Absoluut niet voor één gat te vangen, dat legendarische Britse The The. De muziek rond de groep van zanger/bezieler Matt Johnson kende, sinds zijn ontstaan in ‘79, meer personeelswissels dan dat u en ik van ondergoed wisselen en slalomt uiterst behendig tussen pop, rock, blues, folk en soul. Combineer dat met vlijmscherpe, maatschappijkritische teksten, een mooie zomeravond en een steeds enthousiaster publiek en je kreeg woensdagavond een dijk van een concert.
Die absolute klasse zat hem al van de eerste noten in de set: Johnson die, naast een gewone micro, ook zong in eentje met een vederlichte distortion en wat zwaardere delay en hup, we waren vertrokken voor een uniek concert. Snelle roffelende drums kondigden vervolgens “Armageddon Days Are Here” aan, een song die moordend accuraat naar een eerste climax die avond steeg. En jawel, Johnson bleek niet te beroerd om in zijn langste bindtekst het pittoreske kader van het OLT Rivierenhof — zo weggelopen uit een vakantiebrochure voor muziekliefhebbers — te prijzen. Ook herinnerde hij er ons fijntjes aan dat dit het tweede concert op Antwerpse bodem was in een half jaar, vertelde hij dat de volgende song ging over de relatie tussen de VS en Groot-Brittannië en stelde hij voor om vooral niet te depressief te worden van de venijnige teksten. Wie het schoentje past…
“Heartland”, met die uiterst mooie, jazzy pianopartij en een stevige hoofdrol voor de gitaren schoot vervolgens zowel muzikaal als tekstueel volledig in open doel. En wat een soulvolle, warme stem heeft die Johnson toch! In het behaaglijk trage “Kissing the Ring of Potus”, uit de prima comebackplaat Ensoulment uit 2024, kwam die uiterst mooi uit de verf; net zoals in het in akoestische gitaren badende “Some Days I Drink My Coffee by the Grave of William Blake”. Vandaar was het natuurlijk een piepkleine overgang naar de hit “The Beaten Generation”, met die zachtjes roffelende drum en een scheurende mondharmonica van de toetsenist. Herkenningsapplaus alom. Eigenlijk onbegrijpelijk dat de band deze song vorig jaar in de Roma — toen hun eerste Belgische concert in 24 (!) jaar -– niet gespeeld had.
Verdere verschillen tussen hun passage in de Roma en hun glorieuze concert in OLT? De setlist was deze keer pakken slimmer opgebouwd. Zo zaten er met het soulvolle, heerlijk trage “Love Is Stronger Than Death” en het ontroerende, hoopvolle “Where Do We Go When We Die?” twee zalige rustpunten in het concert. “The sun may fall / but the moon will rise”, zong Johnson heel mooi. Maar het echte titanenwerk moest nog komen. En dus gordden Johnson en zijn gitarist Barrie Cadogan in de volgende song vastberaden elektrische gitaren om voor een stomende riff. Mooi ook om te zien hoe Johnson en Cadogan, na een pientere break, terug langzaam opbouwden. Op het hoogtepunt stonden ze met hun rug naar het publiek de toetsenist op mondharmonica enthousiast aan te moedigen. Knap!
Ook de piekfijne single “Slow Emotion Replay” kon op heel wat bijval rekenen, getuige het feit dat het publiek massaal het refrein meezong. Een zinsnede als “Everybody knows what’s going on with the world / I don’t even know what’s going on in myself”, liegt er dan ook niet om en staat eigenlijk model voor de hele band zijn oeuvre: maatschappijkritisch, maar er mogen ook persoonlijke emoties in. Een mens is nu eenmaal geen robot, nietwaar? Hit van het eerste uur “This Is the Day” kreeg het gros van het staande publiek vooraan al aan het heupwiegen; die dansbewegingen breidden als een olievlek uit bij “The Sinking Feeling”, en bij het stomende “Dogs of Lust” sloeg de vlam volledig in de pan. Bij “Infected”, de laatste song van de reguliere set, stroomden de voorste rijen van het amfitheater bijna leeg richting podium.
In de bissen kregen we nog het fraaie “Lonely Planet” op een zilveren schoteltje opgediend; compleet met alweer zo’n reflectieve tekstlijn als “If you can’t change the world /change yourself”. Yep, de Bond Zonder Naam moet ook een erg muzikale vestiging in Engeland hebben, geen twijfel mogelijk. “Uncertain Smile”, een song zo licht als een ganzenveer, herbergt vervolgens één van de mooiste pianosolo’s uit de popmuziek, geen twijfel mogelijk. Destijds speelde niemand minder dan Jools Holland die solo in op plaat, maar het dient gezegd: de toetsenist van dienst bracht het er uiterst aardig van af. De zware baslijn en stevige drums van absolute hekkensluiter “Giant” leidden het enthousiaste publiek de zwoele nacht in, maar tegen dan hadden wij al lang onze conclusie klaar: The The is, na al die jaren, zo eclectisch als een frisse cocktail waar je maar niet genoeg van krijgt. Prachtconcert.
