“Geen idee hoe lang dit zo nog verder kan” was de verzuchting toen Cocaine Piss z’n tweede langspeler uitbracht. Anno 2019 is de band niet meer weg te slaan uit de Belgische rockscene en eigenlijk – durven we het zeggen? – een gevestigde waarde. Die haalt geen nieuwe stoten uit op Passionate & Tragic, al bederft dat allerminst de pret.
Voor album #3 trokken de Luikenaars opnieuw naar de gereputeerde Electrical Audio studio in Chicago. Daarmee weet je meteen al hoe de plaat klinkt: gortdroog en venijnig als de directe linkse die je ooit op het smoelwerk van Dries Van Langenhove hoopt te doen landen (ah, dromen). Hier en daar vallen wat uitwaaierende gitaareffecten te bespeuren, zoals in de aanloop van “Something For You To Worry About”, maar dat hoeft niet te betekenen dat Cocaine Piss ineens een noiserockband geworden is. Dit is nog altijd een punkband. Een beetje hondsdol. Met een Yoko Ono-randje.
Het vooruitgeschoven “My Cake” maakte al duidelijk dat er geen grootse verschuivingen zaten aan te komen: lekker raggen, vunzige versnelling hier en daar, hysterisch gekef, en voor wie wil valt er vast ook een metafoor voor vanalles en nog wat in te vinden. Twaalf songs in twintig minuten, dus het gros knalt hier in een rotvaart voorbij. Met intussen meer dan veertig stuks op de teller betekent dat ook dat het soms wat inwisselbaar dreigt te worden, maar who cares als het gebeurt met zo’n overduidelijke goesting. “Sociopathic Friend” lijkt zo even genoegen te nemen met een doorsnee hakfestijn, maar krijgt dan toch een versnelling mee die de boel helemaal in de fik steekt.
“Pretty Pissed” is er aanvankelijk weer eentje uit de ‘kort & direct’-traditie (waarmee het ooit ook begon, zie “Pigeon”), maar vertraagt halverwege met een gitaarlijn tussen surf en The Dead Kennedys. Die referentie duikt trouwens regelmatig wel op, met de invloed van East Bay Ray die voelbaar is in het botsende “Every Night I’m Waiting” en vooral “Fake Tears”. Tweede single “Eat The Rich”, voorzien van een ranzig, misschien wat oubollig-voorspelbaar anti-Trump clipje, is een buitenbeentje: twee versnellingen lager, met Poppins die even in je oor komt hijgen en haar Frans uitspuwt met een half Engels accent. Cocaine Piss in popmodus eigenlijk, maar zo’n “Je vais te bouffer / petit déjeuner” is natuurlijk wel het leven herleid tot de essentie.
Het klinkt allemaal wat minder snel, explosief en hysterisch dan in de begindagen (The Pool klaarde de klus in minder dan 14 minuten), maar ook nu vallen er nog wat no nonsense-bommetjes te rapen: “Role Model”en “Poor Decisions” gaan live weer voor uitzinnige taferelen zorgen. En verder wordt er weer wat afgekeeld over seks (“Dry Mouth”) of toch ernaar verwezen (“Happy Ending”), en regelmatig wat afgekrijst over rollenpatronen. Opvallendste buitenbeentje: “Body Euphoria”, dat met een duur van 3:19 het onbetwiste epos van de band wordt. Extreme contrasten, van slepende proto-doom naar jachtig vlammen in een vingerknip, op de wip tussen Roadburn en Ieperfest.
Het verrassingseffect is er intussen vanaf en de band zal de meningen altijd blijven verdelen (tip: laat eens horen aan veertigjarigen die in de grungetijd zijn blijven steken). Er zijn ook al berichten opgedoken van hardcore punk fanaten (denk aan de starheid van een Wouter Beke, maar dan met tattoos) die hier spontaan van beginnen kokhalzen, maar u hoort ons niet klagen. Passionate & Tragic bevat misschien geen instant classics als “Fuck This Shit”, “Sex Weirdos” of “Piñacolalove” (ofwel zijn er wat meer luisterbeurten voor nodig om die te ontdekken), maar is door de perfecte dosering toch weer goed voor een drieste verbouwing van de huiskamer. Ook wij waren verrast!
De band speelt 11/4 in Nosta (Opwijk), 12/4 in Kultura (Luik), 17/4 in Trix (Antwerpen), 18/4 in De Centrale (Gent) en 21/4 in de Muziekodroom (Hasselt). Daarna volgt nog een shitload concerten in binnen- en buitenland.
