Daar is Luc Cromheecke weer. Uitgeverij Oogachtend bundelt zijn en Laurent Letzers oude meesterproef in absurde humor in één integrale editie. Would-be absurdisten aller lande, hier is uw handboek!
Na zijn Nero-verhaal De Toet van Tut op scenario van Willy Linthout, bundelt Oogachtend eindelijk alle gags van Luc Cromheecke (en Laurent Letzers) meesterwerk Plunk. Na een overweldigende en alom aanwezige start van de magenta alien in het tijdschrift Spirou verscheen in 2007 een eerste album (I Love Plunk). De jaren daarna bleef Plunk heel aanwezig en werden kosten noch moeite gespaard om van deze gags een nieuwe klassieker te maken. Na Cromheeckes eerdere absurde strips als Tom Carbon en uiteraard ook Taco Zip, was Plunk een toegankelijker variant van het absurdisme à la Cromheecke. Zeker met zijn kompaan Laurent Letzer durven de grenzen van de humor en melig absurdisme al eens opgerokken te worden.
Plunk was een tekstloze gagstrip, waarbij na drie albums het verhaal uitgezongen leek. Enkel de twee eerste delen werden in het Nederlands aangeboden. Het duurde tot Strip 2000 in 2011 het derde deel publiceerde, samen met een herdruk van de twee eerste delen. In 2015 verscheen zelfs nog een Chinese vertaling. Toch betekende dit geen revival van Plunk. Luc Cromheecke verlegde zijn focus op andere projecten. Zo maakte hij voor Spirou gags van Het godvrrgeten eiland, op scenario van Sti. In 2016 verscheen met De Tuin van Daubigny dan zijn eerste ernstige stripverhaal. Zowel pers als publiek waren zeer lovend. Ondertussen zou een nieuw verhaal in dezelfde stijl in voorbereiding zijn, naast een SF-trilogie op scenario van Cromheeckes zoon. Oogachtend voorziet nu in een bundeling van alle Plunk-strips in deze director’s cut. Het is in dit dikke album met flappen heerlijk wegdromen in de absurde, maar ook wat naïeve wereld van Plunk.
De domheid van dit personage met de groene trechter en de toeterneus is werkelijk ongeëvenaard. Cromheecke en Letzer vermengden de grappen waarin Plunk werkelijk op elke plek op elk tijdstip in de geschiedenis kan belanden met meta-humor waarbij de schepper van Plunk zelf de hoofdrol speelt en een soort ironisch beeld van een zelfverklaarde superster opgehangen wordt. Cromheecke en Letzer slaagden er in hun absurdisme ook in om wat scherpe randjes te introduceren, waardoor de vrijblijvendheid van de strips vermeden werd.
Uiteraard zijn 151 pagina’s met grappen aan een hoog tempo moeilijk verteerbaar in één leesbeurt, maar toch wordt weer eens duidelijk we hoeveel variatie er in de Plunk-grappen zit. Ook vermeden Cromheecke en Letzer om te sterk terug te vallen op cameo’s in functie van frisse nieuwe invalshoeken. Plunks laconieke houding maakt van elke beginsituatie immers al een potentiële grap.
Plunk! Director’s Cut is zonder twijfel een evidente aankoop voor elke stripliefhebber die houdt van intelligent en consequent absurdisme. Luc Cromheecke en Laurent Letzer blijven twee grootmeesters in dit genre, en met deze bundeling krijgt Plunk eindelijk de volwaardige uitvoering die deze strip verdient.