Relapse
records, 2011
Moet er nog gore zijn? Dat is de centrale vraag die je jezelf best
stelt vooraleer deze plaat te beluisteren. Exhumed is een groep die
al heel wat jaren meedraait en steeds binnen de lijntjes van de
gore/grind/deathmetal blijft kleuren. De blauwdruk voor hun geluid
stamt uit de beginperiode van dit subgenre en is simpelweg Carcass’
eerste LP: ‘Reek of Putrefaction’. Ruim twee decennia later
betekent dit nog steeds relatief korte, razende uitbarstingen van
metalgeweld ‘opgeluisterd’ met zieke grunts en snijdende screams.
Tekstuele inspiratie zoekt men ook in 2011 nog steeds bij
zombiefilms, psychopaten en vieze ziektes.
Is er dan helemaal niets veranderd? Toch wel, ten opzichte van die
oude Carcass en Exhumeds vroegere werk zijn er een aantal evoluties
op te tekenen. Om te beginnen is dit het zuiverst klinkende album
van Exhumed tot nog toe. De groep stond bekend voor zijn modderige
producties op vroeger werk en dat is hier wel beter. De gitaren
klinken nu niet meer als stofzuigers, maar als instrumenten en
vooral met het oog op de verschillende solo’s is dat een dankbare
keuze. Die zijn namelijk behoorlijk melodieus en staan garant voor
wat afwisseling in wat anders een erg monotone beuksessie zou
kunnen worden.
Soms varieert men wel met het tempo, maar drie vierde van de tijd
gaat Exhumed toch plankgas vooruit. Er passeert hier of daar wel
eens een beak, maar van uitgesponnen doomy passages zoals bij
Autopsy is zeker geen sprake. Om de nummers wat dynamiek mee te
geven, wisselt men vooral verschillende stemmen af. Op de drummer
hoeven we hiervoor spijtig genoeg niet te rekenen. Die ramt meestal
nogal monotoon door, slechts afwisselend tussen blastbeats en meer
groovy patronen. Op zich is dat niet zo erg, maar de klank van de
drums lijkt nog wat behouden te hebben van de chaotische producties
van vroeger werk – met een handvol hazelnoten in een lege
waspoederdoos kom je ook aardig in de buurt.
‘All Guts, No Glory’ is een album geworden dat voor 80% omschreven
kan worden als ‘de nieuwe van Exhumed’. Is dat voldoende om stand
te houden tegen de veel uitdagender death metal releases van
nieuwere acts als Ulcerate, Obscura of
Nader Sadek? Ook
de collega oude knarren van de deathmetal laten dit jaar
luidruchtig van zich spreken; onder andere Autopsy en Macabre kwamen behoorlijk
voor de dag en op het moment kijken we reikhalzend uit naar de
nieuwe Vader.
Veel concurrentie dus voor Exhumed en hoewel dit geen slecht album
is, lijkt het daar toch niet tegen opgewassen. Nu ja, zo lang het
duurt is dit wel een aangenaam en hersenloos plaatje waar het bloed
en het plezier vanaf druipen. Dat zal voor de band zelf allicht
volstaan om na een paar jaren van stilte weer op de tourbus te
springen en hun boodschap van dood en verderf overal te gaan
verspreiden.
