Suske en Wiske zijn dood. Voor degene die dat nog niet door had: lees pakweg de laatste honderd verhalen en overtuig jezelf. De kroon van het internationale stripdom is sluipend vermoord door zijn eigen geestelijke vader (en vooral door zijn team stiefvaders en -moeders). Toch zijn er tijden geweest dat er niet gediscussieerd werd over de kledij van Wiske: het meisje zat nog op de "papschool" en van topjes was er nog lang geen sprake. Lambik had een hoog Lamme Goedzak-gehalte, de hysterieaanvallen van Sidonia/Sidonie waren nog niet ontdekt (Vandersteen die ooit een slecht werk over Freud gelezen heeft?) en avonturen werden nog niet opgelost door een moraliserende kleerkast die de stoute jongens zonder omkijken het luchtruim inslingert.
Jaja, ik heb het hier wel degelijk over Suske en Wiske, de legendarische striphelden waarmee vele generaties Vlamingen opgegroeid zijn. De jonge Vandersteen heeft nog echte pareltjes geschreven. Zijn absolute meesterwerk is natuurlijk Het Spaanse spook, uitgegeven in de blauwe reeks, toen Vandersteen met Hergé werkte. En dat is eigenlijk het grote minpunt aan die strip: in de blauwe reeks waren Lambik, Suske en Wiske drie rijke bourgeois! Het volkse karakter, dat eigenlijk de essentie was van Suske en Wiske, werd onder invloed van Hergé (die zelf enkel doodsaaie bourgeoisstrips maakte) verloochend. Een zeer goede strip, maar niet representatief.
Daarom dat ik hier het mooie verhaal van Het bevroren vuur tot klassieker uitroep. Het stafrijm was nog niet uitgevonden (anders spraken we nu over Het vriezende vuur of zo), Jerom zat nog veilig en wel opgesloten in de kooi van hertog Lehandru en professor Barabas had het nog veel te druk met uitvinden om veel avonturen te beleven. Maar wat had je dan wel?
Ach, een sprookje dat zich afspeelt in het Hoge Noorden, in een verafgelegen land waar een sympathieke koning met de lokale prom queen gehuwd is en iets te hard zijn best heeft gedaan en nu met een twaalfling zit opgescheept. De iets minder sympathieke Friskho had liever zelf met de blonde krullen van koningin Sirhena gespeeld en doet dan ook allerlei stoute dingen om zijn jaloezie te botvieren. (Dat gaat dan van het bouwen van een dam die de warme zeestroom weghoudt over het ontvoeren van Sirhena tot zelfs moordaanslagen op zowat iedereen die niet in zijn kamp zit.)
En de humor! Even een korte dialoog. Lambik moet van Sidonia een beetje meer gentleman worden, wat niet zo makkelijk is als zij haar in een zeemeermin verkleedt. Lambik met uitgestreken gezicht: "Wel eh… Als een dinges… kom, zo’n "gentleman" iets belachelijks ziet, mag hij dan lachen?" Sidonia: "Ha nee!" Lambik droogweg: "Nou… dan ben ik geen gentleman." Lichtvoetige humor die weer eens wat anders is dan het eeuwige antipolitieke gezaag dat Lambik later is beginnen uit te kramen.
Maar het fijnste aan de strip blijft Wiske. Ze zit al iets minder in de papschool dan in pakweg De Zwarte Madam, maar het blijft een ondeugend meisje dat niets liever doet dan kattenkwaad uit te halen en dat haar Schaeke echt graag ziet. In die oude verhalen zie je de beroemde lappenpop haast altijd in de handen van Wiske (tegenwoordig duikt ze enkel op als ze ontvoerd wordt), maar in Het bevroren vuur speelt Wiskes liefde voor haar popje de hoofdrol. Samen ontdooien ze niet alleen de arme koning, maar uiteindelijk ook het hart van Friskho. Een happy end, de naam waardig. Hollywood kan er nog iets van leren.
Wil je je kinderen, je lief of de bedelaar in de straat een plezier doen: schenk hen een exemplaar van Het bevroren vuur. Je zal er vele harten mee verwarmen.
Of om het met de woorden van Lambik te zeggen: "De schoonste naam op ’t wereldrond… De schoonste naam in ieders mond is Lambik Moeder."
