De Kakkewieten :: Frustration Island. De ingebeelde Grieken

De Kakkewieten mogen dan geselecteerd zijn als jeugdtheater, de bonte troep doet het goed bij zowat iedereen die kritiekloos op zoek is naar een leuk avondje uit. Als er een gezelschap is dat jong, vers bloed naar de Vlaamse theaterzalen kan lokken dan zijn zij het wel. Lol trappen is de boodschap, hier op Frustration Island. Doe het voor de groep!

Voor een keer weinig theatersnobs: de zaal is stevig gevuld met gewoon gezonde mensen, die amper beseffen dat er verderop ook nog zoiets als een theaterfestival aan de gang is. Gezinnen met kinderen, veelal, maar net zo goed troepjes jonge dertigers die duidelijk komen om zich te amuseren. Er was dan ook even discussie over het rijtje van de selectie waarin dit stuk nu precies ondergebracht moest worden. Het volledig uit plankenhout opgetrokken podium wordt voor meer dan de helft in beslag genomen door een potig rockorkest, dat het ritme er een voorstelling lang stevig in houdt. De muzikale intermezzo’s en zangpartijen stuwen de actie vooruit, zonder dat de voorstelling daarom echt op een musical gaat lijken. Vooral de rappende battle tussen Odysseus en Poseidon swingt de pan uit, net als een schitterend ritmisch schetenconcert. Tijdens zwerftochten wordt een groot scheepszeil neergelaten, waarop live opgenomen videosc&;egrave;nes ingenieus geprojecteerd worden.

De schaar werd — hoe kan het ook anders — stevig in deze Griekse klassieker gezet. Nog meer dan in de openluchtversie van SkaGen, vorig jaar, wordt het verhaal opgegeven voor een serie komische intermezzo’s. Oddie (Odysseus) trekt niet ten strijde met een groot leger, maar met een thermos en boterhammetjes van z’n mama en vooral drie spitsbroeders: Adriaan Van Hoof is Homer, de eeuwig samenvattende verteller in traditionele Griekse klederdracht. Dimitri Leue was de romantische rollen even beu en voert Metaxa ten tonele, een botergeile, meedogenloze krijger. Slungel Pieter Embrechts, ten slotte, steelt alle grappen in zijn glansrol als Björn, een Zweudse verwijfde hippie met een dik aangezet West-Vlaams accent die ’s nachts over nieuwe soorten appelmoes droomt. Tine Embrechts speelt een paar rollen, maar mag vooral stevig uithalen als Athena, de ietwat seuterige godin van de wijsheid, die zich ondermeer vermomt als een eerder krampachtige schelp.

Stevig bijgekruid passeren alle basisingrediënten van de Ilias niettemin de uitzinnige revue: het Paard van Troje, de Cycloop, de blinde ziener Mother Thereisias in Hades, de onmoeting met Nausica… Niet alle grappen zijn even geslaagd, maar toch volgen de lachsalvo’s elkaar in sneltempo op. Een paar truukjes die het altijd goed doen bij een jonger publiek worden volop uitgespeeld, zoals het godverdommelied en een uitgebreid schetendansje. Wanneer Leue’s microfoon het begeeft verdwijnt hij noodgedwongen achter de coulissen, zich verontschuldigend dat hij even "moest gaan kakken". Dit zet een kettingreactie van improvisaties in gang waarmee de Kakkewieten elkaar nog een uur lang vrolijk blijven ondermijnen tot ze schaterend uit hun rol vallen. Het publiek ziet het dankbaar aan.

Het raamverhaal doet er minder toe dan de individuele sketches en performances, maar toch sluit alles voor het doen van de Kakkewieten redelijk stevig aaneen. Koen De Graeve, die de tekst bijeenschreef, laat graag in het midden welke diepere boodschappen zich achter de grappen en grollen verbergen. Dan gaat het plots erg snel, alsof de boodschap er nog even aangebreid moest worden. Tijdens de strijd tegen Poseidon wordt duidelijk hoe mensen zich in de Griekse tijd langzaam losmaken van de Goden, weigeren nog langer een speelbal te zijn en voortaan zelf hun eigen leven gaan leiden. Oddie onttrekt zich aan de eeuwige cirkel van zijn ingebeelde droomwereld die hem geen stap dichter bij Penelope brengt. Hij wijst het bestaan van de Goden en verklaart zichzelf plots thuis. Een herkenbaar thema voor de jongeren waar dit stuk zich in opdracht van Het Paleis in de eerste plaats toch op richt, misschien. Echt veel hebben de Kakkewieten nu ook weer niet te vertellen, maar dat is verder ook voor weinig nodig. Kortom: de gedroomde winnaars van een publieksprijs.

Voorstellingen in Gent op 27/28 augustus, 4 september in Amsterdam.