Dames en heren, de festivalzomer van 2004 werd officieel op gang
geschoten ! Waar is de tijd dat we hiervoor nog dienden te wachten
tot het eerste weekend van juli, toen ene Herman S. (die zich op
dat moment nog niet politiek ‘geëngageerd’ had en zijn ziel nog
niet verkocht aan ‘den Amerikaan’) ons het beste van het beste
voorschotelde op muzikaal vlak. Die tijd is allang voorbij! Niet
alleen wordt het beste van het beste tegenwoordig op (de goedkopere
festivals) Pukkelpop en op Dour uitgenodigd, bovendien komt de
muzikale fijnproever al tijdens het voorjaar serieus aan zijn
trekken. In april organiseert de Ancienne Belgique haar fantastisch
Domino-festival, de Franstalige tegenhanger van de AB, de Botanique
volgt een maand later (en in samenwerking met het Koninklijk
Circus) met haar al even fameuze Nuits Botanique. Maar ook hier is
niks meer wat het was. Vroeger sloot dit festival het seizoen af in
september, dit jaar werd heel de reutemeteut overgeplaatst naar
april.
De ‘Bota’ bestaat 20 jaar en bevindt zich net als de meeste dames
van die leeftijd in de fleur van haar leven. Net als bij Domino
zijn ook de organisatoren van Les Nuits erin geslaagd een exquis
programma in elkaar te boksen. We gaan niet alle namen opnoemen,
maar voor wie er naar uitkeek acts als The Von Bondies, Phoenix,
Roni Size, Nitin Sawhney, Swell, Matthew Herbert, Dani Siciliano,
Blonde Redhead, Funkstörung, Miss Kittin’, The Divine Comedy,
Stijn, The Veils of Explosions in the Sky een keer live aan het
werk te zien, was er de laatste weken maar één adres. (En dat was
dus niét het ‘Festivalpark’ – voorheen weide – van W.!) We willen
maar zeggen, je mag dan op organisatorisch vlak het beste festival
ter wereld hebben, als… (en de rest vult u zelf maar aan, naar
eigen keuze…)
12 mei werd een speciale avond. Maar liefst zeventien acts uit de
onvoorstelbaar rijke Franstalige pop-, rock- en elektronica-scene
werden bij elkaar gefloten voor ‘la Sacrée Nuit’. Deze avond was al
weken op voorhand uitverkocht, het was slechts dankzij de
bemiddeling van het management van één van deze bands dat er voor
enola toch nog een plaatsje vrij was op het festijn. Hier volgt het
relaas van een avondje vol verscheurende keuzes…
Om acht uur stroomde de grote tent in het park van de Botanique
langzaam vol voor Starving, de band waarmee we onze avond
wilden laten beginnen. Deze groep uit Dour, die in het verleden
enkele rockwedstrijden heeft gewonnen en net een uitstekende
debuutplaat uitbracht (die
binnenkort ook in Frankrijk zal verschijnen, op ‘Les Productions
Spéciales’), wist heel wat volk op de been te brengen. De
verwachtingen waren dan ook hoog gespannen, maar werden moeiteloos
ingelost. Als opener kreeg Starving vijfendertig minuten speeltijd
toegewezen, maar die volstonden ruimschoots om ons ook te
overtuigen van hun kwaliteiten als livegroep. De opener, het
pittige ‘Pas Facile’, zette de toon voor de rest van het concert.
Meteen werd ook duidelijk welke de troeven zijn van Starving:
perfect op elkaar ingespeelde muzikanten, stevige songs die op het
podium niks aan kracht inboeten én een frontvrouw zoals erin de
Lage Landen geen twee rondlopen. Claudia Chiaramonte zingt, acteert
en charmeert als geen ander. Gitaristen Boods en Mike Debelse, en
(de onweerstaanbaar chouette) toetseniste Vanessa Aucello
zetten de muzikale lijnen uit, maar zouden nergens staan zonder Bob
en Max, de ritmesectie.
De set zat ook knap en intelligent in elkaar. Langzaam aan werd er
naar een climax toegewerkt; na ‘L’Ordi Explose’ en het catchy,
uitdagende ‘Macho’ had de groep gewonnen spel en kon er niks meer
fout lopen. ‘Allumeuse’ en de hit ‘Enervé’ werden door het publiek
begroet als waren het vrienden die men al jaren uit het oog was
verloren. Het beste moest echter nog komen, met ‘Je suis cool’ en
‘Mots doux’, twee songs die ook de cd tot mijn favorieten behoren.
Het hoogtepunt van het concert was het klassieke ‘La Plage’, tevens
de afsluiter van een erg opwindend en knap concert. Starving kwam,
zag en overwon, en we wensen deze band dan ook een erg lange en
succesvolle carrière toe.
Nauwelijks twintig minuten na Starving werd het podium ingenomen
door fulltime zotskap-annex-muzikaal genie David Bartholomée en
zijn vrienden Teuk Henri en Julien Paschal, beter bekend als
Sharko (foto midden – © Muriel Thies). De groep heeft
drie prachtplaten op haar naam
staan en is – wanneer ze niet in eigen land speelt – momenteel druk
bezig met een veroveringstocht in het buitenland. (Alleen
Vlaanderen wil niet echt mee, maar daar liggen ze naar eigen zeggen
niet meer wakker van.)
Het is ondertussen twee jaar geleden dat ik Sharko nog eens aan het
werk zag, hun verschijning in de Grandes Serres van de Botanique
was dan ook meer dan een prettig weerzien. Sinds het laatste
Sharko-optreden dat ik bijwoonde bracht de groep de cd ‘III’ uit.
Toch werd er ook ruim geput uit voorganger ‘Meeuws’, één van de
beste en avontuurlijkste platen uit onze nationale popgeschiedenis.
Het was trouwens aan de hand van de oudere nummers dat me
gisteravond opviel hoe sterk Sharko er als liveband (en als groep
tout court) is op vooruit gegaan. Er zijn weinig groepen uit ons
land die zo vaak optreden als de ‘heilige drievuldigheid’ en dat is
er aan te horen. Foutloos gespeelde songs, Bartholomée die erg goed
bij stem was en een fenomenale Teuk Henri, die er zoals steeds erg
bescheiden bijliep maar à la The Edge de songs voorzag van ballen,
guts en soul. Hoogtepunten van het optreden waren opener
‘Just a Minute’, ‘I Went Down’, ‘Clash P’ (ingeleid door zijn
schoen, die ’99 Luftballons’ zingt), ‘Spotlite’, ‘Excellent (I’m
Special)’ en ‘President’. Bovendien kregen we er nog een cover van
‘Sad Sad Planet’ (inclusief Europe-rieldeltje) bovenop. Wie hoog
oploopt en het goed voorheeft met de Belgische rock kan niet om
Sharko heen!
Na Sharko besloot ik een wandelingetje te maken langs de andere
zalen en podia. De eerste tussenstop was de Rotonde, waar ene
Hank Harry and the Lovely Cowboy Orchestra zich klaarmaakten
voor hun optreden. Deze week was er op de site van Sacrés Belges nog een
hele discussie tussen voor- en tegenstanders van deze anti-adonis.
Na de twintig minuten die ik meepikte van het optreden ben ik
geneigd mezelf onder te brengen in het kamp van de voorstanders.
Hank Harry en zijn zes muzikanten brachten een stomende set met
stevige rock en ballads met country- en americana-invloeden. Een
hoofdrol was weggelegd voor de blazerssectie, die de nummers extra
energie inblies. Als er die avond niet nog meer lekkers op het menu
had gestaan, dan was ik zeker tot het einde gebleven.
Van de Rotonde ging het snelsnel naar de Orangerie. Jammer genoeg
was ik net te laat om nog iets te zien van Marc Huyghens, in ’99
nog prekend in de woestijn op het hoofdpodium van Werchter met zijn
groep Venus. Terug naar de Serres dan maar, waar de
sympathieke Jeronimo met zijn subtiele poprock de tent in
vuur en vlam zette. Vervolgens wipten we nog even over naar het
Museum voor Superlux (we waren nog net getuige van de
laatste tonen van het laatste nummer). De sexy techno en elektro
van het duo Sold Out was best te genieten.
Ook dit optreden hebben we niet helemaal bijgewoond, want enkele
meters verderop stond in de Serres alweer de volgende act te
popelen om aan te treden: het ongelooflijk fantastische,
ongeëvenaarde Ghinzu. De tent was propvol. Niet alleen speelde het
zestal een thuiswedstrijd, nadat hun plaat Blow mijn huiskamer al had herschapen in
een ruïne, wilde ik wel eens zien hoe een festivaltent de
orkaankracht van de Brusselaars zou doorstaan. Het antwoord is:
nauwelijks… (Weer eens bleek dat de Limburgse firma Veldeman
terecht een grote naam is in het ’tentwezen’.) De set begon – net
als de plaat – eerder traag, rustig, maar vooral dreigend. Het is
het handelsmerk van Ghinzu: elk nummer rustig aanvatten en geduldig
opbouwen tot de onvermijdelijke climax, een uitbarsting van
(gitaar)geweld en passionele vocals. ‘Do You Read Me’, ‘Blow’,
tweelingbroers ‘Jet Sex’/’Cockpit Inferno’, ‘High Voltage Queen’ en
‘Seaside Friends’ mogen nu al hun plaatsje reserveren in de
Belgische Rock ‘n’ Roll Hall of Fame…
