Marketingjongens zijn onbegrijpelijke wezens – een schoolvoorbeeld
van de mysterieuze wegen die ze bewandelen is ‘Yu-Gi-Oh’, een
tekenfilm die momenteel de zalen teistert, maar die liever de
noemer Manga wil hebben. Eer deze film tot stand kwam, is er een
volledig proces doorlopen. Alles begon bij een kaartspel, daarna
volgde er een tekenfilmserie op tv (ook bij ons, helaas), en als
klap op de vuurpijl de bioscoopfilm. Klinkt bekend in de oren,
niet? Juist, enkele jaren geleden was er nog zoiets, ‘Pokémon’
genaamd, maar omdat de aandachtsspan van het doelpubliek nu eenmaal
niet langer is dan dat het reclameblok lang is, diende er al snel
een opvolger te komen. En omdat de periode van massaconsumptie er
zit aan te komen, is uw nederige dienaar dit fenomeen eens van
naderbij gaan bekijken.
Het verhaal, voor zover je al over een verhaal kan spreken, gaat
over Yugi en zijn vrienden. Hun gezamenlijke passie is het nieuwste
kaartspel ‘Duel Monsters’, waarin verschillende kaartfiguren het
tegen elkaar opnemen in een magisch duel. Diegene met de beste
kaarten en de juiste strategie, wint. Van zijn grootvader, eigenaar
van een speelgoedwinkel, krijgt Yugi een oude Egyptische puzzel,
die niemand kan oplossen. Yugi slaagt er echter wel in, en hierdoor
krijgt hij ongelooflijke krachten en wordt zijn alter ego
gecreëerd: Yami Yugi. Maar zoals gewoonlijk, is er een keerzijde –
wanneer er goede krachten vrijkomen, worden steevast de duistere
ook op de wereld losgelaten. Over deze epische strijd handelt de
film.
Laten we om te beginnen het verhaal al eens van naderbij bekijken.
Ik wou al zeggen, �onder de loep nemen�, maar dat is niet
nodig, zo moeilijk is het namelijk niet om te doorgronden hoe mager
het wel is. Een magisch kaartspel, bedoelt men daarbij iets zoals
‘Magic: The Gathering’? Blijkbaar wel, zij het dan eerder bedoeld
voor een jeugdiger publiek. Maar het wordt erger, denk even met me
mee. Welke idioot haalt het in zijn hoofd om een vijfduizend jaar
oude Egyptische puzzel in handen te geven van een kind? En welke
idioot besluit dat het publiek hersendood genoeg is om aan te nemen
dat zo’n joch de puzzel kan oplossen, iets waar ontelbare
volwassenen voor hem niet in slaagden? Nu ja, afgaande op het
succes van kaartspel, tv-serie en ongetwijfeld ook de film, heeft
de mens nog gelijk ook. Beloven de eerste 3 minuten, waarin het
bovenstaande wordt uitgelegd, al niet veel goeds, de rest maakt het
er alleen maar erger op. Ongetwijfeld hebben de makers even
nagedacht wat er allemaal in de film moest zitten. Ze zullen wel
geredeneerd hebben dat niemand naar de bioscoop zou gaan zonder van
het kaartspel gehoord te hebben, laat staan van de tv-serie. Die
enkeling voor wie dat niet het geval is, heeft er dan maar het
raden naar wie iedereen is en wat hun onderlinge relaties zijn. De
tekenstijl is tweedimensionaal en hetzelfde kan gezegd worden over
de manier waarop de personages tegenover elkaar staan. Maar wie
verwacht nu ook enige diepgang in dit soort van producties?
Wie is er overigens verantwoordelijk voor de ongeschreven regel dat
er altijd een levensles moet gepredikt worden – niet éénmaal, ook
geen tweemaal, neen, tot driemaal toe hetzelfde lesje over hoe
belangrijk vriendschap wel niet is. Zo zal zeker niemand hem kunnen
missen. Alsof de kijker er iets aan heeft, of er enigszins een moer
om geeft. Die zijn gekomen om gevechten te zien, om die daarna op
de speelplaats over te doen. Vriendjes maak je toch alleen door
succesvol te zijn?
Over die gevechten gesproken, zou het iemand al zijn opgevallen dat
het hoofdpersonage nooit eens een slechte kaart trekt? Of dat er
steeds een Deus Ex Machina opduikt om hem uit een netelige situatie
te redden? Ben ik nu helemaal van de pot gerukt door te denken dat
het beoogde doelpubliek de term ‘Deus Ex Machina’ kent?
Over de hele lijn is ‘Yu-Gi-Oh’ een teleurstelling voor de neutrale
toeschouwer; voor de adepten zal er wel voldoende zijn om hen zoet
te houden. Zolang ze maar niet teveel letten op de stemmen, die
verdacht sterk leken op die uit ‘Pokémon’. Zowel in de Engelse als
de Nederlandse versie zijn het dezelfde personen die
verantwoordelijk zijn voor de dubbing. Voor het overige kunnen de
fans hun hartje ophalen aan gevechten, gevechten, en nog eens
gevechten. Zij zullen dus niet klagen, al de anderen dienen zich
ten sterkste te onthouden.
Begreep u in mijn opening niet waarom ik marketingjongens rare
wezens vond? Welnu, hier de uitleg: ‘Yu-Gi-Oh’ is een anderhalf uur
durende reclamespot voor de spelkaarten. Wat de kijker dus in wezen
doet is betalen om gehersenspoeld te worden om de kaarten te kopen.
Slim, niet? Geen reclamespot maken en betalen om deze wereldwijd
uit te zenden, neen, simpelweg het doelpubliek voor die kosten
laten opdraaien en ondertussen nog wat meer winst maken. Rare
jongens, inderdaad. Of zou ik de verkeerde studie gekozen
hebben?
http://yugioh.warnerbros.com/
