Wanneer je de juiste kanalen aanspreekt, is het gemakkelijk om een band te hypen, maar de storm gaat dan vaak zeer snel liggen. Bij het uit Sheffield afkomstige kwartet Arctic Monkeys ligt het even anders. Hier hadden we eerst het virus en dan de hype. Voor de band is het internet een zegen gebleken, en na een geslaagde passage bij Jools Holland ging de bal nog sneller aan het rollen. Vanuit Londen staan zanger Alex Turner en bassist Andy Nicholson even stil bij het succes dat hen te beurt valt. "Misschien zijn we wel een reïncarnatie van The Jam. Al zullen we nooit zo goed worden."
Een band als Arctic Monkeys mag dan al op een wilde promorollercoaster zitten die hen van het ene land naar het andere brengt, de leden zelf blijven er vrij rustig onder. "We laten het gewoon op ons afkomen", licht Nicholson toe. "Eigenlijk zijn we niet meer dan een stel vrienden dat gewoon wat muziek maakt. We hebben absoluut geen lessen genomen om een bepaald niveau te bereiken. Je weet wel hoe dat gaat. Met een paar vrienden richt je een band op en modder je maar wat aan, tot je plots voelt dat er een evolutie zit in wat je speelt en dat het verdomme nog degelijk klinkt ook. We namen onze songs op en zetten de demo’s op het internet en vanaf dat moment zijn die nummers als het ware een eigen leven gaan leiden."
De mp3-tjes circuleerden zowat een jaar lang op het net en nog voor de groep er ook maar aan dacht — of er het geld voor had — om op een bescheiden niveau wat te toeren, kenden duizenden tieners de songs en de lyrics al uit het hoofd. Voor Alex Turner — ook nog maar 19 jaar — en zijn vrienden viel er een bom op hun hoofd.
"Het was een bijzonder vreemd gevoel om buiten Sheffield te spelen en daar mensen tegen te komen die ons kenden. Meer nog, na de eerste noten ging de zaal uit de bol en zongen de mensen de teksten mee. Ik stond daar met mijn mond open naar te kijken maar zodra de groep die heerlijke aandacht kon plaatsen, werden alle remmen losgegooid. En zo ging het overal, zelfs tot in Amerika. Toen we merkten dat ook iemand als Jools in ons geloofde, wisten we dat we op het goede spoor zaten."
Maar wat maakt de Arctic Monkeys dan zo speciaal? Alle typische ingrediënten uit de Engelse muziekscene zijn aanwezig. Je hebt de groove van Happy Mondays, het intrigerende van Stone Roses, de kracht van Sex Pistols, het new wave-geflirt van Franz Ferdinand en de rockende ondertoon van Libertines. Het leuke is dat de voorbeelden er niet vingerdik opliggen en deze jonge apen geen Bowie-, Joy Division- of Beatles-klonen zijn. Maar wat is hun geheim?
"Er is helemaal geen geheim", valt Nicholson onmiddellijk in. "De pers zoekt er gewoon veel te veel achter. Toegegeven, het succes overvalt ons en het is niet altijd even gemakkelijk om daar goed mee om te gaan, maar we proberen er zo veel mogelijk van te genieten. Ik heb al gelezen dat we een spiegel van een generatie zijn en daar kan ik me wel in terugvinden, al wil ik geen grote ideeën of bepaalde oplossingen verkondigen. We zijn de blokes from the block en dat gegeven spreekt heel wat tieners aan."
"Je lacht je natuurlijk een breuk wanneer je in de pers leest dat je de ’hottest thing since lava’ bent. Maar we hebben onze plaat met een reden Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not genoemd. We mogen ons geen bal aantrekken van wat er allemaal over ons geschreven wordt en van wat er allemaal van ons verwacht wordt. (lachend) En dat doen we ook niet. Zo schreef er iemand dat we een soort Libertines waren voor tienjarige kinderen of dat "I Bet You Look Good On The Dancefloor" een Good Charlotte-song is. Onzin natuurlijk, je kan er alleen maar eens goed om lachen."
Het blijft natuurlijk een merkwaardig gegeven dat een band met leden die hun tienerjaren amper ontgroeid zijn en in Amerika over hun leeftijd moeten liegen om in een bar of op een feestje binnen te mogen, nu plots in het oog van een mediastorm verkeert. Met één single — het uiterst energieke en aanstekelijke "I Bet You Look Good On The Dancefloor" — op zak en een imago dat dat van de gemiddelde nerd amper overstijgt… il faut le faire. Het is in ieder geval een prima push voor het behoud van opwindende gitaarmuziek, en songs als "The View From The Afternoon", "Mardy Bum" of "Perhaps Vampires Is A Bit Strong But…" combineren vlotte melodieën met vinnige akkoorden en een huppelende ritmesectie die de gemiddelde festivalweide zo op de knieën krijgt.
En Turner schrijft eigenlijk best leuke teksten voor een jongen van die leeftijd. Of ze tijd zullen krijgen om te groeien, zal voornamelijk afhangen van hoe de media de blokes in de toekomst zullen behandelen. Weten de Arctic Monkeys dat er een ras apen bestaat dat boven de koudegrens in Japan leeft in de buurt van een warmwaterbron en dat het ras daardoor weet te overleven?
"Oh fuck, what a funny thing! Dat is een goed verhaal en dat gaan we zeker gebruiken wanneer er in de toekomst naar onze groepsnaam gevraagd wordt. Het was gewoon een naam die we op school hadden gevonden toen we samen speelden en naar buiten wilden komen. Ik denk dat het Jamie’s idee was. Maar nu jij die link hebt gelegd, zullen we die zeker gebruiken. (lachend) Op die manier krijgen we nog een wetenschappelijke ondertoon."
