Er was eens een tijd waarin indierockgroepjes er met atypische melodielijnen en vals gezang in slaagden om het rock-’n-roll-landschap te hertekenen. Dat tijdperk noemde men the nineties. Intussen ligt er tussen the nineties en het heden alweer een heel nieuw decennium. Een reden te meer voor een label als In The Red Records om het ninetiesrevival-idee onder leiding van groepen als Submarine Races, Christmas Island en Wounded Lion een extra duwtje in de rug te geven.
Nadat men in de jaren tachtig heel hard zijn best had gedaan om de gitaren zoveel mogelijk in een vergeethoekje te duwen, maakte het grunge-tijdperk in de jaren negentig weer even vlug komaf met het teveel aan kunstmatige innovatiedrang. Een maat voor niets was het echter niet, want het teruggrijpen naar de gitaren resulteerde uiteindelijk niet in naïeve sixtiesrock, maar eerder in rauwe rock-’n-roll met groepen als Nirvana en The Pixies als koplopers.
Dat Kurt Cobain al redelijk vlug het loodje legde, liet een wrange nasmaak na, maar gelukkig nam niet iedereen de ondraaglijke lichtheid van het bestaan zo serieus, wat resulteerde in halve feel good bands met een bitterzoet ondertoontje als Pavement en Weezer. Het is eveneens in dat straatje dat Wounded Lion het best past: enerzijds heeft het combo een hoog fungehalte; anderzijds lijkt de groep een cursus lawaai à la the nineties te hebben gevolgd en blijken de teksten vaak een dubbele bodem te bevatten.
Met het openingsnummer "Hungry" laat Wounded Lion er alvast geen gras over groeien en katapulteert de groep ons meteen terug naar de jaren negentig. Met ludieke teksten waar nauwelijks iets zinnigs uit valt op te maken en met meerstemmige valse zang is het combo een even lekker zootje ongeregeld als Pavement, Trumans Water en Modest Mouse in hun hoogdagen. Iets waar met voor zich sprekende titels als "Creatures In The Cave" en het naar Star Wars refererende "Degobah System" nauwelijks verandering in komt.
Dat een dergelijke mentaliteit de identiteit van de groep helemaal bepaalt, mag zelfs uit een protestnummer als "Hanging Ancient Circles" blijken. Daarin raakt de band het thema der politiek heel voorzichtig aan met weinig betekenende flarden teksten als "America’s past, America’s future… America’s past, your future…", waaruit men tegelijkertijd heel veel en heel weinig kan afleiden, afhankelijk van in welke richting het individu toevallig wenst te denken. Dat het nummer haast naadloos opgevolgd wordt door "Belt Of Orion" — een schijnbaar ter plaatse uitgevonden liedje met een hoog Cha-Cha-Cha-gehalte over een zekere Ryan — beklemtoont het luchtige karakter van Wounded Lion nog meer.
Dat het combo er tegelijkertijd in slaagt om dat geluid een plaat lang vast te houden én kwalitatieve nummers te leveren, rechtvaardigt een avontuurtje als "Crunchy Stars" op het einde van het album. In dat nummer pakt Wounded Lion uit met een mellow melodie en dito zang, maar het geheel klinkt echt zo over the top dat je het onmogelijk nog serieus kan nemen. Het gevolg is paradoxaal genoeg dat het nummer perfect bij de rest van het plaatje en het plezante karakter ervan past. Een effectbal waarmee Wounded Lion zijn paraaf op majesteuze wijze onder een eerste heel verdienstelijke plaat zet.
