Eind jaren negentig werd haast elk hip debuterend groepje, zoals pakweg Coldplay, prompt aan een vergelijking met Radiohead onderworpen. Nu is het de naam Coldplay zélf die te pas en vooral te onpas zijn schaduw werpt over zulke hippe debutanten. De volgende eend in de bijt is het Britse Morning Runner, maar de eend is in dit geval een opvallende, prachtige en sierlijke zwaan.
Morning Runner heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt om vanonder dat rotsblok van een vergelijking uit te kruipen. De band heeft immers geruime tijd het voorprogramma van Coldplay verzorgd. Dat is geen toeval natuurlijk. De overeenkomsten zijn legio: beide bands mikken op de autosnelweg tussen hart en hersenen, de zangers hebben een karakteristieke stem, de pianist bekleedt een even prominente plaats op het podium als de gitarist, en de songs zijn geschreven in een inkt van blauwe emoties. Maar als Coldplay zo glad als een spiegel is, is Morning Runner zo scherp als de scherven ervan.
Toch valt niet te ontkennen dat van de 43 minuten die de plaat duurt, een hoop zo op een Coldplayplaat kan — die X&Y weliswaar in een vergeetput zou duwen. Het debuut Wilderness Is Paradise Now piekt vaak nog hoger dan de stem én de songs van Chris Martin. De plaat opent fel met het ijzersterke triumviraat "It’s Not Like Everyone’s My Friend", "Have A Good Time" en "Gone Up In Flames". Die mix van vinnige rock, een redelijk stevige geluidsmuur en intimistischere passages roept referenties aan JJ72 op, terwijl de stem van Matthew Greener aan James Walsh van Starsailor doet denken, maar dan langer beluisterbaar. Kortom: nieuwe muzikale wegen worden niet ingeslagen, maar de weg die op deze plaat wordt afgelegd is bijwijlen zo mooi en ongeforceerd passioneel dat dat allemaal niet hoeft. Het album springt gezwind over de lat die bijvoorbeeld de tweede Snow Patrol tot teleurstelling van velen bijlange niet haalt.
"Burning Benches", eerder al terecht op single verschenen, lijkt een eerste rustpunt te zijn met een op het eerste gehoor naar een stadionrefrein tokkelende piano en een smekende stem (denk aan een rauwere versie van "Gravity" van Embrace, inderdaad geschreven door (diepe zucht) Chris Martin). Maar net op het moment dat je je aansteker gevonden hebt, prikken haastige gitaren de emotioneel opgeblazen luchtballon aan flarden, terwijl de piano alles veilig op de grond probeert te krijgen. Een schitterend nummer, waarin Morning Runner zoals op de hele plaat perfect de valkuil van de pathos en de grote gebaren omzeilt. Je gelóóft hen. Een eerste echt rustpunt vinden we in het onweerstaanbaar charmante, o zo mooie "Hold Your Breath". Dat is inderdaad maar een woord zodra de piano van Chris Wheatcroft het nummer op sleeptouw neemt. Het is een song die dagenlang door je hoofd kan spoken en een vonk kan doen overslaan zoals die Ene die je vandaag op straat zag lopen, op de trein zag zitten of die je op het werk tegen het hemelse lijf liep. "Hold Your Breath" is een heerlijke muzikale dagdroom.
"Oceans" is van datzelfde laken een knap pak. "Be All You Want Me To Be" was eerder nog zo’n single die hoge verwachtingen voor dit album schiep. Het is weer die combinatie van beheerst geram op een piano en beheerst wijds gitaarspel, een superbe meeslepende opbouw en een refrein dat een neus voor ongekunstelde en eerlijke songschrijverij verraadt. Ook "Punching Walls" en "Work" (wat een bloedmooie climax op het einde) drijven op dat stramien. Van eentonigheid is echter hoegenaamd geen sprake: de songs zijn stuk voor stuk grijpgrage vingers die je keel niet lossen. En schoonheid met een scherp randje verveelt niet zo snel, toch?
Het ongelooflijk verslavende Wilderness Is Paradise Now bevat elf schoonheidsprijzen van songs en is een debuut dat het niveau haalt van de eerste plaat van vele "groten" van vandaag. Hopelijk of waarschijnlijk is er dus een toekomst voor Morning Runner waarin de band niet langer geassocieerd wordt met andere bands, maar waarin hij zélf de toonaangevende groep is en elke review van een nieuw groepje overschaduwt. Ze hebben al een van de sterkste debuten van dit jaar onder hun arm, ze hebben de songs, de potentie en de passie. Duimen maar.
