het gevoel dat hij speciaal voor dit publiek doet wat hij doet. De nieuwe Dylan? Baawb is live in geen jaren nog zo sterk uit de hoek gekomen. En toch hoopt een mens stiekem dat Ritter het ten eeuwigen dage zal moeten blijven stellen met niet al te gevulde AB-Boxen. Veel gezelliger dan dit kan het immers niet worden.
