Het tweede leven van INXS is tot dusver niet zonder hindernissen verlopen. Na het plotse overlijden van frontman Michael Hutchence in november 1997 werden haast onophoudelijk vervangzangers uitgetest en weer aan de deur gezet. Met de Ier Ciaran Gribbin zou de magie van de oude dagen nu weer herleven, hoorden we de laatste tijd waaien. Dat wilden we dus wel even aan de realiteit toetsen.
Als een van de succesvolste Australische groepen aller tijden lag de stekker onherroepelijk uit de groep trekken zelfs na het verscheiden van de frontman niet voor de hand. Hutchence, naast een geweldige zanger ook nog eens het vleesgeworden charisma en sexappeal, was een van de grootste succesfactoren van de band, maar niet het enige fundament. De groep steunde namelijk evenveel op gitarist-toetsenist Andrew Farriss, songschrijver van het gros van de platen en melodische sterkhouder. Met de overige minstens even getalenteerde broers Farriss op drum en gitaar, saxofonist/gitarist Kirk Pengilly en bassist Garry Gary Beers bleef er tenslotte genoeg potentieel aan boord om de handdoek niet in de ring te gooien.
Een geschikte vervanger vinden voor het charismatische boegbeeld bleek evenwel allerminst a walk in the park. Terence Trent D’Arby en Jon Stephens vervulden de interimklus de eerste jaren, zonder genoegdoening, tot in 2005 een heuse televisieshow rond de vacature van INXS-zanger werd georkestreerd. Ook winnaar JD Fortune was evenwel geen lang leven achter de microfoon beschoren. Afwachten dus hoe lang Ciaran Gribbin, die sinds kort deel uitmaakt van de groep, het zal uitzingen. De man uit Belfast vond het alvast “a massive honour for a stupid Irishman” om het podium te delen met door de wol geverfde muzikanten die Wembley uitverkochten en in de jaren 80 en 90 classic na classic uit de mouw schudden.
Hoewel er een set mee zou kunnen worden gevuld, is het vanavond gelukkig niet louter greatest hits dat de klok slaat, hoewel haast elk nummer wel zo door het publiek wordt onthaald. Aftrappen gebeurt zo met het snedige “Communication” uit Welcome To Wherever You Are, het wat experimentelere album uit 1992 dat opende met sitar en onderweg nog een 60-koppig orkest opraapte. In “Heaven Sent” van datzelfde album horen we wel waarom Andrew Farriss met Gribbin als frontman de magie van weleer voelt herleven: dat krolse stemgeluid dat tegen de lome bas schuurt van Beers: dat zit goed. Ook in “Elegantly Wasted” wat verderop in de set, zit de toon juist: dat meeslepende refrein, het buitelen tussen de hoge en lage registers, de funky groove, het janken van Farriss’ gitaar.
Even vaak moeten we evenwel ook het hoofd schudden over de afgehaspelde versies van op zich prima songmateriaal. Met een vlakke en nogal melige uitvoering van “Beautiful Girl”, allerminst zoals Gribbin blijkbaar denkt een rechttoe rechtaan love story, belandt de bittere smaak integraal in de strooppot, en ook “Suicide Blonde” mist de wilde frisheid die het met Hutchence ontegensprekelijk had. Een open deur intrappen natuurlijk, hoe zou het zonder de iconische frontman ooit nog zoals in de succesjaren kunnen zijn. Op zijn best is de reanimatie daarom vanavond verdienstelijk te noemen, sprankelen doet de champagne op jaren evenwel duidelijk niet meer.
Niet dat er geen mooie momenten meer te rapen vallen met INXS anno 2011. “New Sensation” zal wel in elke uitvoering blijven barsten van levenslust, en ook de sax van Pengilly blijft om in te lijsten: de funky uithalen op het eind van oudje “Original Sin”, maar ook de zalvende ondersteuning in het kakelverse “Tiny Summer”. Prachtig zelfs wanneer Pengilly op fagot overschakelt wanneer de oude formatie van The Farriss Brothers een cirkel vormt voor een akoestische versie van “Don’t Change”. Met ook die karakteristieke vuile licks van Tim Farriss in “Devil Inside” kunnen we af en toe inderdaad nog wel wat merken van de glorie van weleer.
Geïnspireerd kunnen we het heropvissen van “Need You Tonight”, “Bitter Tears” en de obligate drumkunstjes op het einde evenwel allang niet meer noemen. Zoals te voorzien was, teert het tweede leven van INXS vooral op oud succes. Verdienstelijk en close … but no cigar.
