Uitbollen? Op Dag Drie? Geen sprake van, want de Marquee alleen al biedt waar voor uw geld met een dag vol vertier. Al begint die met een lichte ontgoocheling.
Het beloftevolle Surfer Blood hadden we immers al ruim op voorhand fluo omcirkeld en bijgevolg zakken we met hooggespannen verwachtingen naar de Marquee af. Al vroeg in de set wordt echter duidelijk dat die niet ingelost zullen worden. Alles klinkt strak, maar ook wel heel erg eentonig, waardoor een slechts halfvolle tent op geen enkel moment echt mee is. Enkel supersong “Swim”, dat tot het einde in de kast blijft staan, weet de vlam echt in de pijp te jagen en klinkt zoals we verwachten van een band die het Amerikaanse West Palm Beach zijn thuis mag noemen: cool, catchy en breezy. Opvallend trouwens hoe jong de nieuwe generatie van indiegroepjes die op dit moment furore maken eigenlijk is; misschien dat de mindere liveprestaties van sommige van die beloften voor een deel dan ook daaraan te wijten is?
Even denken we dat The Low Anthem in de Marquee dezelfde fout zal maken als eerder dit jaar op 10 jaar Duyster, maar een nauwelijks hoorbaar “Evangeline” — de geluidsman was hun vriend niet — is het enige nummer dat de groepsleden samen rond één microfoon spelen. Integendeel: de groep pakt het vandaag bij momenten stevig aan met onder andere een nieuw nummer dat naar erg rauwe chaingangblues neigt. Ook een stampend “Home I’ll Never Be” houdt het tempo hoog, maar eigenlijk waren we al bij de bloedmooie opener (het keeldichtknijpende “To Them Ghosts Who Write History Books”) al voor de bijl gegaan. Straffe band.
Over naar The Drums, die er als eersten op deze laatste festivaldag in slagen om de Marquee te doen vollopen. Net zoals eerder al Girls en Surfer Blood, klinkt ook dit viertal uit Brooklyn als de frisse zeebries door uw kruin net voordat u met uw surfplank de zee in duikt. Geopend wordt er met “It Will All End In Tears”, dat met die stevige drumintro meteen het optreden van The Drums goed weet in te luiden. Wat volgt is niet allemaal van de bovenste plank, maar feelgoodsingles “Forever And Ever Amen”, “Best Friend” en — uiteraard — “Let’s Go Surfing” weten zeker wel te bekoren. En ons hoofd eraf als niet minstens een dozijn vrouwen let’s go surfing voor let’s go shopping aanzien hebben.
Op papier was het al meteen goed voor goud, maar toen die samenwerking tussen Dangermouse en James Mercer van The Shins eindelijk op plaat vorm kreeg als Broken Bells (goeie groepsnaam, dat wel), was de ontgoocheling behoorlijk groot. Geen spoor was er te bekennen van de sonische inventiviteit van de muis, en van de briljante melodieën die Mercer in zijn hoofdberoep schrijft was al helemaal geen sprake. Ook vandaag kabbelt het optreden in de Marquee meer dan dat het begeestert.
Goed, “Vaporize” blijft een goed nummer, en “The High Road” een mooie single, maar alle inventieve brede arrangementen kunnen niet verbergen dat dit maar middelmatig songmateriaal is. Uiteindelijk brengen Mercer en Dangermouse samen ingetogen de Sparklehorse-cover “Insane Lullabye”, een nummer dat vorige maand eindelijk werd gereleased op Dark Night Of The Soul: mooi, maar het redt een optreden dat té gezapig was niet van een flauwe respons. Broken Bells was goed op de tekentafel, maar moet daar dringend herbekeken worden.
En we dromen ons op deze zaterdag in de Marquee naar het einde. Jónsi heeft dan wel niet zijn volledige decorwand — zoals die in mei in de AB werd opgetrokken — meegesleept, met een paar doeken en projecties slaagt hij erin dezelfde etherische sfeer op te wekken. En zo op een Dag Drie, vermoeid en wel, tikje emotioneel, hakt dat er net iets steviger in dan fris gewassen op een Eurosongzaterdagavond. Jónsi is de perfecte afsluiter, sust zijn publiek eerst bijna in slaap, om het dan langzamerhand toch mee te sleuren in de woestheid van moeder natuur. De regen wast uiteindelijk alles weg. En zo zal het morgen ook gaan met alle stof en vuil. Moeder natuur overwint altijd, zo laat Jónsi verstaan.
