Papercuts, dat is al sinds het debuut uit 2004 in hoofdzaak de Californiër Jason Quever, aangevuld met wie van zijn vrienden op een gegeven moment beschikbaar zijn. Zeven albums heeft Quever al op zijn conto en Past Life Regression bevindt zich in de dromerige atmosfeer van ambachtelijk in elkaar gedraaide liedjes waarin ook Spiritualized, Andy Shauf en Silver Jews rondzweven.
De titel van het album verwijst naar de alternatieve geneeswijze waarbij men via hypnose vroegere levens opnieuw beleeft (de zogeheten regressie- en incarnatietheorie) om zo in het reine te komen met het heden en het huidige leven. En er is véél om mee in het reine te komen sinds de laatste plaat van Papercuts uit 2018. Eerst verhuisde Quever na enkele jaren in Los Angeles te hebben gewoond terug naar de Bay Area rond San Francisco, met de bijhorende bitterzoete herinneringen aan vervlogen tijden: “Though it’s such a long way / from the Garden State / to the Golden Gate / and you’re just a little too late / I couldn’t wait” Ten tweede was er de heisa in de aanloop naar en na afloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen, en last but not least ook nog de pandemie en de daaruit voortvloeiende complottheorieën. Een mens zou voor minder naar esoterische geneeswijzen grijpen, ook al loert daarbij het gevaar van naar patchoeli geurende therapieruimtes om de hoek.
Afgaande op het geluid van Past Life Regression is Quever daar allerminst bevreesd voor. De sixties waaien immers haast tastbaar doorheen dit plaatje. Je hoort het aan alles: aan de galm op de zangstem, aan hoe de vingers haast gewichtloos over de snaren struinen, aan de lieflijke lalala’s in “Fade Out” en aan de licht psychedelische toetsen, zoals deze kwamen aanwaaien uit een tijd van geestverruimende experimenten. “Sinister Smile” klinkt als Syd Barrett of de vroegere Pink Floyd doorheen een caleidoscoop. “I Want My Jacket Back” bevat in gelijke delen zowel de zorgeloosheid van Laurel Canyon in California als de ongemakkelijke vervreemding van The Velvet Underground uit New York. In klatergouden melodieën en op een frivole instrumentatie verhaalt het nummer over een gesprek tussen Quever en een vriend die compleet onverwacht wilde complottheorieën begint te verkondigen (een situatie die haast iedereen wel herkent): “Don’t need your panic attack / I just want my jacket back” De jas en de song als ontsnappingsroute uit een ongemakkelijke realiteit.
Het lijkt allemaal vrijblijvend en licht op de hand, maar elk nummer verraadt een doorgedreven toewijding aan het ambacht van de klassieke songsmederij en melodie, aangevuld met een perfectionistische drang naar ‘sfeer’, iets wat Quever heeft meegenomen uit het studiowerk dat hij tussen twee albums verrichtte voor Beach House. Laat u dus gerust in slaap wiegen en naar het verleden terugvoeren door de monotone stem in “Hypnotist”, terwijl de synths uw brein lieflijk tegen de klok in doen draaien: “Keep your eyes at mine / this watch takes it course back and forth / soon you’ll be hypnotized” Als de tanden van een rits klikt alles hier naadloos in elkaar.
Past Life Regression is zeker niet wereldschokkend, maar ademt wel kwaliteit – zowel op het gebied van de aangesneden thema’s als de uitgekiende productie en de melodieën die zacht in het binnenoor landen. Spul genoeg dus om een dik halfuur te ontsnappen aan het heden en helemaal heropgeladen terug verder te gaan.
