Petrol, Antwerpen 26/01/05
Lang geleden dat ik nog eens naar De Nachten was geweest, een
redelijk mens komt immers niet naar Antwerpen voor zijn plezier.
Een vooroordeel dat nog maar eens pijnlijk bevestigd werd toen de
portier ons bijna 10 minuten buiten in de vrieskou liet wachten
voor we binnen mochten (’te druk aan de kassa’) om dan te
constateren dat er 2 walgelijk arrogante en trage meiskes aan de
balie zaten te kletsen en helemaal hun werk niet deden.
Huppeltrutten die ik hopelijk nooit aan nog aan een andere kassa
hoef tegen te komen.
Maar The Fall wou ik toch eens gezien hebben, al was het maar om
Mark E Smith te zien voor hij ten gevolge van één of andere
rock’n roll disease bijgezet wordt in de galerij van dooie
punklegendes. Al meer dan 25 jaar bestookt The Fall de wereld met
een enorme hoeveelheid eigengereide en veelal opruiende en
compromisloze noise. Vooraf kregen we nog een zeer verdienstelijke
en bijwijlen hilarische spoken word performance van John S.
Hall (zanger van King Missile).
The Fall stak loeihard van wal en misschien lag het aan het
lage plafond, of de dove PA-man, maar de muziek haalde bij momenten
de pijngrens. 10 minuten later stond ik dus op een haalbaarder
afstand. Muzikaal is het vooral de ritmesectie die de toon bepaalt.
De meeste nummers moesten het nagenoeg zonder melodie stellen, en
deed me heel erg denken aan de hoekige trage punk van The
Stanglers. De lange songs zijn monotoon en hypnotiserend, in de
traditie van oude bands als Can, Velvet Underground en The Stooges.
Het geluid werd bijwijlen aangenaam opgefrist door een toetseniste
die af en toe ook eens iets meezong.
Zangtalent is iets waar je Mark E Smith niet echt van kunt
beschuldigen. Het is meer door twee micro’s declameren van iets wat
waarschijnlijk cynische poëzie is (ik begreep er in elk geval geen
woord van), maar waarbij elke zin dan wordt afgesloten met een
lange “uuuh“, om de nonchalance van Smith nog meer te
onderstrepen. De vroegere dokwerker die zich ontwikkelt tot poëet
maar zijn kust-eens-allemaal-mijn-kloten-mentaliteit nog niet
verloren heeft, zo kun je het Fall-geluid nog het best
omschrijven.
Een echte fan ga ik nooit worden, maar het was interessant om eens
te zien dat zo’n groep tot nu nog altijd zijn stempel drukt op
hippe bands als The Streets of LCD Soundsystem.
