22 november 2003
Antwerpen – Bourla-schouwburg
Bij de muziek van Spinvis kan je op een warme zomerdag wegdromen op
je rug in heerlijk geurend gras, terwijl je figuren zoekt in de
wolkjes die boven je hoofd voortdurend van vorm veranderen. Dat
gevoel krijg je bij de plaat, maar op het podium worden dergelijke
beelden nog eens extra in de verf gezet. In een schouwburg zoals de
Bourla hoor je bovendien in de hele zaal een speld vallen op het
podium.
Geen bliepjes en andere high-tech-toestanden op het podium bij een
Spinvis-optreden, wel een orkest (want een band kan je het niet
noemen) dat verduiveld hecht klinkt, terwijl dirigent Erik De Jong
af en toe wat samples uit zijn synthesizer tovert. Zo heeft hij –
naar eigen zeggen – o.a. altijd zijn vrouw bij zich in de vorm van
het “papapa”-koortje in ‘Voor ik vergeet’. Maar laat ons niet
afwijken van de kern van de zaak. De elektronica op de plaat wordt
omgezet naar analoge schoonheid door middel van (v.l.n.r.) een
vibrafoon, een orgel, een basgitaar, twee violen, een drumstel, een
cello, een elektrische gitaar (bespeeld door zijn vader), een
piano, een mij onbekend instrument en een harp. De hele plaat
passeert de revue, waarbij vooral ‘Herfst in Nieuwegein’, ‘Voor Ik
Vergeet’ en ‘Ronnie Gaat Naar Huis’ bijblijven. Als extraatje
serveerde meesterkok De Jong het trio Laïs : solo (of trio, zo je
wil) met een Pools volksliedje en als zangeressen voor ‘Astronaut’,
hetgeen het nummer een werkelijk buitenaardse schoonheid gaf.
Het nieuwe werk bestond o.a. uit de nummers ‘Handige Tante’, dat
een jazzy jasje meekreeg, terwijl ‘Kindje van God’ meer in het
verlengde van het andere werk lag. Dit doet een mens alleen maar
watertanden naar zijn nieuwe liedjes, die ongetwijfeld even triest
zijn als hun voorgangers.
Nog even vermelden dat het geheel mooi werd aangevuld met filmpjes
die steeds op een of andere manier het respectieve nummer
aanvulden. Hoe rustiger het lied, des te jachtiger waren de
zwartwit beelden. Bij ‘Voor Ik Vergeet’ werden bijvoorbeeld foto’s
en andere memorabilia op een hoop gegooid. Voor iedereen was er wel
iets dat hij herkende in die stapel, hetgeen het concert voor elke
toeschouwer een persoonlijk tintje gaf.
De man doet nog meerdere zalen in België aan. Indien u nog niet de
kans had Spinvis aan het werk te zien, kan ik het u voorzeker
aanraden. U zult er geen spijt van krijgen.
Tenslotte wil ik nog Ane Brun vermelden, die het voorprogramma
vulde met liedjes die mij herinnerden aan het vroege werk van
Michelle Shocked. De stem van deze Noorse dame deed dan weer eerder
denken aan Joni Mitchell. Ook Ane Brun legt een mooi vibrato in
haar stem. De liefdesliedjes blinken niet uit in originaliteit,
maar dat hoeft dan ook niet. Ze brengt ze met veel animo en dat
alleen al was mooi.
In samenwerking met De
Muziekfriek
