“Het is een collectief, géén band”, zo verbeterde Archive-baas Darius Keeler ons toen we hem onlangs vroegen of Archive met het erg stevige en vooral live klinkende Restriction eindelijk een band was geworden. Met drie elkaar afwisselende zangers heeft hij natuurlijk gelijk, maar de muzikanten die achter hen stonden speelden wel heel erg hecht. Ook wij hadden het dus niet mis: de Ancienne Belgique zag woensdagavond een machine die strakker dan ooit speelde.
“Wie?” In Vlaanderen wordt de vraag nog veel te vaak gesteld als het gaat om Archive; het triphop/progrockgezelschap dat ondertussen bijna twintig jaar meedraait, en vooral in Zuid-Europa hondspopulair is. De drempel van Zuid-Europa ligt echter op de Brusselse Anspachlaan, want met een Wallonië dat al jaren gek is van de Britten kon de Ancienne Belgique zo maar eventjes twee keer uitverkocht worden.
Terecht? Dat hangt er van af. Zo goed als we Archive ooit zagen, zo flauw waren de meest recente concerten van de band in ons land, en dat vonden Keeler en collega-archiefchef Danny Griffiths ook van laatste plaat With Us Until You’re Dead uit 2012. Het nieuwe Restriction moest dus wél de energie van de livegroep vatten, en die geslaagde oefening zorgt nu ook opnieuw voor concerten met pit. Voor het eerst in lang was Archive in de AB nog eens een geolied mechaniek, zo een dat geen nood heeft aan bindteksten en commentaarloos van het ene nummer doorstoomt naar het andere. Zangers Dave Penn, Pollard Berrier en Holly Martin komen en gaan naargelang; soms blijft één hangen om nog wat gitaar voor de ander bij te dragen, soms zingen ze alle drie samen.
Elk leggen ze eigen accenten. Penn is de man van de grote emoties, die in “The Feeling Of Losing Everything” de rand van de pathos opzoekt, Berrier seccer in het eindeloos herhaalde “Fear. Trust. Obey” van “Dangervisit”. En Martin? Die zorgt voor een toefje soul en verstilling in al dat maximalistische meer is meer dat Archive huldigt.
Het is echter de vijfkoppige band achter hen die zorgt dat alles ook blijft samenklinken. Met mechanische ritmes uit de krautrockschool, warme toetsen en af en toe stevige gitaren wordt het Archivegeluid gedefinieerd. Nummers gaan naadloos in elkaar over, en zorgen voor een trip waarin “Bullets”, “Ruination”, “Crushed” en “Conflict” bewegingen in één lange symfonie lijken. Het is pas met het “how are you doing” waarmee Martin opnieuw opkomt voor het met hevige interpunctie begonnen “Violently” dat de ban even wordt gebroken. Het duurt niet lang, want ook de eindspurt van dit concert bestaat uit een aaneengeweven set nummers uit die nieuwste plaat, waartussen nog even “Bridge Scene” uit hun soundtrack voor de Michel Vaillant-film wordt opgedolven.
Zo moet Archive dan ook zijn. Losse nummers herkennen is niet belangrijk; het gaat om de sfeer die de groep weet op te roepen, en in het beste geval vast te houden. Vanavond klopt het, en bisnummer “Lights” is niet meer dan de kers op de taart. Minutenlang wordt de instrumentale intro gerekt; je krijgt het gevoel dat de groepsleden nog een paar minuten bij de al imposante achttien minuten van de plaatversie willen doen. En dan pas, als je het bijna niet meer verwacht, duikt Berrier toch op achter de microfoon, en kruipt hij nog eens in de huid van een vader wiens dochter is verongelukt; pijn in eeuwige zichzelf herhaalde noten uitgedrukt. Het is het beste dat de groep ooit op plaat zette, en ook vandaag is er niets dat daar nog aan zou kunnen tippen; een waardig eindpunt voor een concert dat als een comeback aanvoelde. Archive staat er terug.
