Becky verscheen anno 2020 in de bioscopen, net toen die wegens de pandemie verplicht werden om de deuren te sluiten. De prent wist later via video on demand en het drive-in circuit toch aardig wat geld in het laatje te brengen en een vervolg kon dan ook niet lang uitblijven. The Wrath Of Becky begint met een ultrakorte samenvatting van de gebeurtenissen uit de eerste film, zodat ook wie het origineel niet gezien heeft helemaal mee is – maar zelfs het kleinste kind ondervindt niet de minste moeite om de rechtlijnige plot te kunnen volgen.
Er zijn inmiddels drie jaar verstreken nadat Becky (Lulu Wilson) wist te ontkomen aan een stelletje neo-nazi’s – een gewelddadige aanval die haar vader fataal werd. Sindsdien probeert de eigenzinnige tiener er weer bovenop te komen. Ze vindt onderdak bij alweer een nieuwe voogd, maar wanneer Becky ook daar belaagd wordt door een bende fascisten die het slaperige stadje onveilig maken, zint het meisje op wraak.
Zodoende ontpopt de serveerster zich tot een niet te stoppen moordmachine die de schurken diep in het zand laat bijten. Het extreme geweld dat we daarbij geregeld te slikken krijgen, zal mogelijks niet door iedereen even makkelijk verteerd worden, maar het is dan ook allemaal opgezet als een rechttoe rechtaan B-film en The Wrath Of Becky steekt dat ook niet onder stoelen of banken.
Het duurt wel een eeuwigheid eer The Wrath Of Becky echt op dreef komt en eenmaal we dat punt bereiken, zijn de echt coole momenten ook op hooguit één hand te tellen. Deze al bij al flauwe stijloefening komt uit de koker van de Californische schrijvers- en regietandem Matt Angel en Suzanne Coote, een duo dat eerder al samen achter de camera stond voor de door Netflix verdeelde thrillers The Open House en Hypnotic. Ze lieten zich naar eigen zeggen inspireren door actiefestijnen als Kill Bill en Kick-Ass, of het werk van de Britse cineast Edgar Wright (Shaun Of The Dead, Baby Driver) en werden benaderd om op nauwelijks drie weken tijd een script in elkaar te boksen – wat jammer genoeg ook voelbaar is. Voor de look van deze sequel besloot het paar afstand te nemen van de handmatige cameravoering uit het origineel en vooral de bredere technische mogelijkheden van de steadicam te benutten. Het resultaat bouwt voort op een lange traditie, maar gaat ten onder aan een lamlendig ritme en eendimensionale stereotypes.
Kentekenend voor de ambities die niet worden waargemaakt, is een scène ergens vrij vroeg in The Wrath Of Becky waarin de protagoniste enkele vrouwonvriendelijke idioten een lesje leert. Haar schijnbaar onschuldige verschijning in retro werktenue is een vette knipoog naar Promising Young Woman, een film die tenminste wel het lef had om het revenge-genre binnenste buiten te keren.
