"We spelen gewoon song na song na song." Dave Grohl maakt de regels van een Foo Fightersconcert al snel duidelijk. Zonder poespas, gewoon knallen, zoals ze dat al even doen. Geen wonder dat de groep met zoveel wereldsingles in de rugzak een feestje kan bouwen.
Maar liefst twee voorprogramma’s hebben de Foos meegebracht, waarvan vooral Secret Machines erg kan bekoren. Donker, dreigend en een tikje melancholisch trekt het jonge Amerikaanse trio, geruggensteund door een uitgekiende lichtshow, de progrock de jaren na de grunge binnen. Zonder veel omhaal lanceert de groep de prachtige huidige single "Alone, Jealous And Stoned" als opener, wat volgt zorgt vooral voor veel trek in hun tweede album dat in maart verschijnt.
Ook de Foo Fighters hebben een ferme show meegebracht, zo wordt al snel duidelijk wanneer het doek opgaat. F-vormige schermen, uitbundige laserstralen, en dalende en weer stijgende lichtbakken. Kosten noch moeite zijn gespaard om een nu al welwillend Vorst Nationaal helemaal plat te krijgen. En dan is er dat geweldige openingsnummer.
"In Your Honor" is alles wat een concertopener moet hebben: eerst één gitaar, dan nog één, de oerkreet "can you hear me?" en na een lange aanloop: de verlossende drumroll die alles in de juiste versnelling gooit. Zijn we goed vertrokken? We zijn verdomd straf vertrokken, want meteen beukt daar een strak "All My Life" achteraan.
Een klassiek album heeft de groep misschien nog niet op zijn conto staan, een hoop halfklassieke nummers wel. En dus passeren in een lekker eerste halfuur ook nog "My Hero", "Best Of You" en ander lekkers. Bal na bal trappen Grohl en de zijnen in de netten. Als er al eens gas teruggenomen wordt, dan duurt het niet langer dan een minuut voor er weer wordt gescheurd, waarna een iets meer poppy "Learn To Fly" nog even wiegend langskomt.
Jammer dus dat de groep toch weer gaten laat vallen halverwege. Na goed drie kwartier wordt "Stacked Actors" uitgerekt met een nodeloze gitaarsolo, een eindeloze drumsolo en tonnen verveling tot gevolg. Dat mag niet blijven duren, zo beseft de groep zelf, en met een heerlijk melig "Big Me" wordt even zachtjes opgewarmd voor de tweede helft die culmineert in een heerlijk traag opgebouwd "Everlong", altijd al een van de sterkste nummers van de groep.
Kunnen Foo Fighters nog sterker in de bissen? Jazeker: "DOA" scheurt een eind weg. Onnodig daarna, maar charmant: Grohl en drummer Taylor Hawkins die van stek wisselen voor "Cold Day In The Sun". Binnenkort komt er immers een plaat van de Taylor Hawkins Band, en vrienden doe je al eens een plezier.
Het is Grohl snel vergeven wanneer hij als afsluiter niet huidige single "Resolve" opvoert, maar een gloeiende versie van oudje "Monkey Wrench". Grohl mag dan al tegen de veertig aanlopen, wat betreft power krijgen veel jonkies hier het nakijken. Foo Fighters zijn een beetje op een diefje een grote groep geworden, maar nu is daar geen ontkennen meer aan. Zelden heeft een artiest zo zijn tweede leven benut als Dave Grohl. Hoezo, hij was ooit drummer in een ander groepje?
