Hoe slaag je er in perfect dramatisch materiaal om te smeden tot een oervervelende, banale voorstelling? Dood Paard doet het met verbazend gemak en wringt de Oudgriekse mythe van Atreus en Thyestes de nek om door te zwetsen, te zwetsen en nog eens te zwetsen. En de finale ontknoping op de koop toe te laten aframmelen door een trompettist. Het paard is misschien nog niet helemaal dood, een erg fris luchtje verspreidt het toch niet meer.
Het is een hele hap, die mythe van de twee broers, en trompettist Boy Raaymakers doet bij wijze van inleiding dan nog maar eens het hele verhaal: hoe grootvader Tantalos bij wijze van exclusief maal zijn zoon Pelops aan de goden opdient, hoe die dat niet kunnen smaken en zijn geslacht tot in de eeuwigheid vervloeken, hoe de tot leven gewekte Pelops vervolgens wordt verdoemd in de strijd om een vrouw, en hoe zijn zonen Atreus en Thyestes de vloek van hun vader over zich halen nadat ze hun broer, zijn lievelingszoon Chrysippos, vermoorden.
De broers zullen levenslang met elkaar overhoop liggen, zo bliksemt Pelops, en hun nageslacht zal altijd en overal gekweld worden door ellende, waanzin, bloeddorst en een niet aflatende wraakzucht. Thyestes neemt de vlucht. Naar Amsterdam, want Dood Paard verzet de actie naar een hedendaagse wereld.
En dan vindt Atreus het welletjes en nodigt hij Thyestes uit voor een verzoeningsgesprek in de Parijse afdeling van zijn hotel-restaurant Mykene: tijd voor de finale showdown. Wat Thyestes echter niet weet is dat Atreus in een vlaag van woede de vijf kinderen van zijn broer tot maaltijd herleidde.
Willen de broers zich wel verzoenen? Kunnen ze dat wel? Echt duidelijk is het allemaal niet: er wordt vooral vrijblijvend gekletst in dit stuk: over de Da Vinci Code, over de gulden snede. En er wordt wel eens cowboy en indiaantje gespeeld. Een zweem van irrationele destructiviteit hangt over de voorstelling — ook in belichting en de trompetmuziek van Raaymakers, het enige wat consequent wordt doorgetrokken.
Nu was Dood Paard altijd al een tatergezelschap: stukken vol oeverloos gezwets kregen we al vaker van hen, maar tot nu toe wisten ze daarmee altijd iets zinnigs te zeggen. Dat lukt hen met Atreus En Thyestes niet. Acteurs Gillis Biesheuvel en Oscar van Woensel herschreven de mythe tot een eigentijdse tekst die vooral richtingloos is. Noch de broedertwist, noch de kindermaaltijd wordt hier uitgespeeld: beide functioneren vooral als achtergrond voor wat nietszeggend gedaas. Sprake van een echte plot of dramatische actie is er ook niet meer. Dat wordt afgehandeld door de als koor functionerende Raaymakers.
Alle kenmerken van een Dood Paardvoorstelling zijn er dus: de blablabla, de hippe kleren, het onnozele dansje aan het begin, maar daaronder gaat niets meer schuil. Atreus en Thyestes herleidt het gezelschap tot zijn vormentaal en geeft de zoektocht naar inhoud op. Dit is leeg en hol theater dat vooral overbodig is. Dood Paard moet zichzelf dringend opnieuw uitvinden wil ze haar bestaansrecht niet verliezen.
Atreus en Thyestes is nog tot begin mei op tournee door België en Nederland. Voor data, zie de speellijst