Eindejaarslijstje 2018 van Hans Rombaut

Het jaar van de underdog, dat werd 2018. Artiesten die lang onder de radar bleven, bands die in de marge hun ding doen en gloriën die zowat vergaan werden geacht scoorden big time. Ze innoveerden, begeesterden en deden verder beseffen dat je niet te snel iemand moet marginaliseren of negeren. Laat het een les wezen voor de recensent/het magazine dat telkens opnieuw wanhopig gaat zoeken naar the next hip thing en daardoor wel eens aardewerk van een gouden laagje voorziet.

1. Amen Dunes :: Freedom     Damon McMahon heeft altijd iets intrigerend gehad, met een stem die enkel maar aan hem kan toebehoren en een schizofreen-klinkend eenmansproject dat buiten elk stramien kleurt. Met Freedom stroomlijnt hij warse psychedelica/folk klanken in een poppy maar meerlagig geheel en meet zich daarmee definitief een eigen smoel aan. Een grote artistieke sprong voorwaarts, en absoluut de boeiendste plaat van 2018.
2. Parquet Courts :: Wide Awake!     Als vanouds verankerd in Andrew Savages declaratieve tirades, maakt deze vijfde Parquet Courts gebruik van een breder geluidsspectrum waarin bluesy riffs, nerveuze orgels en honkytonk piano’s mekaar aanvullen of aanvechten. Dat dit een catchy en zelfs dansbaar geheel vormt is dan weer de verdienste van producer Danger Mouse, die sinds jaar en dag bekend staat voor zijn ezels-tot-koerspaarden-verheffen. Beste Parquet Courts tot nog toe.
3. Daughters :: You Won’t Get What You Want     “Catchy” en “dansbaar” zijn dan weer geen adjectieven weggelegd voor de noise van Daughters. Deze plaat gaat immers tekeer als een drilboor in de kop en een pletwals in de maag en doet je daarbij “meer van dat!” gillen ook. Nijdig als Black Flag, intimiderend als Swans en grotesk als geen enkele andere lawaaigroep in de afgelopen paar jaar.
4. Low :: Double Negative     Alan Sparhawks en Mimi Parkers stemmen klinken gefragmenteerd doorheen B.J. Burtons elektronische texturen en zijn bij momenten de enige subtiele verwijzing naar het Low dat we ons herinnerden. Het is weinigen gegeven om het roer zo radicaal, maar zo geslaagd om te gooien en in je derde decennia als band een album af te leveren dat “magnum opus” schreeuwt.
5. Nine Inch Nails :: Bad Witch     Nine Inch Nails was het spoor lang bijster, maar baande zich met drie opeenvolgende releases, waarvan deze Bad Witch het culminatiepunt is, een weg terug naar de relevantie. Reznor vatte het zelf beter samen dan wij zouden kunnen: “Got a new face and it feels alright/Power and strength and appetite!”
6. Beak> :: >>>      Nooit een fan geweest van Geoff Barrows’ project, dat altijd iets té mathematisch en eenzijdig voor de dag kwam. Met deze derde verlegt Beak> echter de grenzen van zijn star minimalisme en daar vloeien zowaar popsongs uit voort. Soms drammerig (“RSI”), soms lijzig (“Birthday Suit”), maar over de hele lijn bijzonder straf spul.
7. Cat Power :: Wanderer     Chan Marshall covert Rihanna, gebruikt auto-tune en zingt samen met Lana Del Rey, maar doet op Wanderer toch vooral waar ze een patent op heeft: haar poreuze stem laten domineren in intieme bluesliederen die u naakt en verbeuzeld achterlaten.
8. Mantis :: Magnolia     Voor het gemak krijgt hun muziek de stempel “postrock” mee, maar Mantis switcht met souplesse van atmosferische black metal over zompige rock ’n roll tot filmische pianostukken. Strak, intelligent, gelaagd en simpelweg niet kapot te krijgen. Beste Belgische release van het jaar.
9. Rolling Blackouts Coastal Fever :: Hope Downs     Omdat het af en toe ook eens mag zomeren uit onze radio: de zonnigste indierock van het moment! De Rolling Blackouts C.F. versmelten dynamische riffs met gevatte lyrics en roepen daarbij referenties op van Television tot The Strokes. Tough pop/soft punk noemen ze dat zelf, we kunnen er best mee leven.
10. Irreversible Entanglements :: Irreversible Entanglements     Eentje die we in 2017 over het hoofd zagen, maar dit jaar zó dwingend bleek dat hij alsnog in deze top tien moet. Zero fucks given! Irreversible Entanglements mixt afrofuturisme, free-jazz en een gerechtvaardigde colère in een onwaarschijnlijk broeierige cocktail van een plaat. Dit is muziek als protestvorm, even passioneel als ruw en absoluut noodzakelijk in turbulente tijden.

Blijven ook zwaar hangen:
11. Exploded View :: Obey, 12. Interpol :: Marauder, 13. Anna Calvi :: Hunter, 14. Mark Lanegan & Duke Garwood :: With Animals, 15. Idles :: Joy As An Act Of Resistance, 16. Young Fathers :: Cocoa Sugar, 17. Stephanie Richards :: Full Moon, 18. Bert Dockx :: Transit, 19. Goat Girl :: Goat Girl en 20. Condor Gruppe :: Interplanetary Travels!

De meest memorabele podiumprestaties werden dan weer verzorgd door Charlotte Gainsbourg in Paradiso; David Byrne, First Aid Kit en Idles op Down The Rabbit Hole; dEUS en Manic Street Preachers op Lokerse Feesten; Amen Dunes op DOK; The Tallest Man On Earth in de Roma; Steak Number Eight in Vooruit; Melanie De Biasio en Snail Mail op Sonic City en een in topvorm verkerend Interpol in Vorst Nationaal.