Al van in het prille begin met doorbraaksingle “2 Wicky” kende het succes van Hooverphonic intergalactische proporties. De jaren daarna brachten eerst bloedmooie, bedwelmende triphop, maar langzaamaan keken Alex Callier en co ook over het muurtje. The Magnificent Tree, de plaat waar die meer organische sound een eigen smoel kreeg, was vanavond precies 25 jaar oud en dat mocht gevierd worden met een excellent concert.
Voor deze integrale uitvoering én release van een live-album van dat meesterwerk hadden Alex Callier op bas en toetsen, Geike Arnaert op zang en Raymond Geerts op gitaar duidelijk kosten noch moeite gespaard. Dat zag en hoorde je: maar liefst vijftien extra muzikanten, waaronder twaalf strijkers, zouden het drietal bijstaan voor een concert waar je geen speld kon tussen krijgen. Maar first things first: in een waterval aan ijle synthesizerklanken, badend in fel paars licht en aanvankelijk nauwelijks zichtbaar, hoorden we de bassen van “Autoharp”, vermengd met de plagerige gitaarriff van “Jackie Cane”. Onnodig u te vertellen welk effect dat gaf wanneer alle muzikanten dan toch definitief een extra lange versie van “Autoharp” inzetten.
Eveneens een feit dat zo rechtstaat als de Eiffeltoren: het massale herkenningsapplaus bij überhit “Mad About You”. Callier zou later nog uitleggen dat deze evergreen over een obsessieve liefde – tenminste als het van de platenfirma afhing – destijds bijna niet de plaat had gehaald, maar dat maakte op dit moment allemaal weinig uit: dit was een enkel ticketje richting Muzikaal Paradijs. “Waves”, alweer de derde song van The Magnificent Tree waarin de groep zichzelf destijds heruitvond en een grotere rol weglegde voor strijkers en orkestrale arrangementen, gedijde bijzonder goed bij dit klein legertje aan klassieke musici. Ook ten zeerste de moeite in deze song: de zware galm- én delay-effecten op de micro van Arnaert. Laag bovenop laag kon de argeloze toeschouwer dus genieten van haar loepzuivere stem. Tijd voor Raymond Geerts om te schitteren, tijd voor het haast iconische gitaartje van “Jackie Cane”, een song die 25 jaar geleden zo aansloeg dat-ie een eigen spin-off–album kreeg.
Helemaal mooi werd het wanneer Hooverphonic zelden of nooit live gespeelde songs ten gehore bracht, zoals de op een sterke drum leunende, maar voor de rest dromerige, etherische titeltrack van het album. Om dan meteen over te schakelen naar het alom gekende “Vinegar & Salt”, over de zoete en bittere kanten in een relatie. Nog meer contrasten tussen minder gekende songs en regelrechte kleppers? Na het ook op plaat wat makke “Frosted Flake Wood” en het enkel op een schitterende titel leunende “Every Time We Live Together We Die A Bit More” was het tijd voor het destijds ook op single uitgebrachte “Out Of Sight”. Wat ons betreft is dit Hooverphonic op zijn allerbest: met één been nog stevig verankerd in de triphop waar ze vandaan kwamen, met het andere vastberaden wadend in de diepe wateren van de Pure Popsong en rijkelijk gevulde orkestraties. Heerlijk!
En er zou nog veel meer snoepgoed voor de oren volgen. Na het sprookjesachtige “Pink Fluffy Dinosaurs” en het bijna sinistere “L’Odeur Animale”, de hekkensluiters van de plaat waarvan u de naam zo zoetjesaan al in uw dromen begint te prevelen, hield Callier voor het eerst die avond (!) en vlotjes drietalig een bindtekst. Wat hij zoal zei? Dat de band dertig jaar bestond. En ook dat ze met Hooverphonic altijd hun eigen koers hadden gevaren, getuige de eerder aangehaalde anekdote over “Mad About You”. Ten slotte: dat een Italiaanse vriend van hem zich in het publiek bevond, een grap die de rest van de set zou uitgroeien tot een running gag zonder weerga.
De rest van de set? Jawel, Hooverphonic was bijlange na nog niet uitgespeeld en slingerde even vastberaden als uiterst stijlvol een hele zwik hits de zaal in. Interessant, want u weet het ook: Hooverphonic heeft in zijn lange carrière maar liefst zes verschillende zangeressen gekend. Soit: Geike liet het niet aan haar hart komen en dirigeerde het publiek op de tonen van haar sublieme stem naar het echte speelkwartiertje van dit marathonconcert. Kleppers als “Romantic”, “2Wicky”, “Badaboum”, “The Night Before” en “Amalfi” brachten publiek én band in opperste vervoering. De bissen brachten nog meer lekkers met onder meer de Dave Berry-cover “This Strange Effect”, een nummer waarin Arnaert zich overduidelijk in haar sas voelde, en monsterhits als “The Wrong Place”, “Inhaler” en “Barabas”.
Eindigen deed de groep in een tweede bis met opperhit “Sometimes”, maar tegen dan hadden wij al lang in vette letters in ons notitieblokje het volgende genoteerd: Hooverphonic slaagt er al dertig jaar onovertrefbaar in om kwaliteit te laten matchen met populariteit – haast als een dolverliefd koppel dat maar niet van elkaar kan afblijven.
Straf, zeer straf marathonconcert.
