De Zwitser Michael Koch is een wat aparte figuur binnen het Europese ‘arthouse’ filmlandschap. Hij zette de stap van acteren naar regie en dat mag op zich geen bijzonder gegeven zijn, wel opmerkelijk is dat hij ook zelf vaak instaat voor zowel montage als fotografie van zijn films. Voor zijn eerste echt grotere project Drii Winter, liet hij evenwel die taken over aan anderen en het resultaat is een film die prijzen in de wacht sleepte in Berlijn en Chicago (de ‘Roger Ebert Award’ naar wijlen de beroemde criticus van de Chicago Sun Times).
Dat Koch zich helemaal toelegde op regie en niet langer bijna alle taken op zich nam, is zeker een goede zaak, want Drii Winter is een film die een stuk meer maturiteit uitstraalt dan voorganger Marija uit 2016. Ook daar toonde de regisseur zich al als een heraut van ‘slow cinema’, maar dit keer heeft hij veel meer oog voor spankracht in het beeld wanneer hij inzet – zoals in de pregeneriek hier – op minuten lang aangehouden ‘shots’ die scènes langzaam laten tot leven komen. De hele film is opgebouwd uit dit soort momenten, maar dat is meer dan zomaar een zelfbewuste ‘gimmick’: de frontale camerastandpunten werken optimaal binnen het gekozen vierkante 4:3 formaat en tasten zowel emoties en gedachten af van de gezichten van de personages, als leggen ze verbanden bloot tussen het landschap – de Zwitserse Alpen – en diezelfde personages.
Het spel met tijd en montage, staat in dienst van een bedachtzaam relatieportret tussen twee mensen: Anna (Michèle Brand) die als postbeambte werkt in een klein bergdorpje en Marco (Simon Wisler) die helpt op een plaatselijke boerderij. Aanvankelijk lijkt er weinig dramatische lijn te zitten in de losse vignetten die zowel intieme momenten tonen, als het dagelijkse leven van beide partners – een motorritje, een gesprek, het dekken van een koe door een stier, maar ook het huwelijk, op mooie manier weergegeven door ons enkel het achterhoofd van Anna en Marco te tonen. Pas na goed drie kwartier, duikt er plots een moment op dat alles in een andere richting duwt: Marco heeft een motorongeval – een voorval dat we niet te zien krijgen maar dat een onderliggend probleem zal blootleggen – en een scan in het ziekenhuis onthult vervolgens een hersentumor. Plots krijgen de lege ruimtes – die personages het beeld laten in- en uitwandelen zonder het camerastandpunt te wijzigen – en de contemplatieve stijl, een andere betekenis. Waar ze eerst een dromerige sfeer opriepen, krijgen ze nu een meer donker kantje, ze laten nadenken over vergankelijkheid en leegte, iets wat benadrukt wordt door een koor dat letterlijk als een Grieks koor de tragedie begeleidt.
Deze traag meanderende stoet van knappe tableaus is geen Terrence Malick – een cineast wiens werk hier wel duidelijk een invloed heeft gehad – maar Drii Winter positioneert Michael Koch wel als een in het oog te houden nieuw Europees talent.