Als sidekicks plots de spots opeisen, hoeft dat niet noodzakelijk slechte platen op te leveren. Op 526 Miles Of Songs houdt Pieter Van Buyten, een jonge veteraan met een staat van dienst als bassist bij The Kids, Flip Kowlier en Sukilove, zich meer dan behoorlijk staande als frontman van Nono Newton. .
Mix de garagerock van The Sonics en The Stooges met een scheut nonchalante pop en een dosis ninethies-accenten en u weet ongeveer hoe het debuut van Nono Newton klinkt. Goddeau chatte een uurtje met frontman Pieter Van Buyten. Nickname: Makhno.
Pieter Van Buyten: " Makhno was een Oekraïnse revolutionair die in de jaren ’20 en ’30 zijn eigen onafhankelijke staat uitriep. De enige echte anarchistische staat die ooit heeft bestaan. Zo iemand kan wel op mijn sympathie rekenen. Voor alle duidelijkheid: in Nono Newton duld ik géén tegenspraak. Muiters buiten. Suggesties zijn altijd welkom om daarna snel afgewimpeld te worden. Nono Newton is een groep, maar wel mijn groep."
enola: Een groep die in navolging van Makhno een eigen anarchistische staat heeft: Unwanted Records?
Van Buyten: "Daar kan ik mee leven. Voor je het weet ben je aan een cd aan het werken en richt je een label op omdat geen enkele platenfirma de plaat wil uitbrengen. Ik wil mezelf later niet verwijten het nooit zelf geprobeerd te hebben."
enola: Je speelt bij Flip Kowlier en The kids en toch blijkt het blijkbaar moeilijk om big in Belgium te zijn.
Van Buyten: " Veel moeilijker dan ik dacht. Ik zal toch eens wat aan mijn stage act moeten doen. Misschien moet ik me maar eens verkleden als Hitler of Dutroux. Ach, eigenlijk hoeft dat niet voor mij. Ik laat de muziek liefst voor zich spreken. (ironisch) Ik werk momenteel aan mijn eigen "Sadness". Ik zou er niet om malen zo een grote hit te scoren. Al heb ik het gevoel dat mijn plaat vol hits staat. De allergrootste hits van Nono Newton nu op 1 cd. Bij Arcade!"
"Ik zou het bijzonder tof vinden mocht Unwanted Records uitgroeien tot een gigantische multinational. Dan verkoop ik het label samen met mijn ziel aan EMI. Voor geld: alles. Iedereen mag een voorstel doen."
enola: Genoteerd. Zonder steun van een grote platenfirma ligt je album toch maar mooi in de winkel.
Van Buyten: Het is gelukt met veel eigen geld en zweet en tranen. Ik heb wel veel steun gekregen van vrienden en collega’s die bijna allemaal zo goed als gratis hun medewerking hebben verleend en materiaal ter beschikking hebben gesteld."
enola: Pascal Deweze, Stoffel Verlackt, Lies Lorquet, Karel Debacker, Antoon Offeciers, Roel Jacobs en Frank Saenen hielpen mee aan je album. Voor iemand die de spreuk "Everyone is an asshole ’till proven otherwise" hoog in het vaandel draagt, heb je een verdacht grote vriendenkring.
Van Buyten: "Ze hebben dan ook al bewezen dat ze geen assholes zijn. Achterdochtig ben ik niet, veeleer arrogant op een gemakzuchtige manier. Als verdedigingsmechanisme? Misschien. Tegen mijn overgevoelige communicantenzieltje dan."
"Ik heb de best mogelijke cd gemaakt die ik in me had: een plaat met een eigenwijze en tijdloze sound. Ik vind dat al heel wat. Meer kan ik niet doen. Maar doet het eigenlijk ter zake wat ik denk over mijn plaat? Wellicht niet. Nu ik mijn ei heb gelegd, vraag ik me vooral af of mensen zich aangesproken door mijn muziek en de plaat gaan opzetten voor hun plezier. Zoals een peuter die trots zijn kakje aan z’n ouders laat zien, wil ik dat de hele wereld mijn plaat mooi vindt.
enola: In hoeverre is je ei een product van de rockmuziekgeschiedenis?
Van Buyten: " Als puber heb ik veel naar punk geluisterd: Crass, Conflict, Dead Kennedys, The Exploited, Toxic Waste. Iedere puber heeft recht op een zelfgekozen subcultuurfase, hé. Nu luister ik vooral naar Frank Black, Eels, The Hives, Mintzkov Luna, The Sonics. En ook naar Tom Waits, Meindert Talma, Chet Baker, Air, Beethoven. En esoterische meditatiecd’s. Grapje!"
"Ken je "Take It With Me" van Tom Waits? In dat nummer zingt hij: "In a land there’s a town, and in that town there’s a house, and in that house there’s a woman. And it that woman there’s a heart I love. I’m gonna take it when I go." Waanzinnig mooi en veel meer waard dan de perfecte song met de beste sound ter wereld. "
"Flip Kowlier heeft ook heel mooie zinnen in huis. ’In ’t Park’ is pure poëzie die me onderdompelt in een poel vol nostalgie. Mijn teksten halen niet het niveau van Flip Kowlier of Tom Waits. Toch ben ik er niet ontevreden over. ’So Called Friend’ is best wel mooi: op het randje van pathetisch maar er is geen woord van gelogen. Als je iets met de juiste, oprechte emoties brengt, kan je volgens mij ver gaan. Tom Waits zingt: "The Ocean is blue, as blue as your eyes." Net genoeg verdraaid om mooi te zijn. En fantastisch gezongen natuurlijk. "Ik hou meer van jou dan de zee diep is", is er over, vrees ik."
enola: Hecht je belang aan humor in muziek?
Van Buyten: " Niet echt. Muziek moet je gewoon raken. Een grap moet kunnen, zolang je het maar niet te plat maakt. Ken je De Kift? Die groep heeft teksten die zowel heel pijnlijk als zeer grappig zijn: "Tim ligt te slapen in de sneeuw. Hij is in slaap gevallen tijdens zijn wacht als soldaat. Ik duw met m’n laars een kuiltje in Tims wang. Maar dat kuiltje gaat niet weg. Het blijft. Tim is dood." Of misschien is dat te luguber om echt grappig te zijn."
"Ik ben een fan van The Simpsons. De scenaristen zijn je altijd een stap voor waardoor de serie heel grappig blijft. Ik zal je een van mijn favoriete moppen vertellen. Homer vliegt buiten in zijn stamcafé en gaat op zoek naar een andere kroeg. Hij belandt in een bar voor lesbiennes en na een tijdje achteloos aan de toog te hebben gehangen, zegt hij: "There’s something wrong about this place. This lesbian bar has no fire exit. "Enjoy your death ladies" roept Homer naar de vrouwen naast hem en hij loopt weg. Waarop de ene vrouw tegen de andere zegt: "What’s wrong with her?". Zo’n mop vind ik dus grandioos."
