Denemarken: jarenlang stond het muzikaal in de schaduw van buren Noorwegen en Zweden die met Abba, Roxette en A-Ha de wereld met perfecte pop overspoelden. De laatste twee jaar kantelde de balans echter en na Saybia, Mew en The Raveonettes zetten nu ook de schone deernes van Under Byen een stapje over de landsgrenzen. In tegenstelling tot de voorgenoemde groepen hebben zij zelfs geen Engels nodig om aan te slaan. Nooit geweten dat Deens zo sexy kon klinken, maar helaas soms ook zo slaapverwekkend.
"Ik ben het die de bomen samenhoudt", is de letterlijke vertaling van de titel, en zo zweverig als dat overkomt, zo klinkt ook de muziek. Met een bassiste, twee drummers, een celliste en een violist (die ook de zaag wel eens aanstrijkt) maakt Under Byen het soort etherische muziek dat we sinds Sigur Rós en múm voor eeuwig met IJsland zullen verbinden.
Zo ver ligt Denemarken nu ook weer niet van dat koude eiland, want het is erg moeilijk aan andere groepen dan bovenvermelde te refereren. Hoewel ze de laptop aan webdesigners en goddeau-schrijvers overlaat en een klassieker instrumentarium hanteert, brengt de groep een gelijkaardig ijl geluid voor. Net als bij múm horen we hese zang, een slepend tempo en véél, véél ruimte. Under Byen klinkt als één van de grootste clichés over Skandinaven: verlegen en stil.
Dit soort muziek verwordt ook wel gemakkelijk tot geluidsbehang, en dat overkomt Under Byen op deze tweede plaat. Det Er Mig Der Holder Træerne Sammen begint ijzersterk en boeiend, maar naar het einde toe waren we vergeten dat we eigenlijk naar die plaat moesten lùisteren: het stond maar wat op en wij waren al lang met iets anders bezig.
Op zijn best is Det Er Mig Der Holder Træerne Sammen betoverend. Op de titelsong wanen we ons als Alice In Wonderland met een zuchtende en fluisterende Henriette Sennenvaldt in de rol van de sexy schone die Lewis Caroll in het verhaal vergat te casten. Ook in "Byen Driver" zwijmelt en kirt ze als Björk terwijl ze enkel door een spaarzame piano wordt begeleid. Op momenten als deze doet Det Er Mig Der Holder Træerne Sammen het geweldig als zachtjes knetterende laatavondplaat.
"Mission" heeft strijkers die nog voor wat reliëf zorgen, "Ride" heeft eindelijk een vuriger basritme waaronder iets ronddraait dat uit de studio van de Einstürzende Neubauten lijkt weggelopen. In "Batteri Generator" zucht en kirt Sennenvaldt opnieuw als die veel bekende IJslandse nimf, in "Legesag" zo mogelijk nog meer. Ook muzikaal horen we de klanken van Homogenic terug.
Afsluiter Om Vinteren roept in het begin herinneringen op aan Sigur Rós’ "Ny Batteri" en al gauw doet het trompetje ook referenties aan múm opflakkeren. En zo zijn we terug aan het begin: het is onmogelijk om in deze recensie verwijzingen naar die twee IJslandse groepen (u weet het ondertussen al wel) te vermijden. Hoe hard we ook proberen. Helaas mist Under Byen die onderhuidse dreiging die die IJslanders zo onweerstaanbaar maakt. Deze Denen blijven iets te vaak steken op iets dat in het beste geval als sfeervol geluidsbehang kan omschreven worden. Live zouden ze echter wèl de moeite zijn. U kan het zelf gaan beoordelen op het Cactusfestival.
