Als er in de hedendaagse folkwereld één iemand rondloopt die niet stil kan zitten, is het Ryley Walker wel. Zowel in het aantal projecten waar hij bij betrokken is als in zijn muziek kent hij zelden maat. Toch lijkt hij het wilde improviseren achter zich te willen laten.
Dat zeggen wij niet, dat zegt de heer Walker zelf: “I didn’t want to be jammy acoustic guy anymore” verkondigt hij over zijn nieuwe album Deafman Glance. Zeker live kon de Amerikaans folkgitarist zijn nummers immers al wel eens twintig minuten rekken om alle hoeken van het kruispunt van folk en jazz te verkennen. Op eerste single “Telluride Speed” is er van zijn statement nochtans weinig te merken.
De eerste helft van het nummer klinkt inderdaad vrij traditioneel en aan banden gelegd. Niet dat Walker daarmee het roer helemaal omgooit: op plaat bleef het qua jammen over het algemeen altijd vrij beperkt. Alleen zou je kunnen zeggen dat de klemtoon ietwat verschoven is van John Martyn en Tim Buckley naar Nick Drake ten tijde van Bryter Layter. Een bucolische dwarsfluit en een kabbelende gitaarlijn hebben de tegendraadse jazzakkoorden vervangen. Gelukkig steekt Walker nergens de grens naar de saaiheid over. Eventjes laat Walker al wel een voorafspiegeling horen van wat later zal komen door een dwarse elektrische gitaar los te laten.
Het is pas vanaf het middendeel dat de gekte losbarst die toch doet vermoeden dat Walker het jammen niet helemaal kan laten. Hier verschuift het nummer van jaren ’70 folk naar progrock en fusion uit die periode. De loslopende gitaarlijnen doen denken aan het snarenwerk van pakweg Steve Howe bij Yes. Door stevige tempowissels en gitaren die tegen elkaar op spelen, weet de gitarist het gelukkig meer spannend dan enkel virtuoos te houden. Wij zijn alvast benieuwd naar wat dat op plaat en op het podium zal geven!
Deafman Glance is uit op 18 mei op Dead Oceans
