Wie denkt dat er geen rocklegendes meer zijn, was gisteren niet in de AB, waar Little Steven met zijn Disciples of Soul toonde wat belangrijk is op een vrijdagavond: music baby! Oh ja, en een beetje politiek ook, al wil hij dat zo niet gezegd hebben.
Met Summer of Sorcery bracht Springsteens’ sidekick vorige maand een tweede solo album uit, na Soulfire, dat ook nog maar 2 jaar oud is. Op Summer of Sorcery draait het minder om mensen politiek bewust maken. Al kruipt het bloed waar het niet gaan kan, en geeft Little Steven wel een bepaalde boodschap mee. En ook al beweert hij tijdens de show dat hij een feestje wil bouwen, en de mensen voor een paar uur hun zorgen wil laten vergeten, toch zal hij tussen de nummers door regelmatig verwijzen naar bepaalde situaties. Zoals bij “I’m a Patriot”, dat hij opdraagt aan Greta Thunberg.
Maar toen waren we al ruim anderhalf uur ver en hadden we ons nog geen seconde verveeld. De ticketprijs mag dan aan de hoge kant geweest zijn, wie in zijn geldbuigel getast had, kreeg waar voor zijn geld, want gedurende tweeëneenhalf uur wist Steve Van Zandt ons te boeien, met slechts hier en daar een klein dipje. De setlist was grotendeels rond het laatste album gebouwd, maar er sloop al eens een ouder nummer in, zoals “Camouflage of Righteousness”, waar de Amerikaan van jetje gaf op zijn wahwahpedaal, en al meteen een vroeg hoogtepunt was. En toen hadden we net “Communion” achter de kiezen, met een kleurrijke parade van de achtergrondzangeressen en de blazerssectie. Het zette meteen de toon: iedereen stond relaxed en zelfverzekerd op het podium, het leek wel dat nu iedereen zijn plaats kende binnen het geheel, ze zich eindelijk konden uitleven in de muziek.
Zo reeg gitarist Marc Ribler de ene vlijmscherpe, maar nooit vervelende solo na de andere uit zijn gitaar. In vergelijking met de vorige tour krijgt Ribler nu blijkbaar veel meer ruimte: Little Steven liet het soloren vaak aan hem over, en concentreerde en amuseerde zichzelf meer met zingen en dansen, en het entertainen van het publiek. Wat maakte dat het allemaal wat minder afstandelijk was dan bij hun vorige doortocht.
Van Zandt heeft niet de gewoonte om iedereen in zijn band afzonderlijk voor te stellen, dat zou ook een tijdje duren, met 15 mannen en vrouwen op het podium, maar een uitzondering maakt hij steevast voor Lowell Levinger, stichter van de legendarische Youngbloods. De ondertussen 73-jarige Levinger mag er dan wat frêle uitzien, hij is nog steeds een steengoede performer, wat hij even mocht demonstreren met “On Sir Francis Drake”.
Na een uur feest mag het tempo wat naar beneden, en geeft Little Steven ons een kleine muziekles en inzicht in de muziek waar hij mee opgroeide: de doowop, en groepen zoals “The Ronettes” en “The Shangri-Las”. “Little Girl So Fine” en “Trapped Again” zijn nummers die Van Zandt samen met goede vriend Southside Johnny geschreven heeft. Ze klinken minder zomers dan de rest van de set, maar ze passen wonderwel, ook al omdat het publiek na een uurtje feesten wel even op adem wil komen. Nog zo’n rustig nummer is “Suddenly you”, en al is Little Steven niet de beste zanger van de avond, hij weet deze balade toch met emotie te brengen. Maar dan mag het tempo weer de hoogte in, want de zoeklichten en politiesirenes kondigen “Vortex” aan, blaxploitation op zijn best met Marc Ribler op wahwah.
Was dit een a-politiek feest, zoals Little Steven in het begin had aangekondigd? Toch niet helemaal, want met een uitspraak als: “The universal language is not English, the universal language is bullshit” maakt hij toch duidelijk in welk kamp hij staat. En om zijn woorden kracht bij te zetten, volgt “Superfly Terraplane”, waarin de jeugd hun ouders de mantel uitveegt omdat ze de planeet zo verneukt hebben. Maar Little Steven wil de mensen natuurlijk niet naar huis laten gaan met een slecht gevoel, en gooit er dan maar een portie ‘hits’ tegenaan: de zaal ontploft bij “Bitter Fruit” en “Forever” en voor “Soul Power Twisting” moeten we niet zingen maar dansen. Waarna hij er nog een kleine politieke boodschap achteraan gooit met “Sun City” en “Out of the Darkness”.
Little Steven heeft de AB in brand gestoken; zijn iets statischere shows van enkele jaren geleden zijn bij deze uit ons geheugen gewist. Want, waar het album soms wat te glad geproducet is, is het live allemaal wat heviger en hoekiger. En zo hebben we het graag!
