Meer dan vijfendertig jaar zit Afghan Whigs in business. De eerste soldaten zijn gesneuveld, maar generaal Dulli kijkt niet om. Straks is er alweer een nieuwe plaat, en ook op de Lokerse Feesten weigerde hij vast te houden aan het verleden.
Minstens drie levens heeft Dulli geleefd. Zijn drank- en druggebruik kon mee met de ergsten, maar hij staat er nog. Hij is de ultieme overlever van zijn generatie, en ook nu hij er langzamerhand uitziet als Wim Opbrouck die een Jean-Marie De Decker-typetje neerzet blijft hij ongenaakbaar doorspelen. Sinds hij zijn oergroep opnieuw bijeen floot kan je er van op aan dat er om de zoveel jaar wel een nieuwe plaat is, en op dat recente verleden ligt vandaag de focus.
Afghan Whigs is immers het soort band dat ze tegenwoordig niet meer maken, rock-‘n’-roll in de branding waar alles op kapot kletst. Zo begint het ook vandaag, met de opener van dat dra te verschijnen ‘How Do You Burn?’. Â “I’ll Make You See God” is een driedubbele gitaaraanval, het soort muziek dat vanzelf de woorden ‘zinderend’ en ‘gierend’ uitlokt. Het daarop volgende “Matamoros” laat voor het eerst die kortaangebonden funky gitaartjes horen waarvoor Afghan Whigs bekend geworden zijn. Nog steeds heeft niemand ooit als hen geklonken.
Want zo is het wel. Afghan Whigs is net zoveel Een Geluid als dat het over de songs gaat. Zeker vanaf ‘Gentlemen’ (1993) was die combinatie van funk, soul, en gloeiend hete rock uniek. Vanavond klinkt die mengeling – zeker naar Lokerse Feesten-normen – kraakhelder en strak. “Light As A Feather” knalt niet alleen punchy uit de boxen, maar geeft ook alle ruimte aan die strot van de frontman, een instrument om “baaaaby” mee te krijsen zoals er nooit een werd gemaakt.
En toch laat Dulli het verleden, de clichés, die typische kreten, liever rusten. Wie kwam voor de hits is eraan voor de moeite. Het duurt flink twintig minuten voor Afghan Whigs ook maar iets uit die jaren negentig speelt. Je hoort het zonder te weten: “Gentlemen” wordt nog net iets krachtiger, iets meer bezeten gebracht. Net voor “Fountain And Fairfax”, nog zo’n hoogtepunt van die doorbraakplaat, smokkelt de groep – nooit te beroerd voor een cover meer of minder – een flard van Bo Didleys “Who Do You Love” in de set. Eer je voorbeelden, maak ze eigen.
Er is iets bijna anachronistisch aan dit optreden. Niets ademt meer ‘jaren negentig’ uit dan vijf mannen die op het podium droog staan te rocken; geen confetti, geen projecties, geen klapspelletjes. Het opruiendste dat Dulli over zijn lippen krijgt is één “Lokeren!”, verder laat hij de songs spreken. En dat “Algiers” ietwat vals wordt ingezet? Ach, dit heeft nooit om notenneukerij gedraaid.
Met maar een uur te spelen is Dulli zuinig op de allernieuwste nummers; waar hij er elders drie of vier speelt, krijgen we vandaag geen extra blik op ‘How Do You Burn?’ meer. Want zelfs als Dulli geen zin heeft in knallers als “Debonair” of “Going To Town”, moet “Somethin’ Hot” er toch bij zijn, net als een zinderend “John The Baptist”; twee klassiekertjes van ‘1965′, de plaat waarop Afghan Whigs nog nét iets meer soul in hun rock injecteerden dan gewoonlijk.
Het laatste woord is “Into The Floor”, zo’n typische sleper waar Dulli het patent op heeft. “Ssst” gebaart hij, en autoritair legt hij de muziek stil. Alsof het niets is weeft hij er een flard “There Is A Light That Never Goes Out” aan vast. “En nu laat ik de jongens er een eind aan breien, goeienavond”. En weg is hij. De band knalt een laatste keer. Straks is er Snow Patrol, maar dat is gewoon een grapje van de organisatie. Hier stond de echte headliner, zoals ze dat al vijfendertig jaar zijn.
