Miezerig weer bij valavond. Een interview in een obscuur restaurantje onder de immer waakzame VRT-toren. We hadden voor onze ontmoeting met Nick Talbot, de man achter Gravenhurst, geen betere setting kunnen bedenken. Meer dan ooit tevoren baadt zijn nieuwste Fires In Distant Buildings immers in desolate achterbuurtsferen waar naargeestigheid de ongekroonde koning is.
Talbot is duidelijk niet bang om zijn mening te ventileren. Meer zelfs, op de site van de man lezen we duidelijke en geïnformeerde standpunten over de oorlog in Irak, Bush en wat het eigenlijk betekent om Brits te zijn. "Nog nooit in de problemen gekomen daarmee?"
Talbot: "Ik zou beter zwijgen. Maar alles is politiek tegenwoordig. Ik praat er graag over omdat ik uit een klassiek linkse vleugel kom. Maar de visie van politici op de oorlog is sterk gekleurd door simplisme en sloganesk taalgebruik. Er is geen zelfstandig denken meer bij hen: veel linksen zijn tegen de oorlog. Ze profileren zichzelf door hun antistandpunten en een "de vijand van mijn vijand is mijn vriend"-retoriek. Je krijgt idioten als George Callaway die slijmen bij Syrië, Irak of andere fascistische dictaturen net omdat ze anti Amerika zijn."
"Het voelt frustrerend aan omdat ik niet meer weet wat links zijn betekent. Hoe kan je socialistische principes hebben als je je tegelijkertijd met dictators inlaat? Ik heb het gevoel dat ik nergens meer thuishoor. Links en rechts horen zich uit te spreken over economische thema’s, niet over buitenlandse politiek. Maar de enigen die de economie echt begrijpen zijn dan weer de economen. Mijn eigen kijk op de dingen is dan ook: it’s not that bloody simple."
"En de muziekscène, ach, die is meestal wel links georiënteerd maar er wordt niet echt over nagedacht. Ik denk dat ik eerder problemen zal krijgen als ik andere bands zou afkraken. Maar er is wel een soort aanvaarde positie die je moet innemen. Als je daar van afwijkt, word je onmiddellijk gelabeld als racist of zo. Ik probeer het gescheiden te houden van mijn muziek: in mijn teksten probeer ik sowieso eerder emotionele en psychologische thema’s aan te kaarten. Universele thema’s overleven veel beter de tand des tijds dan iets hedendaags. Want uiteindelijk is niets zo snel achterhaald als wat als hedendaags beschouwd wordt. Bands die het specifieke geluid van nu kopiëren verdwijnen dan ook snel eens ze niet meer the flavor of the month zijn."
enola: Hoe zou jij je eigen muziek dan definiëren? Voor mij klink je als een soort tijdloze troubadour of minstreel. Je muziek is heel moeilijk vast te leggen.
Talbot: "Het is inderdaad moeilijk. Er zitten zoveel invloeden in het album. Een vriend van me noemde het recordcollector rock: een plaat voor mensen met een grote platencollectie. In een nummer van mij kan hij er tien verschillende groepen zoals Dinosaur jr. of Fairport Convention uithalen waarna ik hem alleen maar gelijk kan geven."
enola: Hij heeft toch niet toevallig Deep Purple gehoord in "Down River"?
Talbot: "Heb je dat er in gehoord? Ik ken ze eigenlijk niet zo goed. "
enola: Ik eerlijk gezegd ook niet.
Talbot: (lacht) "Ik zal er eens naar luisteren. Ik luister wel naar Black Sabbath en Iron Maiden. Volgens mijn vrouw Erin klinkt het begin van "Under The Arches" dan weer als Fleetwood Mac. Ik heb geen idee waar ze het over heeft."
enola: Voor iemand met een gezond gevoel voor humor heb je overigens wel heel duistere teksten.
Talbot: (grijnst) "Ik heb een tijd lang heel veel gelezen over psychopathologie en seriemoordenaars. Ik ben vooral geïnteresseerd in het mysterie. Magritte zei al dat het oproepen van een mysterie het belangrijkste was. Mijn teksten mogen ambigu zijn. Ik ben eigenlijk een optimistische kerel, maar toch heb ik een heel melancholische kant: er is een gigantisch onderscheid tussen hoe ik over de wereld denk vanuit een politiek oogpunt en hoe ik Gravenhursts wereld zie. Het laatste is eigenlijk een parallelle, veilige wereld: zoiets als de fantasiewerelden die nerdy rollenspelenfanaten creëren. Ik heb mijn eigen Midden-Aarde gecreëerd eigenlijk. Mijn held is Allen Moore: in werken als From Hell en Watchmen behandelt hij metafysische en psychologische onderwerpen binnen een groter geheel. Het gaat niet om politiek, maar toch zegt hij zoveel over de maatschappij zonder binnen een bepaald discours te vallen. Op muzikaal vlak kan ik geen grotere inspiratiebron bedenken."
"Soms vraag ik me wel af of ik niet te ver ga in mijn teksten. "Animals" bijvoorbeeld heeft een heel donkere tekst waar ik zelf van schrok, maar ik wou het ook zo ver drijven. Steve Albini was ten tijde van Big Black ook cru, maar hij verdedigde zichzelf door te stellen dat die zaken ook gebeurden. Anderzijds verwacht je van auteurs toch nooit dat ze zoals de personages in hun boeken zijn, terwijl men van muzikanten wel denkt dat ze in hun songs verwoorden hoe ze zijn. Het is een val waar veel muzikanten in lopen: ze worden een merk zonder dat ze het beseffen."
enola: Je vrouw maakt zich voorlopig nog geen zorgen?
Talbot: "Nog niet half zoveel als mijn ouders. Ze noemden me vroeger Sick Nick omdat ik altijd True Crime boeken las als kind. Een van mijn favoriete boeken is van Gordon Burn. Hij schreef verschillende werken over snooker, daarna eentje over Peter Sutcliffe, de Yorkshire ripper, dan terug eentje over snooker en daarna een over Fred West. Hij switcht tussen boeken over snooker en seriemoordenaars. Maar hij slaagt erin de denkwereld van iemand als West heel voelbaar te maken. Ik heb het boek weggelegd toen ik het een tweede keer herlas omdat ik opeens besefte hoe waanzinnig het wel was om mee te gaan in dat denkpatroon. Het werd gewoon pervers."
enola: Verklaart dat ook je voorliefde voor horrorfilms?
Talbot: "Bij horror hou ik van het escapisme in de films. Om dezelfde reden hou ik van Steven Seagall-films. Dat misleidend geloof in het eigen kunnen is fantastisch om te zien; neem bijvoorbeeld David Hasselhoff, bless him, hij gelooft echt dat hij een goede acteur is. Maar voor je het weet geloof je je eigen mythe en eindig je als Billy Corgan en denk je dat je Jezus Christus bent. Billy Corgan is naar alle waarschijnlijkheid het beste argument om nooit een groep te starten. Ik kan geen betere reden bedenken om niets met muziek te maken willen hebben dan het loutere bestaan van Billy Corgan. Denk alleen maar aan de manier waarop hij na zijn waardeloze solocarrière riep dat hij zijn groep terug wou: "Ik wil mijn dromen terug." Wanker. Waarschijnlijk deelt hij zelfs zijn popcorn met niemand als hij de bioscoop zit."
enola: Singer-songwriters worden afhankelijk van hun geboorteland vaak vergeleken met Bob Dylan of Nick Drake. Voel jij je met een van het verwant?
Talbot: "Je wordt inderdaad snel met een van beiden vergeleken. Ik hou eigenlijk alleen maar van Nick Drake’s Pink Moon, op de andere platen probeert hij te hard apart te klinken. En Dylan, tja, het is ketterij om dit te verkondigen maar ik hou niet van Dylan. Dylan lijkt wel een afkeer te hebben van zijn publiek, net zoals John Lennon. Geef mij dan maar Paul McCartney."
enola: Hou jij eigenlijk wel van je publiek? Ik las dat je laatste shows niet van een leien dakje liepen.
Talbot: "Ik hou van mijn publiek, maar met Flashlight Seasons hebben we ons publiek te vaak een vals gevoel van veiligheid gegeven. Toen we bij Warp tekenden, wisten we al dat we met onze muziek bij elk album een andere richting uit zouden gaan. Toen we met John Parish speelden, schreeuwde een meisje ons een hele tijd toe. In Bristol greep een ander meisje me bij de enkel terwijl ze de hele tijd riep dat we "Nicole" moesten spelen, want dat was het enige nummer van het nieuwe album dat ze goed vond. De zaken zijn eigenlijk niet echt veranderd sinds de jaren zestig toen Dylan Judas genoemd werd: het lijkt wel of punk nooit bestaan heeft. Mensen zijn zo conservatief."
enola: Ben je dan niet bang voor de reacties van je fans?
Talbot: "De feedback van de pers was alvast positief. Ik heb vroeger zelf nog over muziek geschreven en we zijn altijd op zoek naar nieuwe dingen. Je hebt heel goede artiesten die je teleurstellen omdat ze zichzelf herhalen. Het is beter jezelf te overtillen en te falen dan op safe te spelen. We zullen een aantal Belle & Sebastian-fans verliezen, maar hopelijk winnen we een paar Slint-fans erbij. Als je goed luistert, hoor je overigens dat er een continuïteit is tussen de e.p. Black Holes In The Sand en dit album. De songs zijn heel gelijklopend, alleen gebruik ik nu een rockidioom in plaats van een folkidioom."
"Ik schrijf songs trouwens nog altijd op dezelfde manier. Een song als "Nicole" of "Cities" had evengoed op Flashlight Seasons kunnen staan, maar ik wou met dit album verder gaan: verschillende stijlen naar voor brengen en toch een coherent geluid neerzetten. Maar het blijft natuurlijk de vraag of de luisteraar zal volgen. Ik vertrek meestal van een songtitel en van daaruit ontstaat de song. De zanglijnen komen pas allerlaatst. Ik merk dat dezelfde thema’s steeds opnieuw naar voren komen en dat ik nog altijd gefascineerd ben door dezelfde thema’s en symbolen en dat zal wel nog even zo zijn ook, althans tot er iemand anders verschijnt die het beter doet of tot ik geen ideeën meer heb. Mijn nieuwe nummers baden nog altijd in duisternis en mysterie, maar het moordthema an sich heb ik nu echt wel tot zijn uiterste gedreven (lacht)."
enola: Hoe ben je dan tot de albumtitel Fires In Distant Buildings gekomen? Is die geïnspireerd door de aanslagen in Londen?
Talbot: "Ik speel al sinds 1998 met het idee om een album zo te noemen. Veel mensen denken dat het samenhangt met 9/11 maar eigenlijk is het gebaseerd op een verhaal rond Brian Wilson (Beach Boys). Nadat hij net een song afgewerkt had, zag hij op televisie "a fire in a distant building" en hij dacht dat zijn song die brand veroorzaakt had. Ik vond het de perfecte albumtitel en een mooie metafoor voor de machteloosheid die we ervaren, een machteloosheid die samenhangt met de collectieve verantwoordelijkheid die we dragen voor de mensheid en de gigantische knoeiboel die we er van maken. We voelen ons verantwoordelijk voor zaken waar we geen controle over hebben, net zoals Brian Wilson zich toen voelde. Het album gaat dus in essentie over controle, machteloosheid en paranoia."
enola: Gaat muziek dan alleen over emoties?
Talbot: "Ik wil geen strikt onderscheid maken tussen intellect en emotie. Muziek is meer: ik probeer een alternatieve, transcendentale wereld te creëren. Het is voor mij het dichtste dat ik bij religie kom."
Gravenhurst speelt op 26/02 in de Cactus Club@MaZ in Brugge.
