De radio is gek op hun songs, de tienermeisjes verslinden frontman Olly Alexander met hun ogen. Het Britse Years & Years moet dus wel op de rand van de grote doorbraak staan, maar in de AB bewees de groep voorlopig nog niet over genoeg materiaal te beschikken om een set lang te boeien.
Klaar voor het grote werk. Dat noemden we Years & Years begin dit jaar nog toen we hen aan het werk zagen op het Eurosonic showcasefestival. Zo zie je maar dat context alles is. Tussen honderden onbekende groepjes sprong het trio er met stevige hitjes als “Take Shelter” en “Desire” uit als een roodharige punk in een geüniformeerde kostschool. Zonder dat vergelijkingsmateriaal in de AB, bleek eenoog zich niet langer in het land der blinden te bevinden, en bleken de jonge muzikanten toch nog net iets te licht uit te vallen.
Nochtans heeft de groep alles om het te maken. Met Alexander, ooit nog acteur in de tienerserie Skins en de film God Help The Girl van Belle & Sebastian-voorman Stuart Murdoch, hebben ze het soort frontman dat er niet alleen verschrikkelijk jong — vertel ons dat de vijfentwintigjarige pas veertien is en we geloven u — maar ook erg goed uitziet. Hun sound put diep uit de ondertussen al even opnieuw salonfähige nineties-soul en house, die ze paren aan een goed gevoel voor melodie en aanstekelijke beats. Doorbraaksingle “Take Shelter”, die na een klunzige intro meteen wordt prijsgegeven, is een sterk bewijs daarvan.
De groep moet zuinig zijn op dat soort singles, zo blijkt wanneer de midsetdip zich al snel manifesteert. Met “Memo” brengt Alexander het soort kleffe ballad dat een Michael Jacksoncomplex verraadt, en even vrezen we dat een troep kinderen hem op het podium zal komen vergezellen. Dat gebeurt niet, maar ook in “Shine” steken de jaren negentig de kop op met een boybandrefrein dat ervoor zorgt dat we plots niet meer naast de achterstevoren gedragen petjes in het publiek kunnen kijken. Dat Alexander zoveel vocale versterking krijgt dat je je afvraagt of hij zelf nog vecht, doet fronsen over het aantal tapes dat meelopen bij dit optreden. Het is ook niet nodig. Op dat Groningse festival in januari liet de frontman in minder opgepompte omstandigheden horen dat hij over een erg goeie, soulvolle stem beschikt, die dit niet nodig heeft. En wat hij nog zou ontbreken compenseert hij wel in charme; hij vormt hartjes, paait het publiek, en danst aandoenlijk tot het gekrijs niet meer te harden is.
Met nog niet eens een debuutplaat onder de arm –- die is voor juni -– is duidelijk dat Years & Years nauwelijks genoeg straffe nummers heeft voor een volledige set. Op zijn best onderscheiden we twee soorten nummers: de dansbare hits en trage plakkers waarvoor Alexander achter de piano plaatsneemt. Ze komen in variaties tussen goed (“Desire”, “Memo”) en slaapverwekkend (“Eyes Shut”), en op die manier kabbelt de korte set al na drie kwartier naar zijn einde met “Real”, de single die hen begin 2014 voor het eerst wat aandacht gaf. Eén bis krijgen we: het op euforische Avicii-synths drijvende “King”, en dan is Alexander breed grijnzend af.
Te snel, te hoog. Dat is het gevoel dat blijft hangen. Years & Years heeft een viertal wereldsongs, maar wat daartussen valt, verzinkt in het niets. Het zal straks ongetwijfeld genoeg blijken om een kortere festivalset te vullen, maar als we de heren één advies zouden geven, dan wel om dat debuut nog even in te houden tot er nog een paar hits meer zijn geschreven. En die kunnen dan gerust deze zomer ingereden worden.
Years & Years speelt deze zomer op Rock Werchter.
