Zijn die nu weer van naam veranderd? Inderdaad, Efrim Menuck houdt
ervan zijn ASMZ – en dit wordt
voor het gemak hier de benaming vanaf nu – bij elk album een licht
gewijzigde naam te geven, omdat de opstelling van de band elk album
licht wijzigt. Zo zijn er voor deze zesde langspeler ook drie
vertrokken en kwam er eentje in de plaats, drummer David Payant om
precies te zijn. Dus geen Tra-La-La-La Band meer. Zijn we daar ook
ineens van af.
Waar we niet van af zijn, zijn de vaste stilistische principes van
ASMZ. U kent ze intussen wel: lange, mantrische songs – zo duurt
het openingsnummer een kwartier, een sterke gooi naar het epische,
het grote belang van strijkers en de drammerige stem van Efrim, al
dan niet ondersteund door vocale hulp van (alle) andere
leden.
‘Kollaps Tradixionales’ bevat zeven songs, waarvan de eerste en de
laatste samen al een half uur uitmaken. Meer nog dan op voorgaande
albums is frontman Menuck vocaal echt aanwezig. Zo ook op de
fenomenale opener ‘There Is a Light’. Niets dat je aan het
traditioneel opbouwende begin zou doen vermoeden dat de afbouw zich
vijftien minuten later zal inzetten. Al zijn de psychedelische
gitaartoets en die typische beeldondersteunende violen een
mogelijke indicatie.
Menuck zou ook Menuck niet zijn als hij niets met zijn woorden in
gang wil zetten: “So come on you children / there’s one thing
we now“. Het is na ruim vier minuten dat de band het tempo
langzaam opdrijft en een van hun sterkste songs als ASMZ zich
ontvouwt. ‘There Is a Light’ is een erg complete song geworden met
folky momenten, versnellingen en vertragingen, adempauzes,
opgefokte momenten van hoogmoed en neerslachtige van bezinning.
Gewéldige song.
Wat volgt, zijn een groep van twee en drie verwante songs en de
langgerekte afsluiter ”Piphany Rambler’ over het “land of far
away”, waar het met al die psychedelische effecten wellicht prettig
vertoeven is. Het is in opbouw een stuk traditioneler dan ‘There Is
a Light’, met alle gekende, zij het langzaam uitgevoerde truken, en
wat minder krachtig. Toch laat het je ook, als het eenmaal bezit
van je heeft genomen, even verweesd achter als een piepkuiken dat
de weg naar zijn nestgenoten is kwijtgeraakt.
Je hoeft geen genie te zijn om te zien dat ‘I Built Myself a Metal
Bird’ en ‘I Fed My Metal Bird the Wings of Other Metal Birds’ aan
elkaar verwant zijn. Het eerste is behoorlijk opgefokt en heeft een
erg gescandeerde zanglijn, die wellicht niet overal even in de
smaak zal vallen. Met een beetje goede wil is het zelfs dansbaar,
wat Efrim ook met zijn herhaaldelijke “dance,
motherfucker” probeert duidelijk te maken. ‘I Fed My Metal
Birds the Wings of Other Metal Birds’ duurt even lang maar is iets
te lang spielerei om volledig te overtuigen.
De drie daarop volgende songs kregen allen een alternatieve
schrijfwijze van de albumtitel met een uniek achtervoegsel. Vooral
het eerste, ‘Kollapz Tradixional (Thee Olde Dirty Flag)’ laat ASMZ
betoveren in al hun met pathos doorleefde schoonheid, in een song
die nog weinig met postrock te maken heeft. ‘Collapse Traditional
(For Darling)’ is een kort streepje ontroering en staat aan de
overzijde van de meer gebruikelijke punkethos van de Canadezen.
‘Kollaps Tradicional (Bury 3 Dynamos)’ wisselt dan weer dan
boeiende met de irritante gedeelten af.
‘Kollaps Tradixionales’ is niet het beste ASMZ-album geworden, maar
is toch weer smullen voor alle liefhebbers van postrock en
aanverwante genres. Vergeet deze jongens zeker live niet mee te
pikken, in Brussel of op Dunk!festival. Ze zouden je wel eens
kunnen overdonderen!
Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra speelt op 2 april in
Botanique (Brussel) en op 3 april op het Dunk!festival
(Zottegem)
