Deuren en huizen : ‘Trials & Errors’ is een fijn plaatje, nah.
Gedaan? Nope: we kunnen ze uiteraard niet persoonlijk door uw strot
komen rammen, maar wat we wél kunnen is genoeg argumenten aanslepen
om toch tenmínste enige vorm van interesse te wekken. Dat is:
indien u die al niet had in de muziek van Jason Molina na diens
excellente tours de force met Songs:
Ohia.
Molina wás (is?) namelijk Songs: Ohia, een eenmans-project van de
Amerikaanse tenor die in de cd-rekjes meestal op dezelfde plank als
Will Oldham en Palace, Smog en Neil Young belandt. Oops, did it
again: je kan blijkbaar geen bespreking lezen van eender wat
waar Molina z’n tentakels naar uitgestrekt heeft of de naam van Ome
Neil valt. Geen wonder ook: er is die achternaam natuurlijk, die
dezelfde is als die van de Crazy Horse-drummer. Er is ook
(misschien wel: vooral) die ontegenspreeklijke gelijkenis wat
betreft de sound met Young: niet het geluid van een in serie
gekoppeld gros stofzuigers annex distortionknop à la
‘Powderfinger’, maar eerder dat van de
haken-en-ogen-maar-toch-fantastico-klinkende ‘Tonight’s The Night’
of de niet-zo-bedoelde-maar-wél-gepaste bohémien van ‘Time Fades
Away’ en ‘On The Beach’. Bovendien zweven in het live in Brussel
opgenomen ‘Trials & Errors’ flarden van Youngs teksten rond: in
‘Almost Was Good Enough’ horen we stukjes ‘Out On The Weekend’, en
in het slotnummer ‘The Big Beast’ zitten brokjes van ‘Walk On’ en
‘Tonight’s The Night’. Plagiaat, artistieke anemie of pure
adoratie? Wij houden het bij “Het bloed gaat waar het niet kruipen
kan”, een vaststelling waar wij voor één keer kunnen mee
leven.
Afhankelijk van uw standpunt kan u het de troef en de zwakte van
het album noemen. Troef: welke alt.countryrocker wil niet zo dicht
mogelijk in de buurt komen van wat de Meester lichtjaren geleden
deed? Armoede: kan je wat de Meester lichtjaren geleden deed niet
beter onaangetast laten, en verder je eigen smoelwerk profileren?
Maar kijk, dat doet Molina ook wel, al staat ouder Songs:Ohia
materiaal hier naast nieuw werk. ‘Such Pretty Eyes For A Snake’ is
bijvoorbeeld een heerlijk slome rocker die Howe Gelb instemmend
moet doen knikken; ‘Ring The Bell’ dat zonder blozen naast het
allerbeste van Calexico mag staan; of ‘The Last Three Human Words’,
waarin Molina’s stem een spelletje verstoppertje speelt met de
trompet van dienst. Zelden is het “er over”, al dreigt diezelfde
trompet hier en daar héél eventjes tot het grondig verpesten van
wat het best kan omschreven worden als een ‘broeierig avondje
jongens-met-gitaren’-sfeertje. Geen nood, ‘Trials & Errors’
herbergt genoeg dramatische spanningsbogen, zieldoorsnijdende
solo’s en halfgefluisterde jammerklachten over that crazy little
thing called love om u op een verantwoorde wijze heerlijk
miserabel te doen voelen.
Wanneer ben je oud in de rockerij? Als je je de tekst van ‘Dance
The Night Away’ van Van Halen nog herinnert als de dag van
gisteren? Omdat je Interpol maar niks vindt omdat je het eerste
singeltje van Joy Division nog nieuw in de winkel hebt gekocht?
Jason Molina deponeert een cd in de rekken die mag gemaakt zijn in
tijden van samples, Protools, glitches en andere elektronische
ongein; een oeroude vorm van ambachtelijkheid gekoppeld aan de
juiste dosis onderbuikgevoel tillen ‘Trials & Errors’ ver boven
alles wat zichzelf in 2005 krampachtig als hip wil profileren. En
dan bedenken dat we in dit voorjaar de eerste studioplaat van
Electric Magnolia Co nog te goed hebben…
