Er zijn wederom geen raps te horen op het nieuwe album van André 3000, maar – mocht dat u gerust stellen – op zijn minst ook geen fluiten meer. Wat krijgt u dan wel? Piano, zonder meer. Het resultaat stelt niet veel voor, maar is op zijn best charmant te noemen.
Nu, er zijn wel degelijk stemmen te horen op het album: André 3000 declameert zelf of met behulp van choreografe Fatima Robinson of Emmy Paalman de titels aan het begin van elk nummer. Dat loopt soms uit in een lachbui. Probeer immers zelf maar eens je gezicht in de plooi te houden wanneer je “When you’re an ant and you wake up in an awesome mood, about to drive your son to school only to discover you left the lights on in the car last night, so your battery is drained” of “Bluffing in the snow” moet aflezen van je papier. André is er kennelijk weer mee aan het rammelen. Of niet?
Dubbelzinnigheid lijkt immers de nieuwe vibe van de Outkast-veteraan. Enerzijds was de release van dit nieuwe album strak georkestreerd. Met een piano op zijn rug gebonden leukte André enkele dagen geleden het Met Gala op en tegelijk verscheen op zijn Instagram een post waarop hij zijn album aankondigde. Anderzijds spreekt de titel 7 Piano Sketches boekdelen: zeven rudimentaire schetsen is wat we hier krijgen. Het zijn improvisaties, die André spelenderwijs ontdekte door zijn vingers vrij over het klavier op de piano thuis te laten gaan en de opnameknop op zijn iPhone in te duwen (enkel “blueberry mansions” is studiowerk, maar het verschil laat zich niet horen). Sommige van de opnames dateren al van tien jaar geleden en hebben dus al een tijdje geleefd met de muzikant: op “and then one day you’ll …” hoor je de smartphone opgepakt worden, opnames stoppen abrupt – het sfeertje is dat van los uit de pols geschudde thuisopnames, niet bestemd voor andermans oren. Je zou kunnen zeggen dat het lijkt op Piano and a Microphone, maar André is vooralsnog geen Prince.
Nu, wij pretenderen bij het recenseren van dit album niet om enige kennis te hebben van geschoolde pianomuziek, net zomin als dat André blijkbaar deerde bij het maken ervan. Als inspiratiebronnen durft hij stoutmoedig Thelonious Monk en Joni Mitchell te noemen, maar laten we zeggen dat dromen niet verboden is. Wat hij op “bluffing in the snow” doet, klinkt als iemand die de notenladder leert kennen en volop leert wat de verhoudingen tussen de verschillende toetsen zijn. Je hoort tempowisselingen, vreemde herhalingen van motieven, dissonante toetsaanslagen, het is haast art brut. Er loopt een dunne lijn tussen gênant, grappig en grote kunst en André 3000 danst er als een volleerde acrobaat op. “off rhythm laughter” loopt over een tape van een lachband en doet exact wat de titel belooft, “i spend all day waiting for the night” bevat als enige nummer een drumbeat en dubby reverb. De sound is over het algemeen mellow, leunt soms aan bij ambient, terwijl “hotel lobby piano’s” het meeste richting en vaart bezit. Die langzaam opdoemende repetitieve pianoriedel zou nog niet misstaan op een Chicago housebeat.
7 Piano Sketches klinkt bij momenten als een afstudeerproject van een academiestudent. Met een gebroken vinger. Het is het geluid van een zoekende muzikant, maar dat maakt het niet minder charmant. Is het daarom goed? De twijfel ligt niet bij André – hij amuseert zich zo te horen kostelijk – maar bij ons. Luisterplezier ligt in de oren van de toehoorder. Laten we besluiten dat het plaatje zijn momenten heeft en het is – altijd een pluspunt bij weirde shit – kort: met een totale speeltijd van amper zestien minuten is het niet langer dan het gemiddelde nummer op New Blue Sun.
Als u na het beluisteren van 7 Piano Sketches denkt dat uw twaalfjarige dochter dit ook kan, dan klopt dat waarschijnlijk nog ook. Roem is echter een mysterieus beestje. Terwijl overal ter wereld even getalenteerde als ongehoorde pianisten huilen om deze plaat die met de aandacht gaat lopen, hield dat ons ook niet tegen om te luisteren, en het hield u niet tegen om dit te lezen. 1-0 voor André 3000 dus.
