De hybride tussen horror en sportfilm die Him heet, deed het ondanks een uiterst fascinerende en veelbelovende trailer, onwaarschijnlijk slecht aan de Amerikaanse kassa en de vooruitzichten in Europa waren zo mogelijk nog slechter. Football (uiteraard niet te verwarren met ons soccer) is nu eenmaal een Amerikaanse quasi religieuze passie en films rond dat thema vinden meestal maar een heel beperkt publiek aan deze kan van de oceaan. Dat er eigenlijk geen enkele grote naam op de affiche staat (Marlon Wayans is nu een beter acteur dan in de jaren negentig maar zeker geen publiekstrekker meer) zal de zaken er uiteraard niet op verbeteren, noch dat dit een prent is die dermate gedrenkt is in moderne Americana en de niche van de sportcultuur daaraan verbonden, dat zelfs wie zou gaan kijken wellicht eerder verward zal achterblijven. Het gevolg was dat een uitgestelde release een totaal afstel werd en de film roemloos verdween naar de achterbank van de streamingdiensten.
De plot van Him is ondanks de beladen achterliggende thema’s eigenlijk bijzonder eenvoudig: een jonge veelbelovende quarterback krijgt de kans om te trainen met een van de allergrootsten ooit, maar die opportuniteit blijkt een wel heel duistere schaduwkant te hebben. Eigenlijk is dit een soort meer expliciete variant op het type films dat suggereert dat om aan de top te komen of te blijven, een atleet vaak zijn of haar ziel moet verkopen, al dan niet in de vorm van verboden middelen of dubieuze afspraken. Hier wordt dat vertaald als een portret over de verstrengeling tussen sport en de perceptie van doorzettingsvermogen en mannelijkheid die een groot deel van de Amerikaanse machocultuur voedt.
In het recente oktobernummer van vakblad American Cinematographer, sprak fotografieleidster Kira Kelly over de inspiratiebronnen die ze gebruikte in de visuele partituur van Him – de barokke fotografie van Gabriel Moses, maar ook films als The Shining en Jacob’s Ladder – en over de inzet van infraroodcamera’s en het overschakelen tussen met de hand geschoten beelden en de vloeiende bewegingen van een Steadicam wanneer het verhaal nood had aan meer ritualistische inslag. Al die elementen worden ingezet voor een inderdaad bijna ritueel opgebouwde prent – tempo en stijl doen soms denken aan Us van Jordan Peele – die de basiselementen van de geijkte sportfilm omzet in de bouwstenen van een nachtmerrie. De harde, bewust zielloze digitale cinematografie zet de thema’s extra in de verf en alles lijkt te baden in de gloed van een slecht verteerde roes.
De Amerikaanse critici hadden een bloedhekel aan Him, maar je kan er niet omheen dat deze flamboyante en ambitieuze genreprent ondanks een pak inzinkingen (de symboliek en verwijzingen naar Frazers The Golden Bough liggen er soms duimendik op) echt wel fascinerend is en erin slaagt onze ogen aan het scherm gekluisterd te houden.
Him kan in België bekeken worden via Apple Tv+ en Amazon Prime
