Oasis gaf er begin juni tijdens een opwarmingsconcert (!) al een flinke lap op in de AB en lijkt zo vriendelijk terug te komen naar een grotere zaal, voor diegenen die toen vergeefs de gehate ticketlijnen belden. In Vorst zagen we niet de Oasis in supervorm die de AB plat speelde, maar maakten de Gallaghers wel andermaal duidelijk dat hun recentste album qua songniveau aansluit bij hun hoogdagen.
Er zijn enkele zekerheden bij een Oasis-concert. Liam hangt de arrogante — doch cool as fuck zijnde — rockzanger uit, provoceert het publiek, doet vreemd met zijn tamboerijn tijdens instrumentale stukken, windt zich op over het niet naar zijn zin zijnde geluid en werkt broer Noel op de zenuwen. Noel doet heel precies zijn werk als gitarist-songschrijver, brein en back-up zanger, met enkele subtiele kwinkslagen. De anderen (Wie? Ja, nu vraagt u iets) spelen zo overtuigend mogelijk volwaardig groepslid. Ze brengen de hits die je wil horen, blijven relatief onberoerd onder het massale meezingen en eindigen met een loeiende cover van "My Generation" van The Who.
Een half jaar geleden was het ook een zekerheid dat het optreden zo om de twee nummers inzakte als een te vroeg uit de oven gehaalde cake, omdat Oasis dan nummers uit de nieuwe plaat ten berde bracht. Met een bijna geweldig album als Don’t Believe The Truth onder de arm weten de Gallaghers echter weer anderhalf uur lang een uitzinnig feest te bouwen. Dat was in juli al zo en werd in Vorst dunnetjes overgedaan voor een ietwat groter publiek. Als een nieuwe song als "Lyla" op gejuich en massale samenzang in het refrein onthaald wordt, kan dat toch niet zijn omdat men al bijna klaarkomt van de verwachte "Don’t Look Back in Anger" of "Wonderwall"?
"Turn Up The Sun" knalt live als opener en ook "The Importance Of Being Idle", "Mucky Fingers" en "The Meaning Of Soul" lossen live de verwachtingen in. "Guess God Thinks I’m Abel" (eerste bis en vooraf gegaan door een kleine farce omdat Noel eerst niet van plan was dit te spelen en Liam dan maar het podium afwandelde) bleek live echter een brallerige lege doos, en "A Bell Will Ring" klonk zowaar beter dan op plaat.
Hoe goed de nieuwe plaat ook is, geen mens gaat naar een Oasis-concert om enkel die songs te horen. Er zou uitbundig meegezongen worden, zo bleek al bij eerste gouwe ouwes "Morning Glory" en "Cigarettes & Alcohol". "Acquiesce" mag dan een B-kantje zijn, maar is live een van Oasis’ beste momenten. Ook "Live Forever" en "Wonderwall" haalden de inwendige Britse voetbalsupporter bij de aanwezige Belgen boven en zorgden voor de lichtbeschonken samenhorigheid die mannen in de vroege uurtjes voor de deur van hun stamcafé kenmerkt.
Edoch — wij hadden het eerlijk gezegd ook nooit eerder meegemaakt — niets, maar dan ook niets is te vergelijken met een live-uitvoering van "Don’t Look Back In Anger". Door Noel misleidend aangekondigd als het tweede nummer van de B-kant van Definitely Maybe, maar onthaald en meegezongen als ware het de Vlaamse Leeuw op het Vlaams Nationaal Zangfeest, maar dan minder fout. Men viel elkaar in de armen, wiegde arm in arm mee, zette een levensgezellin op de schouders en glimlachte vrolijk naar wildvreemde omstaanders. De wereld was even niet langer een broeinest van terrorisme, sociaal ongenoegen, hoge olieprijzen en penetrante lijfgeuren.
Wij waren nat van het zweet, schor van het meezingen en enkele vrouwen waren (zo vertelde men ons toch) nat van Liam. We hopen dat u op zijn minst naar Lost heeft zitten kijken of een ander erg goed excuus had om niet in Vorst te zijn.
