Voor album nummer vijf drapeert Fin Greenall zijn warme, doorbloede stem over experimentelere melodieën. Het nieuwe hoofdstuk blijkt in zijn geheel niet de grote revolutie die initieel hoorbaar is, maar toont dat Greenalls kenmerkende geluid plaat na plaat blijft groeien.
Op de voorganger Perfect Darkness leek even een achteruitgang waar te nemen, een willen-maar-niet-kunnen om een groter publiek aan te spreken. Na een intensieve tour — resulterend in twee live-albums — en het mede-oprichten van R’COUP’D, zijn eigen zijtak van Ninja Tune, trok Greenall toch opnieuw aan de mouw van producer Billy Bush en vonden de twee heren in een Californische studio een interessantere symbiose van beider klankpaletten. Greenall pendelt nog steeds heen en weer tussen urban soul en singer-songwriter, maar gaat muzikaal avontuurlijker te werk.
De voormalige dj maakte destijds een bruuske overgang naar zachte gitaarcomposities, die plaat na plaat meer vlees aan hun lijf kregen. Van aardig geluidsbehang op doorbraakplaat Biscuits For Breakfast ging het naar eigenzinnigere interpretaties van het genre die meer dan een snaarpartij te bieden hadden. Deze Hard Believer is zijn meest atmosferische album tot nu toe geworden. De titeltrack van Perfect Darkness heeft Fin Greenall duidelijk geïnspireerd om resoluter te opteren voor atypische songstructuren met herhaalde tekstlappen die als een melodie in plaats van een lyric beginnen te werken. Zo komt hij in de eerste helft van de plaat tot langere nummers die hele evoluties doormaken. De titeltrack is als een donkere gospel uit de deep south met een broeierig sfeertje.
Broeierig lijkt aanvankelijk hét woord om dit hoofdstuk uit Finks repertoire mee te omschrijven. Een duister “Pilgrim” gaat gestut op een nerveuze riff die introspectieve lyrics een bijna boetedoende kordaatheid meegeven alvorens de melodie te laten meanderen tot turbulente doemfolk. Nog verder gaat “White Flag”, dat de klassieke songconventies overboord gooit en baadt in dreiging, hoewel het zichzelf ook in spielerei dreigt te verliezen. De galmende, kolkende gitaarmassa intrigeert, maar de overdreven stemecho’s gaan op den duur eerder goedkoop aanvoelen.
Ook al spelen ze volgens minder radiovriendelijke regels, toch blijft onder quasi elke track een bloedend hart kloppen. Het prachtige “Green And Blue” begint als een soulvolle gitaarballade waarop de stem van Greenall warmer dan ooit tevoren klinkt. Het nummer zwelt stapsgewijs aan tot een breed uitwaaierend refrein. Door toevoeging van drums en extra gitaar- en backinglagen blijft het groeien tot één van de meest orkestrale nummers die Fink tot nog toe op plaat gooide. Een toonbeeld van hoe Greenall zijn composities steeds grootser durft te laten worden zonder ooit naar Coldplay-normen te streven. Met “Too Late” moet hij even later wel opletten om niet in Dawson’s Creek-achtige oorden te belanden. Al bij al blijft hij gelukkig een underdog, maar wel een die nu en dan meer durft te zijn dan de man met de gitaar op de knie.
In de tweede helft zakt Hard Believer echter even in elkaar. “Shakespeare” kan met zijn lengte en melodische stroomversnelling niet boeien. Greenall probeert een klein ideetje — heeft de vroege kennismaking met het werk van de bard ons romantisch verknipt — om te werken tot een grootse song, maar het nummer mist een ruggengraat om zes minuten lang te boeien. Nadien gaat de plaat richting radiovriendelijkere oorden met popgevoeligere melodieën en catchy refreinen. Als Greenall ooit een hit scoort, zal het zeker met “Looking Too Closely” zijn. Spijtig genoeg staan deze nummers niet ingelast tussen alternatiever werk en vallen ze in groep te mager uit.
De typische Fink is nog steeds een onderliggende rode draad, die in “Two Days Later” — een zielsroerende dagboekflard die berustend terugkijkt op voormalig leed — weer een hoogtepunt bereikt. De nieuwe Fink twijfelt tussen grootser geluid en groter publiek. Hopelijk trekt hij in de toekomst nog duidelijker de eerste kaart.
Fink staat op 16 augustus op Pukkelpop en op 1 november in de Vooruit.
