Na tien jaar onophoudelijk touren zouden Andrew Davie en Kevin Jones eindelijk eens pauzeren. Een pandemie komt dan net op tijd, zou je denken, maar in die lockdowns liepen de heren van Bear’s Den toch tegen de muur. Blue Hours is het resultaat van veel introspectie, en dat klinkt precies zoals je zou verwachten: ingetogen, maar toch stiekem uitbundig. “Iedereen heeft een paar schijtjaren gehad, het laatste wat we hen willen geven zijn deprimerende concerten,” zegt Andrew Davie.
enola: Weet je nog hoe deze plaat begon?
Andrew Davie: “Kevin, mijn bandmaat, was op vakantie in Marokko in een hotel dat Blue Hours heette. Ik moest er ook maar eens naartoe met mijn toenmalige vriendin, zei hij, want dat land stond toch op onze planning. Het was er effectief geweldig; en zo bleef de naam hangen, er was iets mee. Ik kan het niet uitleggen, maar het voelde als de titel van een plaat. Een interessante plaat. En zo is het zaadje geplant, want toen ik thuis ’s nachts aan het schrijven ging, voelde het ook effectief alsof ik incheckte in een bijzondere plek.”
enola: The Blue Hour is het uur voor de zon opkomt. Zijn jullie nachtmensen?
Davie: “Absoluut. Al moet ik zeggen dat ik aan het leren ben om een ochtendmens te worden, want ik heb sinds kort een dochtertje, dus die nachten, dat zit er niet meer in. Maar ja, de late uurtjes trekken me aan om te schrijven. Ik denk dat ik dan in een meer ingetogen plek in mijn hoofd terecht kan. Ik luister ook graag ’s nachts naar muziek.”
“Het voelt zelfs vreemd voor me om muziek, en zeker het schrijven ervan, ’s ochtends aan te vatten. Om negen uur met je gitaar gaan zitten, ben je gek? Dat houdt pas steek na zes uur ’s avonds.”
enola: Ondanks dat dochtertje is Blue Hours weer geen plaat die geboren is uit geluk…
Davie: “We zijn met Bear’s Den ongeveer tien jaar lang non-stop onderweg geweest, en net voor de pandemie hadden Kevin en ik beslist dat we eindelijk even op adem zouden komen. En natuurlijk kreeg je net dan die lockdowns. Als je dan van tien jaar reizen komt, moet je plots met veel ‘leven’ dealen waar je tot dan geen acht op sloeg. Ik ben er ook niet goed in om die dingen onder ogen te zien. Deze plaat is mijn poging om er toch over te praten, over mijn mentale issues.”
enola: Er zijn momenten dat het een echt break-upalbum lijkt.
Davie: “Dat snap ik. Het is een beetje gek, maar neen, ik ging niet door een break-up toen ik schreef. Er zijn wel één of twee songs die ik heb opgepikt van vroeger die nu meer leken te passen. Misschien zijn er nu ook een paar dingen uit me naar boven gekomen die naar gebeurtenissen van vijf of zes jaar terug verwijzen. Dat krijg je natuurlijk ook als je thuis naar de muren zit te staren, ik kon er niet langer van weglopen. Op een tourbus kun je beslissen om geen aandacht aan hartenpijn te schenken, thuis gaat dat niet.”
enola: “All That You Are” is wel heel erg bruut over een afgelopen relatie.
Davie: “Dat is dan ook één van die opgepikte oudjes. Ik heb dat waarschijnlijk al tien jaar geleden geschreven, toen we met een VW Campervan door Amerika trokken. Toen stond het ook op de setlist, maar om één of andere reden zijn we gestopt met het te spelen, zelfs al hielden we allebei erg van dat nummer. We wisten gewoon nooit goed hoe we ’t moesten brengen, maar het bleef terugkomen. En ook: ik mag dan de hoofdsongschrijver zijn en dus over mijn sores schrijven, wat Kevin overkomt, raakt mij ook. Nu hij het ook moeilijk had, viel alles plots op zijn plek om die song eindelijk op te nemen.”
enola: Sommige nummers lijken het gesprek met je alcoholische moeder van op So You Might Hear Me, jullie vorige plaat, verder te zetten.
Davie: ””Selective Memories” is daar zeker eentje van. Mijn moeder is ondertussen dement geworden, haar geheugen is zichzelf behoorlijk snel aan het wissen. Dat botste heel hard met het vader worden: terwijl één persoontje zich aan de wereld aandiende, zijn de herinneringen van een ander aan het verdwijnen. En zo zijn er nog wel een paar nummers in die stijl. De hele eindspurt van het album zowat, denk ik.”
enola: Je hebt dus opnieuw contact met haar?
Davie: “Ja, soort van. De laatste vijf jaar zijn… interessant geweest op dat vlak. Het ging heel slecht tussen ons, maar sindsdien is onze relatie verbeterd. Nu is er die dementie, en is het heel erg moeilijk. Ze herinnert zich weinig van de laatste vijf jaar, terwijl die voor mij net zo moeilijk zijn geweest. Daarom zing ik in “Selective Memory” ”All that you can’t remember, I can’t forget”. Het leek me een interessant vertrekpunt voor een song dat zij kiest wat ze nog weet en wat niet. Ik weet dat het treurig is om het zo te zeggen, maar soms kan het zo voelen.”
enola: Die lockdowns zijn voor iedereen lastig geweest, maar voor muzikanten vaak nog wat extra. Hoe ben jij er mee omgegaan?
Davie: “Het was moeilijk, ja, maar gelukkig zijn er dus ook fijne dingen gebeurd in mijn leven. Zoals een verhuis. Ik heb altijd geweten dat ik niet voor eeuwig in Londen zou blijven wonen, en die stap zetten was geweldig. Alleen al niet langer in een klein appartementje moeten wonen, waar je je opgesloten voelt! Ik woon nu in Stroud, een plekje bijna op de grens met Wales, dicht bij mijn schoonouders. Het bestaat uit vijf valleien waarin het heerlijk wandelen met de hond is. En dan is er natuurlijk mijn dochtertje dat mijn leven ook op veel vlakken heeft veranderd, waarvan vele met slaapgebrek te maken hebben.” (lacht)
“Ook songs schrijven heeft me geholpen met het binnen zitten. Ik denk dat het een geluk is dat ik me daarin kan terugtrekken, creatief kan zijn. Ik kan het iedereen aanraden die zich een beetje zoals ik voelt, je moet daar echt geen muzikant of artiest voor zijn. Iedereen kan wel iéts schrijven, en het is dat wat helpt, niet de kwaliteit ervan.”
enola: Je hebt dus meer geschreven dan doorgaans voor een plaat?
Davie: “Neen eigenlijk, want het ging me daarom niet vlot af om iets te schrijven dat ik wel goed genoeg vond om uit te brengen. Ik probeerde wel, zoals ik altijd wel aan het schrijven was. Dan belde ik met Kevin, beloofde ik hem binnen een paar dagen wat door te sturen, werd het pas een maand later dat hij iets kreeg. Ik denk dat ik ook wat schrik had om een plaat te maken waar ik heel erg trots op kon zijn, om die vervolgens anderhalf jaar niet live te kunnen brengen. Daarvoor is optreden te belangrijk voor me. Ik denk dat we onbewust daarom misschien wel wat zijn gaan uitstellen.”
enola: Jullie zijn ook gaan samenwerken met de Britse mentale gezondheidsorganisatie Campaign Against Living Miserably. Waarom vond je dat belangrijk?
Davie: “Ik heb de statistieken over mannelijke zelfmoordenaars in het Verenigd Koninkrijk altijd verschrikkelijk gevonden. Als je weet dat het de hoofd-doodsoorzaak is voor mannen onder de 45: dat is toch choquerend? Onze livecrew werkte vroeger ook met Freightened Rabbit (wiens zanger Scott Hutchinson zichzelf in 2018 van het leven beroofde, mvs.), dus we hebben wel een idee van wat zo’n verhaal met zich meebrengt. Er zijn nog dichte vrienden van ons die met zelfmoord en depressie te maken hebben gehad, dus als er dan een ngo bestaat die het mogelijk wil maken dat mannen over hun gevoelens kunnen praten, dan wil ik dat op alle mogelijke manieren steunen.”
enola: Muzikaal voelt Blue Hours ingetogener, minder breedbeeld dan jullie vorige twee platen.
Davie: “Dat is een interessante opmerking. De songs hebben in elk geval een pak minder instrumentale lagen. Kevin en ik hadden vooraf immers besproken dat we een plaat wilden maken die we ook konden uitkleden, zodat we de liedjes met twee konden spelen, maar net zo goed met zes of tien muzikanten, op een manier die nog altijd werkte.”
“We hebben nog altijd strijkers en blazers gebruikt, maar minder. In het verleden gingen we daar helemaal voor. Dat kan ook heel plezant zijn in de studio, maar ik denk dat het ook goed is om de dingen eens te strippen, en wat je wél speelt wat meer ruimte te geven. Dat werkt vaak beter dan je vooraf dacht.”
enola: Nochtans zijn jullie in de acht jaar sinds jullie debuut Islands in almaar grotere zalen gaan spelen.
Davie: “Ja. Het grappige is dat Kevin en ik tien jaar geleden een lijstje dromen hadden van wat we samen wilden doen, en dat we dat na vier of vijf jaar al moesten herzien. We hadden al bereikt wat we ons toen hadden voorgenomen. We konden met pensioen. Ik vind het nog altijd een gigantische eer dat we voor zoveel mensen mogen optreden. Toen we begonnen, hadden we dat nooit verwacht, dus ik voel me verdomd gezegend. Het maakt me om eerlijk te zijn nog altijd wat verlegen als ik daar aan denk.”
“En ja, dat heeft deze plaat wel beïnvloed. We wisten dat we uit een pandemie zouden komen, dus het mocht wel wat feestelijk zijn. Iedereen heeft een paar schijtjaren gehad, dus we willen niet dat onze optredens een gigantische downer zijn. Ja, we zingen over hoe moeilijk het leven soms is, maar tegelijk moeten we dat vieren op zo’n manier dat mensen zich even minder alleen voelen bij die dingen.”
enola: Niet alleen jij, ook Kevin is vader geworden in de afgelopen jaren. Hebben jullie voornemens gemaakt om het touren minder belastend te maken voor jullie gezinnen?
Davie: “Het is in elk geval nog altijd aanpassen aan het vaderlijk leven. Ik heb mijn dochter daarnet bij de crèche afgezet, wetende dat ze een tikje verkouden is. Ik zit hier dus wel te zoomen met je, maar ergens ben ik ook zenuwachtig dat ik nu een telefoontje ga krijgen dat ik haar moet gaan ophalen. Dus ja, touren én een kind hebben wordt anders dan hoe we ’t vroeger hebben gedaan. Maar we zorgen wel dat het werkt. Kevin en ik zitten in hetzelfde schuitje, we begrijpen elkaar. We weten dat het moeilijk is, én dat het ook ongelofelijk plezant kan zijn om kinderen te hebben. Tijdens de pandemie hebben we het er al over gehad, en we hebben besloten dat vier weken het langste is dat we weg van thuis willen zijn. Dat is nog altijd behoorlijk lang, maar je kunt niet slechts twee weken in Amerika gaan touren. In Europa houden we ’t deze maand zelfs op tweeënhalf, drie weken, en dan terug naar huis. Dat voelt helemaal doenbaar, en ik denk dat onze partners ook mee aan boord zijn met die benadering. Dus yup, ik geloof dat we er mee wegraken.”