Met genoeg brylcreem in zijn haar om Alex Callier jaloers te maken en getooid met een zonnebril probeerde Jake La Botz in Lessines met zijn retro-rock en blues in ietwat ongewone concert-omstandigheden te overtuigen. Iets wat niet voor de volle honderd procent lukte.
De uit Chicago afkomstige Jake La Botz heeft er al een bewogen leven opzitten. Als jonge snaak stal hij wagens om er road trips mee te maken, verbleef hij bij hobo’s, was hij verslaafd aan drank en drugs en hing hij uit in een milieu van punkrockers en tattoo-shops. Tot hij de oude blueslegende Honeyboy Edwards zag optreden en wist dat dit het soort muziek was dat hij zou maken. Het zou nog jaren duren vooraleer hij de verslavingen van zich afschudde en zich op de muziek kon storten. Nadat hij kennis maakte met acteur Steve Buscemi ging La Botz ook aan de slag als acteur, met rolletjes in onder andere Rambo (2008) en het tweede seizoen van True Detective als meest in het oog springende wapenfeiten. Daarnaast is hij om den brode ook nog meditatieleraar in de Boeddhistische Somatische meditatie.
Tijdens zijn huidige tournee wordt La Botz vergezeld door leden van de Duitse roots-band Smokestack Lightnin’: Bernie Batke (gitaar), Michael Kargel (drums) en Axel Brückner (gitaar en toetsen). Samen stelden ze La Botz’ meest recente album voor, het vorig jaar verschenen They’re Coming For Me. Dat is ondertussen ‘s mans zevende album en net zoals de voorgaande een waarop hij zijn voorliefde voor jaren ‘50 rock, blues en rootsmuziek samenvoegt tot een onweerstaanbaar geheel. Alles leek er op te wijzen dat de band voor een uitbundig feestje zou kunnen zorgen.
Maar toch. In het Cultureel Centrum René Magritte in Lessines — de surrealistische schilder werd in dat dorp net over de taalgrens geboren — werd het optreden immers gecombineerd met een voorafgaandelijk dinner voor de liefhebbers. Met uitstekend eten overigens — althans dat was wat La Botz wist te vertellen — maar de opstelling met tafels gaf het geheel meer de indruk van een sober trouwfeest dan van een echt optreden. De afstand met — en tussen — het publiek zorgde voor een extra hindernis die als gevolg had dat het optreden nooit helemaal wist los te barsten.
Niet dat La Botz en zijn kompanen niet op dreef waren. Nummers als “For Nickels And Dimes” en “Damsels In Distress” waren met hun retro-feel sterke momenten in het openingsdeel van het optreden. Een stompend, waggelend “I’m A Crow” en een rustig, sfeervol “The Hotel (Fix Me Now)” toonden dan weer dat La Botz het ook op een intieme manier kon. Het waren vooral de nummers van z’n nieuwe album die het sterkst vertegenwoordigd waren in de setlist. Het titelnummer “They’re Coming For Me” — over paranoia — en “The Bankrobber’s Lament” waren hoogtepunten, terwijl andere nieuwe songs (“Hey Bigfoot”, “Johnnybag The Superglue”) voor wat luchtigere intermezzo’s zorgden. Rockabilly, retro rock, folk, blues. Het passeerde allemaal in de twintig nummers die de band bracht.
Maar er was dus steeds die afstand en die wat ongemakkelijke opstelling die er voor zorgde dat de band die nummers niet helemaal wist te doen aanslaan. Nooit was er sprake van de urgentie die maakt dat een optreden meer is dan het luisteren naar een studio-album van een band. Niet dat we het La Botz en de zijnen kwalijk nemen — de band bleef er anderhalf uur voor gaan en nooit was de performance slecht — maar toch was er achteraf het geval dat het wat meer had kunnen zijn. Een aangenaam optreden, maar toch een dat aanvoelt als een gemiste kans.
Op 10 maart kan u Jake La Botz nog eens aan het werk zien in De Djoelen in Oud-Turnhout. Bent u meer geïnteresseerd in de meditatielessen van La Botz dan kan u op 9 maart deelnemen aan een workshop in Turnhout.