De jonge scenarist/regisseur Halfdan Ullmann Tøndel treedt in de voetsporen van zijn wereldberoemde grootouders, het in 2007 overleden Zweedse toneel- en filmicoon Ingmar Bergman en de Noorse actrice Liv Ullmann. Hoewel dat merkelijk grote schoenen zijn om te vullen en dit uiteraard ook bepaalde verwachtingen schept, heeft Tøndel z’n entree niet gemist. Met Armand levert hij een relatief sterk visitekaartje af dat vorig jaar in Cannes (waar de prent deel uitmaakte van de nevensectie Un Certain Regard) aan de haal ging met de Camera d’Or: de prijs voor de beste debuutfilm.
In Armand speelt Renate Reinsve (die haar internationale doorbraak forceerde met het fel bejubelde The Worst Person in the World) een beschermende moeder die nog net voor de vakantie wordt opgeroepen voor een spoedbijeenkomst op school omdat haar zesjarig zoontje er betrokken geraakt zou zijn bij een incident met een klasgenootje. In een oplossingsgerichte dialoog tussen de directie, de lerares van de jongetjes en hun ouders, rijst de vraag of er al dan niet bepaalde grenzen werden overschreden, of het voorval uit proportie is getrokken en toch een onschuldig karakter heeft.
Het quasi lege schoolgebouw, dat met z’n verlaten gangen en lokalen (en zonder het lawaai van de jonge leerlingen) een claustrofobische sfeer uitademt, dient als decor van deze geladen moraliteitsstudie die meer dan eens een loopje neemt met onze verwachtingen. Armand is een film waar soms moeilijk vat op te krijgen valt en die zich eveneens niet gewillig in een keurslijf laat wringen. Terwijl de ongemakkelijke situaties elkaar opvolgen, wordt de spanning geleidelijk aan opgedreven.
Met zijn ogenschijnlijk eenvoudige plot ontwijkt Halfdan Ullmann Tøndel behendig iedere vorm van sensatie. De cineast installeert daarentegen een knagend gevoel van onbehagen en koppelt dit aan een vreemd soort humor. Hij verschaft de kijker nauwelijks enige achtergrondinformatie – als die er al komt, sijpelt deze slechts met mondjesmaat binnen. De bewuste feiten worden zelfs volledig buiten beeld gelaten en zo blijft de waarheid over wat er zich tussen de kinderen heeft afgespeeld ergens ongrijpbaar.
Net zoals de films van Ingmar Bergman in grote mate werden bepaald door het worstelen van de mens en zijn verhouding ten aanzien van het leven en de omringende omgeving, is dit ook in Armand vaag aanwezig. Tøndel gebruikt geluid als voornaamste instrument om de innerlijke onrust van de personages weer te geven. Ook met zijn camera zit hij hen vaak dicht op de huid; de belichting is dan weer somber (de fotografie van Pål Ulvik Rosketh is dof en kleurloos).
Niet alle ideeën die Tøndel naar voren schuift pakken echter even goed uit. Dit laat zich vooral voelen in de tweede helft van de film die wat uit balans raakt en soms te demonstratief of abstract wordt (een merkwaardige dansscène is niet het enige bizarre intermezzo). Al brengen deze kleine tekortkomingen de film gelukkig geen al te zware schade toe.
Toch is het vooral Renate Reinsve die de show steelt en domineert met een krachtige rol die de regisseur overigens speciaal voor de actrice schreef. Reinsve geeft het beste van zichzelf in haar portrettering van de alleenstaande vrouw bij wie de zenuwen strak gespannen staan en zich niet meteen erg geliefd maakt. Wanneer ze geconfronteerd wordt met de beschuldigingen die geuit worden tegen haar zoontje, schiet de weduwe onmiddellijk in de verdediging en komen frustraties en onderdrukte gevoelens aan de oppervlakte. Het is natuurlijk de vraag of de protagoniste een rolletje speelt of haar ware zelf is. Elke blik, subtiel gebaar of emotionele uitbarsting lijkt precies afgemeten, maar is in de vertolking van de Noorse actrice dan ook van uiterst belang.
