Het Brugse Music In Mind-festival kent dit jaar een brede programmatie. Op de voorlaatste dag komen zowel de liefhebbers van de postklassieke geluiden van Max Richter, de fluisterrock van Gravenhurst als het gitaargeweld van de postrocksensatie iLiKETRAiNS aan hun trekken.
De Duitse componist Max Richter opent de concertzaal in stijl. Vergezeld van een strijkerskwintet en een sampler neemt hij in een hoekje plaats aan de gitzwarte vleugelpiano. Het typeert hem: gedurende het volledige concert zoekt hij geen contact met het publiek. Op die manier lijkt Richter zichzelf te willen profileren als het schuwe lelijke eendje.
Net zoals in het Eftelingsprookje verandert dat lelijke eendje al snel in een prachtige zwaan; bij de openingstonen van "Songs" is het duidelijk dat Richter als orkestmeester alles controleert. Op de achtergrond zorgt hij ervoor dat de symbiose van de strijkers en de elektronische elementen vlekkeloos verloopt. Hier komen echter ook de beperkingen van Richters hybridemuziek naar boven; de bijwijlen onaardse perfectie van de cd’s worden naar het podium vertaald zonder plaats te maken voor improvisatie. Het gezelschap gaat slechts een enkele keer zijn boekje te buiten wanneer het desolate "Autumn Music" van een dubbel crescendo voorzien wordt.
Geheel volgens de wetten van de klassieke muziek wordt het concert in twee delen ingedeeld. Voor de pauze wordt geput uit Songs From Before en erna uit The Blue Notebooks. Het publiek is vooral voor het tweede deel gekomen; er wordt geapplaudiseerd tussen elk nummer, en zelfs na "The Trees", een nummer dat volledig uit de sampler komt. Dit tot grote verbazing van de muzikanten, die merkbaar gegeneerd hun set afwerken.
Omdat ervoor gekozen wordt om de platen integraal te spelen en de composities uitgevoerd worden in haast dezelfde volgorde als op cd, zit het hoogtepunt "On The Nature Of Daylight" al vrij vroeg in het tweede deel van de set, wat de spanning in de zaal wat wegneemt. Tijdens dit deel wordt ook duidelijk dat The Blue Notebooks meer elektronica en piano bevat, waardoor de strijkers er vaak maar lusteloos bijzitten, wat het visueel minder aantrekkelijk maakt. Een bloedstollend mooie versie van "Written On The Sky", gevolgd door een pianoreprise van "On the Nature Of Daylight" als aflsuiter maakt echter alles goed.
Gehuld in jeansbroeken en sneakers, maar met violen en partituren, heeft het sextet lak aan alle conventies. Richter zorgt voor the best of both worlds en lardeert de klassieke partijen op een sublieme manier met zijn etherische soundscapes. De kloof tussen klassiek en elektronica is weer wat kleiner geworden.
Art deco
Even waardig, maar met iets meer rock-’n-roll-attitude wordt er tekeer gegaan in de Lantaarntoren van het Concertgebouw, waar iLiKETRAiNS snel even een dagje Brugge komt doen alvorens verder zijn nieuwe plaat op te nemen. Voor het al gekende werk van de mini-lp Progress * Reform moet een mens dus vooral niet afkomen.
Vandaar dus dat "Stainless Steel" — nochtans het sterkste nummer van de groep — niet aanwezig is in de set. "Te oud. Beu gespeeld", klinkt het. Nieuw werk domineert de korte, maar krachtige set. En veel lijkt er niet veranderd: een openingsnummer met plechtige begrafenistrom handelt over de Great Fire Of London, en wanneer zanger Dave Martin twee nummers later in een andere nieuwe song "Save Our Souls" zingt, vermoed je dat het wel eens over de tragedie van The Titanic zou kunnen gaan. Het is niet zo — het onderwerp is de pestepidemie in Londen — maar als één band er met flair in zou slagen om alle herinneringen aan Céline Dion uit de geheugens te bannen, dan is het iLiKETRAiNS wel.
Dat is immers de wereld van iLiKETRAiNS: één van sepiafoto’s waar de negentiende eeuw is blijven duren, en waar de wereldoorlogen nog niet meer dan een vage dreiging in een paar dolgedraaide achterhoofden zijn. Deze Britten brengen het auditieve equivalent van de strips van Schuiten en Peeters: belle époque, art deco en statigheid, verklankt middels traag openbloeiende, gestaag aanzwellende postrocksongs.
Met Martin als chroniqueur van dienst zijn het epische verhalen die broeierig en ingehouden verloren helden bezingen als Spencer Perceval (1762 – 1812), de enige Britse eerste minister die vermoord werd. De politicus krijgt een waardig eerbetoon met een single die eind maart uitgebracht wordt. Een full-album volgt na de zomer. Het blijft afwachten of de groep het waarmaakt — niet elk nieuw nummer maakt een even sterke indruk — maar op basis van Progress * Reform spannen we die verwachtingen toch behoorlijk hoog. Zoals dat gaat in negentiende-eeuwse feuilletons: wordt vervolgd.
