Om afscheid te nemen van 2019 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar.
Ik had iets van The Murder Capital kunnen nemen. Iets van Kate Tempest. Maar dat waren artiesten met platen. Albums met Hoofdletter A. Bear’s Den staat voorlopig zo ver nog niet, maar had wel: Een Song. Hoe melig het ook was, “Laurel Wreath” bleef toch al maar mooi acht maand aan de ribben plakken.
We waren ongeveer vijf minuten ver in het interview toen Andrew Davie het dan maar toegaf: ja, die verwant die met drank vocht, waarvan de perstekst sprak, dat was geen verre neef of zo, maar zijn moeder. En meteen werd het hele gesprek een stuk zwaarder op de hand dan ik had voorzien. Een dag later moest ik hun concert in het Cirque Royale bespreken, en toen had ik “Laurel Wreath” al uren op repeat gehad. Door Davies verhaal kwam het allemaal veel harder binnen.
Het is een raar nummer, je weet nooit wie nu tegen wie aan het praten is. “But you found me in the morning, December in my eyes / Falling apart, bloodshot, outside Craigmaddie Hospital / As you fly by on the 93, what are the odds? / I don’t know, impossible”, zingt Davie, en daar spreekt zijn moeder – denken we. “Got your call, I needed it more than I could let on to you / I could let on to anyone”; kan de zanger zijn, of nog altijd zijn verwekster.
Maar dan is er dat refrein dat er helemaal in hakt. Meer dan twee zinnen is het niet, maar alles wat nodig is, zit er na die korte aanloop in: compassie, wanhoop, tristesse. “You don’t have to be lonely alone / I could be there in a heartbeat”; de wil om te helpen, maar ook weten hoe vaak die al afgewezen is. Je voelt hoe het schrijnt.
De bloedmooie melodie helpt, maar het is dat oprechte sentiment dat zorgt dat “Laurel Wreath” elke keer weer een beetje pijn doet.
