De kans dat Howe Gelb een plaat maakt waar de energie, urgentie en discipline vanaf spat is stilaan nihil. De man heeft een zelfgeschapen universum gecreëerd waarin een even nonchalante als organische gezapigheid de plak zwaait en dat altijd doordrongen is van een slome en poëtische nachtbrakersflair. Na twee pianoplaten keert Gelb terug naar vertrouwder oorden met Gathered, een prima toevoeging aan het rafelige totaalwerk dat zijn forse discografie intussen geworden is.
Gathered is genoemd naar de titeltrack, maar het had net zo goed een verwijzing kunnen zijn naar het feit dat het album beschouwd kan worden als een samenraapsel. Opnames werden gemaakt in o.a. Cordoba, Kopenhagen, Parijs, Dublin, Amsterdam en Tucson, er wordt voortdurend van line-up en instrumentatie gewisseld (al zijn het wel de traditionele instrumenten die in wisselende combinaties opduiken) en er zijn vijf gaststemmen. Wat bij een andere artiest zou kunnen zorgen voor een gebrek aan samenhang, is bij Gelb eigenlijk business as usual. Het gebrek aan consistentie is, net als minder toonvaste zang en een zekere slordigheid, eigenlijk iets wat erbij hoort. Het is net die wat achteloze imperfectie van Gelb die hier voor de binding zorgt.
Idem bij de songs. Met instrumentale stukken als “Anna”, dat een vage French Riviera-vibe heeft, of het cowboyliedje “The Open Road” zal je geen levens veranderen. Anderzijds toont Gelb ook dat hij maar een dikke twee minuten nodig heeft om recht naar het hart te gaan (opener “On The Fence”) en dat hier en daar vondsten en eigenaardigheden zitten die pas na meerdere draaibeurten gaan opvallen. Zelfs zijn wat eigenzinnige timing en gevoel voor ritme maken het verschil. Voorbeeld: “All You Need To Know”, waarin de romanticus voortbouwt op de Future Standards-platen, met een invulling van de klassieke songtraditie, maar dan met Lee Hazlewood-allure.
Meest opvallend zijn wellicht de uiteenlopende gastbijdragen. Samen met M. Ward zorgt Gelb voor een sterke uitvoering van Leonard Cohens “A Thousand Kisses Deep”, al zal je vooral concluderen dat de man met zijn baritongemompel steeds meer op de meester gaat lijken. Meteen erna volgt een duet met de 78-jarige Anna Karina, ooit nog de muze van Godard en een van de gezichten van de cinema in de sixties. “They say the world is endin’ shortly / It’s already gone for some / Love’s been hard, reportedly / It’s gotta be better come kingdom come” luidt het op een schuifelende ondergrond van brushes en romige keyboards. De ontbinding van tijd leek nooit echt greep te hebben op Gelb, en intussen is de berusting compleet. Trompetsolo incluis.
Gelbs dochter Talula croont zich wat onvast door standard “Moon River”, terwijl “Presumptuous” uit Further Standards nog eens wordt hernomen met een nogal theatraal kreunende Kira Skov. Dan liever “Gathered”, dat Gelb schreef voor het huwelijk van de zoon van wijlen Rainer Ptacek en waarvoor hij gezelschap krijgt van Pieta Brown. Van diezelfde Ptacek wordt ook het weinig bekende “Storyteller” omgevormd tot een spookachtige pianoballade die voor een kleine hoogtepunt zorgt. Alles bij elkaar opgeteld zorgt het voor een typische Gelb-plaat. Hier zal hij vermoedelijk geen nieuwe zieltjes mee winnen, maar de trouwe volgers kunnen opnieuw rekenen op ’s mans kunst van de dichterlijke imperfectie, die hier misschien niet vaak verrast, maar zelden minder dan charmant is.
