“Vorig jaar is in een constante flux voorbijgegaan”, poste Ellery Roberts op 1 januari in een cryptische facebookpost alvorens te beloven de radiostilte van Lost Under Heaven snel te doorbreken. “The Breath Of Light” is de terugkeer waarop gehoopt: een song die luisterbeurt na luisterbeurt harder aan de ribben gaat kleven.
Geen mottige gabberbeats deze keer. Geen opgewonden sloganroepen. Had debuut Sad Songs For Lovers To Sing nog een erg activistisch randje, dan is het nu een kale, persoonlijke ballad die de comeback van Lost Under Heaven aankondigt. “The Breath Of Light” zet vooral de rasperige stem van Ellery Roberts vooraan, nog steeds het geluid van een dronkaard die om halfvijf ’s ochtends de maan van al zijn ellende beschuldigt. Ook hier jankt en krabt Roberts in het rond, ontpopt hij zich tot rasvertolker, zet hij het volledige spectrum van zijn gebroken strot in voor een verhaal van een weergeboorte in wat best kan omschreven worden als nog maar eens een sad song for lovers to sing. Want uiteindelijk zal het ook weer de liefde zijn, in de vorm van wederhelft Ebony Hoorn die naar het einde toe verlossing komt bieden. Het is een moment van troost na vier minuten pure wanhoop. Laat Ellery de politiek maar loslaten als het dit soort pijnlijk mooie muziek oplevert.
