Met John Parish haalde Nosta een mooie naam uit de alternatieve Britse muziekscene naar Opwijk. Maar ook een artiest die vooral bekend is van zijn werk met andere artiesten. Zijn nieuwe album Bird Dog Dante toonde echter aan dat hij ook als frontman zijn streng weet te trekken.
Het feit dat hij vooral bekend is als een muzikant in de schaduw van bekendere namen — PJ Harvey in eerste instantie, maar ook pakweg eels en Sparklehorse — was misschien de reden dat de opkomst voor het concert eerder beperkt was. Nochtans bracht Parish eerder dit jaar met Bird Dog Dante een prima nieuwe plaat uit, nog maar zijn derde reguliere soloalbum overigens. Al ontbeert het Parish misschien aan de gave om zijn nummers instant herkenbaarheid mee te geven. De muziek van Parish behoeft tijd en aandacht om tot volle ontplooiing te komen. Voor deze tour doet Parish beroep op een internationale band die naast de Brit Jeremy Hoggs op gitaar en de Franse drummer Jean-Marc Butty verder bestond uit twee Italiaanse dames: Marta Collica (keyboard) en Giorgia Poli (bas).
Parish plukt vooral nummers uit zijn nieuwe album tijdens de eerste helft van het optreden. Geopend werd er met een rustig “Type 1”, waarna met “Sorry For Your Loss” meteen een van de beste nummers van Bird Dog Dante volgde. Toetseniste Marta Collica kweet zich behoorlijk van de zware taak om de vocalen die PJ Harvey in de studioversie zingt, live te brengen. Het aan Parish’ vriend Mark Linkous (Sparklehorse) opgedragen nummer zorgde meteen voor een vroeg hoogtepunt in de set. “The March” met zijn kenmerkend gitaarriedeltje van Jeremy Hogg en het daaropvolgende “Add To The List” waren meesterstukjes in sfeerschepping.
Pas met “Buffalo” mochten de gitaren even wat heviger tekeer gaan. Voor even weliswaar, want het daaropvolgende “Rachel” was opnieuw zo’n breekbaar kleinood. Technisch gezien mag Parish dan wel een beperkte zanger zijn, in nummers als deze komt ie het best tot uiting. Langzaam aan deed wat ouder werk zijn intrede in de setlist. Het cinematografisch aanvoelende “Boxers” bijvoorbeeld. Of “April” uit A Woman A Man Walked By, het tweede album dat hij samen met PJ Harvey schreef en dat hier nog wat introverter klonk. Ook opvallend: multi-instrumentalist Parish bespeelde tijdens het hele optreden enkel de gitaar.
Het slotstuk van de set ging van een stevig rockend “First Star” naar een schurend en wringend “Stable Life” tot “How Animals Move” dat uitmondde in een korte jamsessie. Slotsong “Sea Defences” moest eerst hernomen worden omdat Parish per ongeluk met de verkeerde strofe begon, maar mondde uiteindelijk uit in een uitgesponnen climax. Enige bisnummer “Glade Park” sloot het optreden op ingetogen wijze af. Het was misschien een optreden zonder echt memorabele momenten, maar wel één dat toonde dat John Parish zijn maatje Polly niet nodig heeft om een uiterst geslaagd concert neer te zetten.
