Dubbelspel in het Toneelhuis. Olympique Dramatique en tg Stan vergasten ons op een heerlijk partijtje theatrale tennis. De spelers staan op scherp, de ene tekstuele rally volgt op de andere. Een mooie wedstrijd tussen twee theaterkanonnen, met enkel winnaars.
In Het Wijde Land zien we twee gezelschappen in goede vorm. Olympique Dramatique en Stan vinden elkaar in een gemeenschappelijke Sturm und Drang, zonder hun eigenheid te verliezen. Aan de ene kant zie je de energieke, soms brute speelstijl van de Olympiquers. Aan de andere kant de minimalistische speelstijl met grote aandacht voor tekstzegging van Stan. De twee vullen elkaar aan. De tekst zindert, maar tegelijkertijd wordt het visuele aspect niet uit het oog verloren. De grote scène van de Bourla wordt optimaal benut: de spelers zetten de ruimte om in energie, en dat in een mooie — we zouden zelfs durven zeggen gezellige — scenografie.
De keuze voor een tekst van Arthur Schnitzler ligt het meest in de lijn van Stan. In Het Wijde Land voeren ontrouw en overspel het hoogste woord. Tegen de achtergrond van het Wenen uit de beginjaren 1900 voeren Genia en Frederik Hofreiter een echtelijke strijd. Genia weet dat Frederik minnaressen heeft, maar toch blijft ze hem trouw. Wanneer ze een vriend des huizes die haar zijn liefde verklaart afwijst, pleegt die zelfmoord. Frederik neemt haar dat kwalijk. De uitspattingen van haar man drijven Genia er uiteindelijk toch toe om een minnaar te nemen, wat het spel van de liefde ten top drijft. Iedereen doet het met iedereen, en iedereen weet het van elkaar, maar onder het mom van een partijtje tennis worden alle spanningen onder de mat geveegd. Of zoals Bart De Pauw het beschreef in Loft: “Bedriegen is allemaal niks, het is dat uitkomen.”
Over het spel kunnen we kort zijn: dat zit ongemeen goed. Zowel de Stanners als de Olympiquers weten hoe ze een tekst moeten brengen. Iedereen smijt zich met volle overgave. Daarbij komen de hoofdrollen van Sara De Roo en Koen De Graeve misschien iets meer uit de verf dan de bijrollen van Jolente De Keersmaeker of Geert Van Rampelberg, maar over het algemeen spatten de vonken ervan af. Het is daarbij leuk de onderlinge duels te zien tussen het jongensachtige van een Koen De Graeve of Stijn Van Opstal en het zwaargewicht van een Damiaan De Schrijver. Die laatste zorgt, Stangewijs, ook voor de hilarische meta-theatrale noot. Als een knipoog naar de verkleutering van onze maatschappij — het mag allemaal niet te moeilijk zijn — doorbreekt hij regelmatig de vierde wand om bijvoorbeeld het gebruik van dubbelrollen, nochtans duidelijk door de kostuumwissels, uit te leggen of het publiek te vragen of ze nog kunnen volgen.
Qua beeld is het fijn om Stan nog eens op een grote scène bezig te zien. Het scène-oppervlak wordt optimaal benut, wat van de spelers energie vraagt, maar voor de toeschouwer energie geeft. Daarbij is er voor een esthetische scenografie gekozen: clusters van gloeilampjes hangen aan lange kabels naar beneden. En waarom niet, het oog wil ook wat. Het zorgt voor een ideale combinatie van straffe tekst, sterke spelers en een mooi scènebeeld, waarin diepte en hoogte ten volle worden uitgespeeld.
En dan zijn er nog de leuke vondsten, waar zowel Stan als Olympique Dramatique meesters in zijn. Typisch Stan is dat alle attributen in een bak bewaard worden en vervolgens worden aangereikt aan de acteurs, net op het moment dat ze die nodig hebben. Daarna wordt de roos, de krant of de sigaar achteloos weggesmeten. Eerder uit de Olympique Dramatique-stal komt dan weer het idee om een bergbeklimscène uit te spelen met echte touwen en katrollen. De acteurs hijsen zichzelf op in een kale leegte. Een plezante gimmick. Zeker wanneer Stijn Van Opstal op die hoogte dan toch zijn tweesecondentent laat openspatten en erin kruipt.
Het Wijde Land is met andere woorden een well made play: alles aan deze voorstelling klopt. Enkel de inhoud is misschien wat oppervlakkig: wie met de liefde speelt, verbrandt zijn vingers. Goh ja, zoiets hadden we al wel gemerkt. Maar soms hoeft een avond theater ook niet meer te zijn dan dat: een tekst om van te smullen, overgoten met een saus van spelplezier en mooie beelden. We mogen hier spreken van een geslaagde kruisbestuiving.