Will Johnson is niet enkel onze favoriete veelschrijver (met John Darnielle van The Mountain Goats als geduchte tweede), maar ook onze favoriete mirakelman. Waar de man en/of zijn muziek ook te horen zijn, daar is het herfst. Het is wat hoor, de bladeren horen vallen op een frisse 4 april of een snikhete 15 juli.
’s Mans productiviteit — ten dienste van Centro-Matic, Duyster-favoriet South San Gabriel en zichzelf schreef hij in een tiental jaar een dozijn albums bij elkaar — is stilaan semi-legendarisch te noemen. Het bijzondere is dat hij er, net als Darnielle, in slaagt een respectafdwingende consistentie aan te houden. Centro-Matic en South San Gabriel worden dan wel verschillende richtingen in gestuurd, Johnsons stempel en halfgebroken stem zijn eveneens onmiddellijk herkenbaar. Wat hij ook bekokstooft, adjectieven als ’herfstig’, ’grofkorrelig’ en ’gruizig’ worden er zo vaak bijgesleept dat de man intussen twee stoflongen en een labiel gemoed moet hebben.
Dat laatste valt nogal mee, want net als het vorige album bewandelt Fort Recovery het pad waar vitale gitaar- en rootsrock elkaar vinden. Nu eens klinkt de band als een minder nonchalante (binnenskamers voegen we er ook ’en betere’ aan toe) Pavement, dan weer als Guided By Voices mét twang of Superchunk met een paar bakken talent meer. Het is ook muziek die niet zou bestaan — eerlijk is eerlijk — zonder het voorbereidende werk van Neil Young. Toch is Centro-Matic vooral zichzelf en weet ze die kenmerkende combinatie van hedendaagse en bijna antieke impulsen tot iets moois en weemoedigs te kneden. Met "Covered Up In Mines" gaat het album meer ingetogen van start dan zijn voorgangers, maar dat is bedrieglijk, want er wordt wel degelijk gerockt. Voor het nummer zijn finale bereikt, heeft de schurende rammelrock het weer overgenomen.
Hoewel de directe rock-’n-roll energie van All The Falsest Hearts Can Try (één van de laatste klassiekers van de 20e eeuw) amper nog terug te vinden is, wordt hier ook herhaaldelijk uitgehaald met het soort kracht dat wel eens een verrassing zou kunnen zijn voor diegenen die Johnson enkel kennen van zijn werk met het meer ingetogen South San Gabriel. Het potige "Monument Sails" gaat tekeer met een voor het genre bijna onbekende onberekenbaarheid die doet denken aan wijlen Slobberbone (en hou hardkloppende drummer Matt Pence in de gaten!), terwijl "Patience For The Ride" en single "Triggers And Trash Heaps" grossieren in de melancholische rock waar de band al jaren in uitblinkt. Wie op zoek is naar stilistische acrobatie zal bedrogen uitkomen, want een Centro-Matic album is zowat als — hier komt ie — de herfst: de kleuren zijn beperkt, maar er is een veelheid aan tinten bruin, rood, oranje en geel die indrukwekkend is.
De integriteit en warmte die Johnson & Co. — ondanks zijn vaak cryptische teksten ("We’re calling Thermatico, ’cause he may have options within the sequence to which we abide under the railway", gaat het in "Calling Thermatico") — in de muziek weten te stoppen, zorgen voor veel emotie in de diversiteit. Zo is er het zwaaiende gitaarfestijn "For new Stars" (een potentiële liveklassieker), wordt de fragiele kant van de band belicht door "I See Through You" (dat zich kan meten met het beste van Sparklehorse) en het bloedmooie vergankelijkheidsgedicht "Nothin’ I Ever Seen", en weten ze de geest van Grandaddy op te roepen met "The Fugitives Have Won". Fort Recovery biedt niets dat al niet terug te vinden was op de vorige albums, maar de kwaliteit blijft straf.
Patterson Hood, voorman van de Drive-By Truckers, verklaarde onlangs dat het de beste Centro-Matic tot nog toe is. Wij hebben daarentegen nog steeds een zwak voor All The Falsest Hearts Can Try (2000) en Love You Just The Same (2003), maar u kan er voor de zekerheid toch maar beter ons eindejaarslijstje op naslaan als het weer zover is. Wat Hood ook zei, is dat Centro-Matic een geweldige live act is, en als dat wordt opgetekend uit de mond van een nu al legendarische live-performer, dan weet u wat u te doen staat.
