De titel schreeuwt het al uit: met Holy Shit! brengt De Queeste weer een stuk zoals ze die graag maken. Op het scherp van de snee dus: vinnig, jong en flitsend. Te weinig gezelschappen spelen zo rechtstreeks in op de brandende actualiteit als deze theatermakersgroep.
Shock, Teheran, de Belgrado Trilogie, Genua 01,… Met min of meer recente nieuwsfeiten als uitgangspunt en Alain Finkielkraut als inspiratiebron onderneemt De Queeste graag pogingen om relevant commentaar te leveren bij het leven van vandaag. Holy Shit, een weergave van de gevolgen van 9/11 en de angstgolf die het teweegbracht is dan ook niet bepaald een proefstuk voor dit ensemble. Waar mogelijk wordt de inhoud van het verhaal verder gestoffeerd met een randprogramma, een minitentoonstelling in de foyer van de schouwburg of gastsprekers die de situatie in de Verenigde Staten van nabij kennen.
Vanuit het Millen(n)ium Hotel kijken drie sensatiezoekers gretig toe hoe de eerste steen gelegd wordt voor de heropbouw van Ground Zero. Een feestelijk moment dat vraagt om champagne en een rampenplan, want je weet maar nooit. In een opeenvolging van scènes wordt de stukgeslagen Amerikaanse droom uitgebreid ontleed: de menselijke behoefte om zichzelf iets wijs te maken waarin hij kan geloven, los van de werkelijkheid waarmee hij liefst zo indirect mogelijk geconfronteerd wordt. De drie feestgangers gedragen zich dan ook grotendeels als wereldleiders. Steeds weer zetten ze feiten naar hun hand, verdraaien gebeurtenissen met halve waarheden en veel gevoel voor dramatiek om er uiteindelijk zelf als helden uit te komen. Ze lijken te leven in een perfect controleerbare, maakbare werkelijkheid.
Die totale controle is tegelijk ook saai, onderhuids sluimert een honger naar gevaar. Wanneer de angst onverhoeds binnendringt in hun leven ontstaat in de eerste plaats een gevoel van ontreddering. Tegelijk wordt deze emotie ook gretig omarmd. De situatie wordt vergeleken met een verleider die een meisje probeert te versieren. Hij maakt alleen een kans om haar te veroveren wanneer er een bepaalde dreiging van hem uitgaat. En wanneer oerinstincten de kop opsteken worden alle remmen losgegooid. De mens verandert al snel in een losgeslagen, agressief beest dat volslagen irrationeel handelt. Knap is dat de dreiging doorheen het hele stuk volledig latent blijft sluimeren. Er is geen tulband in de buurt, of wat voor aanwijzing dan ook dat de personages zich in gevaar zouden bevinden. Toch richten ze zichzelf ten gronde met hun paranoia die nergens op gestoeld is.
Als geheel maakt het stuk een luchtige en tegelijk didactische indruk, die samen met een aantal repetitieve, dynamische elementen wel eens doet denken aan jeugdtoneel. Het is dan ook perfect toegespitst op de jonge tieners die de zaal platlopen voor deze voorstelling van De Queeste. Een paar van die vrolijke herhalingen brengen aanvankelijk leven in de brouwerij, maar gaan vervolgens wel snel op de zenuwen werken. De verschillende scènes worden exemplarisch uitgewerkt en bevatten aardig wat boeiende momenten. Jammer dan ook dat ze net iets te lang uitgesponnen worden. De verhaallijn als geheel loopt ook nogal mank. Na een heel lange aanloop volgt plots een dramatische ontknoping, die amper logisch voorbereid wordt in de gebeurtenissen die eraan voorafgaan. De finale monoloog van Helena Van den Berge die het gevoel van ontreddering bij het Amerikaanse volk wil vertolken bevat inhoudelijk weinig verrassingen, maar wordt wel overtuigend gebracht. Voer voor het jonge volkje, dat er duidelijk pap van leek te lusten.
Nog tot 30/11 in de zalen (speellijst).